Χριστὸς Ἀνέστη, ἀδελφοί!

"Βγῆκε τὸ Ἅγιο Φῶς" καὶ ἕνας διασυρμένος ἄναρθρος θαυμασμὸς ἀκούγεται, ὡς ἱαχὴ θαυμασμοῦ, ἀπὸ τὰ ἐντὸς τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Παναγίου Τάφου πλήθη. Ὅμως θὰ ἄξιζε ὅλο τοῦτο τὸ μυστήριο νὰ τύχαινε ὑποδοχῆς ἱεροπρεποῦς καὶ ἀγγελόφρονος.

Κάποιοι αἱρετικοὶ ποὺ δὲν ξέρω πῶς ἀπέκτησαν κάποιο δικαίωμα συμμετοχῆς στὴ μετάδοση τοῦ Ἁγίου Φωτός, δείχνουν νὰ πανηγυρίζουν μὲ προκλητικὲς θριαμβολογίες, ὅμως ὄχι γιὰ τὸ θαῦμα τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Ἁγίου Φωτός, ἀλλὰ ὅτι αὐτοὶ ἔχουν συμμετοχὴ στὴν ἀπὸ τοῦ οὐρανοῦ φωτεινὴ ἐπιδημία. Ἐξ αἰτίας αὐτοῦ θορυβοῦν καὶ φωνασκοῦν ὡσὰν ἄγρια θηρία. Ὄχι, αὐτοί, διὰ τῶν πράξεών τους, δὲν δείχνουν ἀληθινὴ χαρά, "μετὰ φόβου καὶ τρόμου τὴν ἑαυτῶν σωτηρίαν κατεργαζόμενοι" (Φιλ. β' 12), ἀλλὰ θηριώδη πρωτογονισμὸ καὶ ἄξεστο ἦθος.

Ἄλλωστε ὅσα τοὺς καταμαρτυροῦμε, κατὰ πάντα ἀληθινά, ἐνισχύονται ἀπὸ τὰ λεγόμενα φρουροῦ τοῦ Παναγίου Τάφου, ὁ ὁποῖος δέχθηκε ἐπίθεση ἐντὸς τοῦ Ἱεροῦ Κουβουκλίου ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς τοιούτους, ποὺ τὸν ἔδειραν χωρὶς νὰ σέβονται τὸν θεοδόχο Τόπο. Ἀλλὰ νὰ ξέρουν οἱ αἱρετικοὶ ὅτι ἔρχεται ὥρα ποὺ νοερὰ δύναμις θὰ τοὺς ἀπαγορεύει νὰ εἰσέλθουν ἐντὸς τοῦ θεοδαίγμονος Ναοῦ.

Ὅμως καὶ τὰ καθ' ἡμᾶς, ὅσον ἀφορᾶ τὸν εἰκονογραφικὸ διάκοσμο, χωλαίνουν· παρατηρεῖται κακογουστιὰ συσσωρευμένη σὰν ἐπιτηδευμένη. Παρατηρεῖται, στὴ μετώπη τοῦ ἱεροῦ Κουβουκλίου, ἕνας Χριστὸς ἀναστημένος ἀπὸ τάφου νὰ κρατᾶ λάβαρο ὡσὰν διαδηλωτής. Κρέμονται καὶ ἄλλες εἰκόνες, στοὺς τοίχουνς τοῦ κτίσματος, ἀναγεννησιακές, κακότεχνες καὶ ἀνέκφραστες.

Ἐπίσης καὶ μεταξὺ τῶν ἡμετέρων θεολόγων-οἱ αἱρετικοὶ τοιοῦτοι ἔχουν στραφεῖ στὸν ὑλισμὸ καὶ δίδουν ἀνάλογες ἀπαντήσεις-γίνεται ἔρις περὶ τοῦ ἂν τὸ ἐκ καὶ ἐπὶ τοῦ θείου Τάφου ὀμβρῆον ἱερὸν Φῶς εἶναι "κτιστὸν" ἢ "ἄκτιστον". Οἱ δύο ὄροι σημαίνουν, τὸ μὲν "κτιστόν", ὅτι πρόξενος τῆς ἐνεργείας αὐτοῦ εἶναι ὁ ἀνθρώπινος παράγων, ὅτι ἄνθρωπός τις μὲ ἀναπτῆρα μετέδωσε τὸ φῶς τοῦτο, ἤ, στὴν μετριοπαθέστερη ἐκδοχή, εἶναι τὸ φυσικὸ φῶς· τὸ δὲ "ἄκτιστον" ὅτι τούτου δημιουργὸς εἶναι ὁ ἅγιος Θεός, ἄρα πρόκειται περὶ ἀϊδίου καὶ ὑποστατικῆς ἐνεργείας, ποὺ εἶναι χαρακτηριστικὸ θεότητος. Μετὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴ θέση προβαίνουμε στὸν συσχετισμὸ τούτου μὲ τὸ ἄλλο φῶς, ἐκεῖνο τῆς Μεταμορφώσεως (βλ. Ματ. ιζ' 2/Μαρ. θ' 2/Λουκ. θ' 28/Β' Πετ. α' 16ἑξ.), πῶς ἐκεῖνο ἐνήργησε: ἐκτὸς τοῦ νοεροῦ ὀφθαλμοῦ - δηλαδὴ τοῦ νοός - ἔγινε ὁρατὸ καὶ διὰ τῶν σωματικῶν ὀφθαλμῶν· ἐνεφανίσθη τὴν στιγμὴ τῆς κορυφώσεως τοῦ μυστηρίου· δὲν ἦταν καυστικὸ οὔτε παγερό· ὑπεχώρησε μέχρι ἀορασίας, ὅταν συνετελέσθη τὸ μυστήριο τῆς Μεταμορφώσεως.

Ἀπὸ τὰ παραπάνω συνάγονται περὶ Ἁγίου Φωτὸς τρεῖς ἐξηγήσεις: α' ὅτι λάμπει συνεργείᾳ δαιμονικῇ (ἄπαγε τῆς βλασφημίας!)· β' ὅτι εἶναι κτιστό, φῶς φυσικό (ποὺ ὅμως στὴν ἀρχὴ δὲν καίει, ἐν συνεχείᾳ δὲ καίει)· γ' ὅτι εἶναι τὸ ἀκτιστον φῶς, τὸ ἄφθαρτο καὶ καθαγιαστικό, τὸ ὁποῖο ἀναβάλλεται ὁ Θεός. Λοιπὸν ἀφοῦ ὁ Χριστὸς ἔσεται μεθ' ὑμῶν πάσας τὰς ἡμέρας" (Ματ. κη' 20), θὰ εἶναι, πολλῷ μᾶλλον, καὶ τὴν ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως. Ὥστε "οἱ κατασπῶντες εἰς κτῖσμα τὸ ἀκήρατον τοῦτο καὶ ἀνέσπερον Φῶς" αἱρετίζουν δεινῶς (Ἁγ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, πρὸς Ἀκίνδυνον Ἀντιρρητικὸς Β' 8, 24).

 

Ἀναστάσιμες εὐχές

δ.μ.

Τρίτη τῆς Διακαινησίμου 2024