19.         Αὐτὰ εἶναι ποὺ ἀφοροῦν τὸ φαντασιακὸ ταξίδι τοῦ καμηλάτη[1]. Τέτοιο θρήσκευμα διαβολικό, ποὺ φαντάζεται διαβόλια, ποὺ κοινωνεῖ μὲ διαβόλια, καὶ προστατεύεται ἀπὸ διαβόλια, δὲν εἶναι ἄξιο παρὰ νὰ ἀπορριφθεῖ στὸν βόθρο. Μαζί του νὰ ἀπορριφθοῦν καὶ οἱ ἀνόητοι μουσουλμάνοι ποὺ πιστεύουν αὐτὲς τὶς σάχλες, νὰ μὴ ὑπάρχει αὐτῶν οὔτε τὸ μνημόσυνο. Ὑπογραμμίσαμε τὶς φράσεις ποὺ ἐγκωμιάζουν τὸν ἀλλαχίτη ἀπατεῶνα, κι ἂς συμπεράνει ὁ καθείς. Ἴσως νὰ τεθεῖ διστακτικῶς τὸ ἐρώτημα: ὁ "ἁρπαγμὸς" τοῦ Μωάμεθ πραγματοποιήθηκε σωματικῶς, ἢ κατὰ φαντασία; Καὶ οἱ δύο περιπτώσεις εἶναι ἐξίσου πιθανές. Σίμων ὁ Σαμαρείτης, ὁ λεγόμενος "Μάγος" πετοῦσε στὸν ἀέρα καὶ τὸν κατήραξε κατα γῆς ὁ Ἀπόστολος Πέτρος. Ὁ φιλόσοφος Νίτσε, τὸν ὁποῖο μία ἰουδαία ἡ Λοὺ Σαλομέ προσηλύτισε στὸν πνευματισμό, ἔβλεπε ὁ δύστυχος ἀντικείμενα νὰ ὑψώνονται καὶ ἐξαιτίας αὐτοῦ παρεφρόνησε, κατὰ μαρτυρία τοῦ Λεὸν Σεστόβ. Ὅμως, κατὰ διαβεβαίωση τῆς ἀνήλικης συζύγου ῾Āshah, τὴν ὁποία ἐπέλεξε ὁ Μωάμεθ, νὰ κοιμηθεῖ μαζί της ἐκείνη τὴ νύχτα, ὁ νυσταλέος καὶ φιλήδονος μαγγανιστὴς δὲν ἔλειψε τὴ νύχτα ἐκείνη ἀπὸ τὸ κρεβάτι της ποσῶς[2]. Τὸ δὲ φαντασιακὸ ἄλογο ἀσφαλῶς καὶ εἶναι κατασκεύασμα φαντασίας, ἕνα φάντασμα. Ἐπειδὴ δὲ ἀποτυπώνεται στὴ φαντασία εἶναι ἀνυπόστατο, δηλαδὴ μὴ όν, ἄρα ἀνύπαρκτο. Ἡ φαντασία εἶναι χῶρος, ὅπου ὡσὰν σὲ ὀθόνη ὁ διάβολος ἐξεικονίζει ἀνυπόστατες θεωρίες, τοῦτέστιν ὄντα ἀφύσικα, διὰ συγκολλήσεως ἑτερόκλητα, ὅπως τὰ διαμορφώνει ἡ θρησκεύουσα φαντασία. Δῆτε μέρος ἀνθρώπου καὶ μέρος ἀλόγου νὰ συντίθενται σὲ κένταυρο· μέρος αἴγας καὶ λέοντος, σὲ χίμαιρα· μέρος τράγου καὶ ἐλάφου, σὲ τραγέλαφο, κ.ο.κ..

20.         Πρέπει νὰ τονισθεῖ, ὅλες οἱ θρησκεῖες πλάθουν καὶ ἐπιβάλλουν λατρευτικῶς φαντασιακὰ ὄντα, φαινόμενο ὀφειλόμενο σὲ δαιμονικὴ ἐπίδραση. Ὅλες οἱ θρησκεῖες, πλὴν τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ὄντως ἡ πνευματικότης, ποὺ ὑφηγοῦνται οἱ ἡμέτεροι ἀρχέτυποι, διδάσκαλοι καὶ ταγοί, θέτει ἐκποδών τὴ συνέργια τῆς φαντασίας. Χρήζει περαιτέρω ἐξηγήσεως. Οἱ φαντασίες εἰκονίζονται μὲν ἀπὸ τὸν δαίμονα, καλούμενες περιεκτικῶς "μεθοδεῖαι τοῦ διαβόλου"[3], ὅμως δὲν γίνονται ἀποδεκτὲς ἀπὸ τὸν βλέποντα. Ἀλοίμονο στὸν θεωρὸ ἀκτίστων ἐνεργειῶν, ἢ καὶ τοῦ Ἴδιου τοῦ Θεοῦ, ἐὰν συγκατανεύσει στὴν ἀποδοχὴ τούτων τῶν φαντασιῶν. Προσάγεται ἐναργὲς παράδειγμα, ὁ κατὰ 3 αἰῶνες προγενέστερος τοῦ δαιμονομανοῦς Μωάμεθ, Ἀντώνιος ὁ Μέγας. Ὁ αἰγυπτιακῆς καταγωγῆς ὅσιος Πατὴρ ἀντιμετώπισε σειρὰ δαιμονικῶν πειρασμῶν, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ὁρισμένοι "εἰς θηρίων καὶ ἑρπετῶν φαντασίαν", πιὸ συγκεκριμένα "φαντασία λεόντων, ἄρκτων, λεοπάρδων, ταύρων καὶ ὄφεων, ἀσπίδων καὶ σκορπίων καὶ λύκων" προσπαθοῦν νὰ τὸν τρομοκρατήσουν. Κάποτε τοῦ ἐμφανίζεται ἕνα μαυράκι: ὁ δαίμων "τῇ φαντασίᾳ μέλας αὐτῷ (Ἀντωνίῳ) φαίνεται", καὶ ἄλλοτε τοῦ ἐπιδεικνύεται πράγματι: "ὑπέβαλεν ἐν ταῖς ὁδοῖς ἀργυροῦ δίσκου μεγάλου φαντασίαν". Βεβαίως, θὰ τοῦ ἐπεδείκνυε καὶ κάτι ἁπτό, ὅπως ράβδους χρυσοῦ, σὲ ἔρημο δρόμο: "οὐκ ἔτι φαντασίαν, ἀληθινὸν δὲ χρυσὸν ἐρριμένον ἐν τοῖς ὁδοῖς ἑώρακεν ἀπερχόμενος"[4]. Οἱ πειρασμοὶ μὲ τὶς φαντασίες τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου ἀπησχόλησαν τὴν κοσμικὴ ζωγραφική. Οὕτω κλασικοὶ ζωγράφοι, ξεκινῶντας ἀσφαλῶς ἀπὸ χριστιανικὲς θεωρήσεις, ἀπέδωσαν μὲ ἐνάργεια καὶ πιστότητα τὸ φαντασιακὸ στὴν τέχνη, μέσω τῆς σουρρεαλιστικῆς ζωγραφικῆς. Ἀναφερόμαστε εἰδικὰ στὸ θέμα "Οἱ πειρασμοὶ τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου" ποὺ τὸ ἀπέδωσαν ἐπιτυχῶς οἱ ζωγράφοι Hier. Bosch, P. Bruegel, Mat. Grünewald, Salv. Dali, Bern. Parenfino. Δὲν χρειάζεται ἄλλη μαρτυρία, πάρεξ αὐτῆς τοῦ Κυρίου ἡμῶν καὶ Θεοῦ, ἱδρυτοῦ τῆς Πίστεώς μας. Ὁ δαίμονας ἐναλλάσσει φαντασιακὲς εἰκόνες πάντων τῶν βασιλειῶν, ὑποσχόμενος νὰ τὶς χαρίσει στὸν Ἰησοῦ Χριστό, ἐὰν Αὐτὸς τὸν προσκυνήσει(!). Ἡ Εὐαγγελικὴ διήγηση εἶναι γνωστή: "...παραλαμβάνει Αὐτὸν ὁ διάβολος εἰς ὄρος ὑψηλὸν λίαν, καὶ δείκνυσιν Αὐτῷ πάσας τὰς βασιλείας τοῦ κόσμου καὶ τὴν δόξαν αὐτῶν, καὶ λέγει Αὐτῷ· ταῦτα πάντα Σοι δώσω ἐὰν πεσὼν προσκυνήσεις μοι"[5]! Ὁ Κύριος ὅμως δὲν προσκύνησε τὸν διάβολο καὶ ἔσωσε τὸν ἄνθρωπο, ἁρπάζοντάς τον ἀπὸ τὴν ἐξουσία τοῦ σατανᾶ. Ἐνῶ ὁ Μωάμεθ προσκύνησε τὸν διάβολο, μὲ συνέπεια νὰ κολάζεται ὁ ἴδιος καὶ νὰ ὁδηγεῖ στὴν ἀπώλεια τοὺς ὀπαδούς του. Ὁ Μωχάμετ, ἐὰν ἦταν χριστιανός, δὲν θὰ ἔχαφτε τὸ ἄγκιστρο τῆς πλάνης ποὺ τοῦ πρόσφερε ὁ σατανᾶς, ἀλλὰ θὰ τὸ ἀπέρριπτε μετὰ βδελυγμίας, ἀσφαλισμένος ἀπὸ κάθε πτώση, μετερχόμενος τὴν αὐτομεμψία. Παρόμοια μὲ τοῦ Μωάμεθ δαιμονικὴ πλάνη ἀντιμετώπισε καὶ ὁ Ὅσιος Παχώμιος. Διασχίζοντας ὁ Πατήρ "τὴν ἔρημον Ἀμνών", ξάφνου θεωρεῖ, ἑκατέρωθεν τῆς ὁδοῦ ποὺ διέσχιζε, "λεγεῶνας δαιμόνων ἐκ δεξιῶν καὶ ἐξ εὐωνύμων", ποὺ τὸν ἐγκωμίαζαν, μὲ λόγους μὲν ἀντικειμενικῶς ἀληθινούς ("Ἴδε ὁ εὐλογημένος ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ"), ὅμως ἀπέβλεπαν στὴ χειραγώγησή του, νὰ τοῦ ἐνσπείρουν τὴν κενοδοξία: "Τοῦτο ἐποίουν κενοδοξίαν αὐτῷ βουλόμενοι ἐπισπεῖραι". Ὁ δὲ Ἅγιος τοὺς ἀνέτρεπε αὐτομεμφόμενος, ἔτσι "ὅσον ἐκεῖνοι ἔκραζον, τοσοῦτον οὗτος ἀναβοῶν πρὸς τὸν Θεὸν τὰς ἑαυτοῦ ἐξωμολογεῖτο ἁμαρτίας"[6].

21.         Οἱ ἅγιοί μας ποὺ συνεπλάκησαν μὲ τὰ δαιμόνια καὶ ἐξῆλθαν νικητές, δέχτηκαν πολλὲς ψευδεῖς διαβεβαιώσεις ἀπὸ τὸν πονηρό, ὅμως ἀπέριψαν τὶς πλάνες του καὶ ἔμειναν ἀπαθεῖς. Ἀντίθετα ὁ ἀπαίδευτος, λίχνος καὶ αἰσχροτερπὴς Μωάμεθ, ὑπάνθρωπος ὤν, τὶ θὰ εἶχε νὰ ἀντιτάξει στὸν πλάνο, ὥστε νὰ μὴ ἀπατηθεῖ; Τίποτα, οὔτε σοφία καὶ ἐμπειρία οὔτε ἀκεραιότητα καὶ αἰδώ. Γι' αὐτὸ καὶ ἔπεσε στὴ δοκάνη ὁ δαιμονολειχήνωρ Μωχάμετ. Ὁ ἀγροῖκος ἀγαρηνὸς εἶναι βέβαιο πὼς θὰ γνώριζε κάποια στοιχεῖα τῆς διάχυτης ἀνὰ τὴν Ἀραβικὴ γῆ Χριστιανικῆς διδασκαλίας, ἀφοῦ ἡ Πίστη μας ἐκεῖ εἶχε διαδοθεῖ ἀπὸ τὸν Α' αἰῶνα. Ἱδρύθηκαν, μάλιστα καὶ μητροπόλεις. Ὁ διάβολος, εἶναι γεγονός, γιὰ νὰ παρασύρει στὴν ἀπώλεια τινά, "μετασχηματίζεται εἰς ἄγγελον φωτός"[7]. Στὸν ἐσκοτισμένο Μωάμεθ αὐτὸς ἐμφανίστηκε ὡς "ἀρχάγγελος Γαβριήλ". Ἀλλά, τὶ λέω "ἄγγελος"; Τοῦτος ὁ ἴδιος ὁ ἀπατεὼν τολμᾶ καὶ δηλώνει ὅτι εἶναι ὁ "Χριστός". Ὅπως στὸν Ἅγιο Παχώμιο: "ὤφθη αὐτῷ δαίμων φαντάζων καὶ λέγων ἑαυτὸν εἶναι τὸν Χριστόν"[8]. Τί, ἀμφιβάλλει κάποιος ἂν ὁ Μωάμεθ ἦταν δαιμονισμένος; Μά, ἔφερε ὅλα τὰ συμπτώματα: ὑπεραισθησία, συσπάσεις, ρίγος, ὑπερθερμία, ἀναισθησία, παραλυσία, κακότητα, δυσωδία διαχεόμενη, ἀκουστικὲς ψευδαισθήσεις, μόνιμη ψυχονεύρωση, ὑστερία, ἑτεροϋποβολή, ἐπιληψία, φοβίες. Εἴδαμε πῶς ὁ βδελυγματίας τοῦτος καὶ σατανόθρησκος ἔπασχε κατὰ τὴ δαιμονοκαταληψία του, ὅταν, σὲ ὧρες ψύχους, ἀπέβαλλε τὰ ἐνδύματά του, μένοντας γυμνός, ἐνῶ σὲ ὧρες ὑψηλῆς θερμοκρασίας, ζητοῦσε ἀπὸ τοὺς ὀπαδούς του νὰ τὸν σκεπάζουν μὲ μάλλινα ἐνδύματα καὶ σκεπάσματα. Πλὴν ἡ πάθηση αὐτὴ τοῦ δαιμονισμένου Μωχάμεντ ἦταν γιὰ τὰ πονηρὰ πνεύματα αἴτιο περιπαιγμοῦ καὶ γελοιασμοῦ. Τοῦτο συνάγεται ἀπὸ τὴν εἰρωνία ποὺ ἐμπεριέχεται στὸν λόγο τῶν δαιμονίων πρὸς τὸν Ψευδοπροφήτη, ὡς κλητικὴ προσφώνηση. Μάλιστα, σὲ δύο sūras, "τὶς ἀρχαιότερες, ποὺ ἔχουν δοθεῖ ἐξ ἀποκαλύψεως"[9]. Ἐδῶ οἱ διαβόλοι πετοῦν στὸ τζάντζαλό τους: "Ἔ! Ἐσύ, ποὺ εἶσαι τυλιγμένος μὲ σκεπάσματα!"· "Ε! Ἐσύ, Ὁ περιτυλιγμένος" ("O thou folded in garments"· "O thou wrapped up")[10]. Ὅμως ὁ ἴδιος ὁ ἀλλὰχ καὶ τὰ jinn του, ποὺ γνώριζαν πόσο δαιμονισμένος καὶ ψυχοπαθὴς εἶναι ὀ δι' οὗ ὁ λόγος, τὸν περιέπαιζαν καὶ τὸν ἐχλεύαζαν, χωρὶς νὰ ἀνησυχοῦν γιὰ τὴν ἀνάνηψή του. Αὐτὸ ποὺ παρατηροῦμε σὲ κάθε δαιμονισμένο. Καὶ ὁ Ψευδοπροφήτης, ὢν δαιμονοπαρμένος, ἐπεδείκνυε ἐναργῶς τὰ συμπτώματα τοῦ δαιμονομανοῦς, ἑκὼν ἄκων. Ἐνῶ τὰ δαιμόνια διασκέδαζαν εἰς βάρος του.

22.         Μὲ τὴν παρουσία τοῦ φιλοδαίμονος καὶ φιλορρύπου Μουχάμαντ, οἱ χριστιανοὶ ποὺ γνώριζαν ἀσφαλῶς ποιὸς εἶναι ὁ ἀποστολέας του, στάθηκαν ἀπέναντί του κριτικῶς. Τοῦ πέταξαν ευθέως ὅτι εἶναι δαιμονισμένος. Πέρασαν χρόνια καὶ ἡ φήμη αὐτὴ τὸν συνόδευε καὶ μετὰ τὸν θάνατό του. Μέχρι ποὺ καὶ ὁ ἀλλὰχ ἀνησύχησε καὶ ἀνέλαβε νὰ ἀνατρέψει τούτη τὴ βεβαιότητα, ἰσχυριζόμενος δειλὰ ὅτι δὲν εἶναι ψυχοπαθής[11]. Παράλληλα ὑπῆρξαν καὶ τινες ἰσλαμολεῖκτες ποὺ ἐξέφραζαν εὐμενῆ ὑπὲρ τῶν μωχαμετήδων κρίση, ἐνῶ ἐξέχεαν δηλητήριο κατὰ τοῦ εὐρωπαϊκοῦ Χριστιανισμοῦ, ὅτι ἀντιμετώπιζε τὸ ἀθῶο καὶ ὑπέροχο ἰσλαμομίασμα μὲ προκατάληψη καὶ σύμπλεγμα κατωτερότητος. Ρέ, διαβόλια καθάρματα! Ὁ καμηλιέρης σᾶς ὑπηρετεῖ μὲ φανατισμὸ καὶ σεῖς τὸν κοροϊδεύετε; Ἀλλὰ δὲν εἶναι ἡ μόνη περίπτωση, ἀφοῦ καὶ ἀλλοῦ ἀναφέρουν νύξεις κατὰ Μωάμεθ, γιὰ τὴν ταπεινὴ καταγωγή του, ὥστε νὰ τὸν ἔχουν ὑποταγμένο!

23.         Νὰ ποῦμε τελευτῶντες, περὶ "Νυχτερινῆς Ὁδοιπορίας". Οἱ χάνοι μωχαμετάνοι, εἰδωλολάτρες ἐν παντί, μελετοῦν τὸ "Νυχτερινὸ ταξίδι" τοῦ Μωάμεθ καὶ καταπραΰνουν τὸ ντέρτι τους φανταζόμενοι ὅτι ταξιδεύουν κι αὐτοὶ μὲ τὸ φαντασιακὸ γυναικάλογο πλάι στὸ σαρακίνικο ἴνδαλμά τους, τὸν Μωχάμετ. Ὄντως ὀπιομανιακὴ κατάσταση ἀκραίας διαβολικῆς ἐξαρτήσεως. Ἴσως ἡ μαγικὴ ἐπίδραση τῆς "Ὁδοιπορίας" νὰ ξεθυμάνει στὶς ψυχὲς τῶν θρήσκων, ὅταν πληροφορηθοῦν ὅτι τὸ "Νυχτερινὸ Ταξίδι" τοῦ "Προφήτη" εἶναι δημιούργημα τοῦ ἰουδαϊκοῦ ἀποκρυφισμοῦ. Στὴν ταλμουδικὴ δαιμονολατρία βούλιαξε ὁ Μωάμεθ, γιὰ νὰ τοῦ χαρισθῆ τὸ φαντασιακὸ δάνειο τοῦτο. Πρέπει νὰ παραδώσεις τὴν ψυχή σου στὸ διάβολο γιὰ νὰ ἱππεύσεις τέτοιο ἄλογο.... Λοιπὸν ἡ φαντασιακὴ "Ὁδοιπορία" τοῦ Μωάμεθ, καταπῶς πρεσβεύουν οἱ ἰουδαῖοι, ἀποτελεῖ δάνειο τῶν midrashic. "Ταῦτα ἦσαν πολὺ διαδεδομένα τὴν ἐποχὴ ἐκείνη (Ζ' αἰ.), ὅπως τὸ βιβλίο τῶν Ἰωβηλαίων, τὸ βιβλίο τοῦ Ἐνὼχ καὶ τὸ Toledot li she, ὅπου περιγράφεται τὸ ταξίδι τοῦ Μωυσέως στὸν οὐρανὸ καὶ ἡ ἐπίσκεψή του στὸν παράδεισο καὶ τὴν κόλαση. Ἡ ἱστορία τούτη μεταδόθηκε στὸν Μωάμεθ ἀπὸ τοὺς ἑβραίους"[12]. Ὁμολογοῦν οἱ ἴδιοι οἱ ἰουδαῖοι....

24.         Ἕνα ἄλλο σημεῖο ποὺ ἀνεφέρθη ἤδη εἶναι ἡ δράση τοῦ "Γαβριήλ", τοῦ "Ἀρχαγγέλου". Πρόκειται περὶ δαιμονίου ἀρχηγικοῦ, ποὺ ἔπαιξε πρωταγωνιστικὸ ρόλο στὴν ἐπιβολὴ τοῦ ἰσλαμισμοῦ μεταξὺ τῶν ἀράβων. Μόλις καὶ χρειάζεται νὰ ποῦμε ὅτι τοῦτο τὸ ἀκάθαρτο πνεῦμα εἶναι, ἀκριβῶς, τὸ σκότος ἀπέναντι τοῦ φωτὸς ποὺ εἶναι τὰ φωτεινὰ πνεύματα, ἐν οἷς καὶ ὁ ἅγιος Ἀρχάγγελος Γαβριήλ, ὁ ἀληθινός. Ὁ Ἀρχάγγελός μας δὲν ἔχει καμιὰ σχέση μὲ τὸν ἀπατεῶνα ὁδηγὸ τοῦ Μωάμεθ. Πῶς γάρ, αὐτὸς ὁ ἄυλος καὶ ἁγνὸς Ἀρχάγγελος ποὺ ὑπούργησε στὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Κυρίας Θεοτόκου, νὰ ἐμπνέει τὸν ἀντίχριστο καὶ διαολισμένο Μωάμεθ;  Οἱ "θεολόγοι" τοῦ ἰσλὰμ ἔχουν περιγράψει τὸν "Γαβριήλ". Σὲ χωρίο τοῦ 55 κεφαλαίου τοῦ κορανίου, τὸ λησίμβροτο δαιμόνιο ποὺ τὸ παρουσιάζουν ὡς "Γαβριήλ", φέρει "700 πτέρυγας"[13]. Ποῦ νὰ ἀντιληφθοῦν ἐκεῖνοι οἱ ληρόσοφοι κανθαρινοσυλλέκτες τοῦ ταλμοὺδ πὼς ἡ περιγραφὴ τῶν "πολυομάτων, μεταρσίων καὶ πτερωτῶν" ἀγγελικῶν ὄντων, ἥτις καὶ ἀνήκει σὲ Προφητικά, Ἀποστολικὰ καὶ Πατερικὰ κείμενα, σταματᾶ στὶς 6 πτέρυγες. Τὸ δὲ περισσὸν ἐκ τοῦ πονηροῦ....

25.         Ὁ "Γαβριήλ" οὗτος, ἕνα ἀρχηγικὸ jinn στὴ μουσουλμανικὴ θρησκεία, εἶναι ὁ πρωταγωνιστὴς στὸ στήσιμο τῆς δαιμονιακῆς θρησκείας τοῦ ἰσλάμ, καθὼς καὶ στὴ συγγραφὴ τοῦ ληρώδους κορανίου. Ἀκούραστος ὁ "Ἀρχάγγελος", ἐπὶ 22 ἔτη, "ἀπεκάλυπτε" τὰ διαβολικὰ μυστήρια τῆς διαβολοσοφίας του στὸν κεχηνότα δαιμονοπαρμένο μαθητή του. Ὁ "Γαβριήλ", γιὰ νὰ προσδώσει ἐπίφαση Βιβλικῆς ἀναγωγῆς στὰ ὁράματα του, καλεῖ τὸν δαιμονόληπτο μύστη στὰ ὄρη[14]. Οὕτω, ποὺ ἔχανες ποῦ εὕρισκες τὸν Μωάμεθ, σὲ σπήλαιο τοῦ ὄρος Hira πλησίον τῆς Μέκκα. Ἐκεῖ τοῦ γίνονταν οἱ ἀποκαλύψεις τῶν "μυστηρίων", διὰ τῶν ὁποίων καὶ "δημιουργήθηκε ἡ θρησκεία τοῦ μουσουλμανισμοῦ"[15]. Ὁ ὁραματιστὴς βρίσκεται στὸ ὄρος καὶ λαμβάνει ἀπὸ τὸν "Γαβριὴλ" τὶς ὑποτυπώσεις τῆς νέας δαιμονοεμπνεύστου θρησκείας. Τὸ ὅλο σκηνικὸ θυμίζει κακέκτυπη εἰκόνα τοῦ Μωυσέως, ὅταν τοῦ ἐπεδόθησαν "αἱ δύο πλάκες τοῦ μαρτυρίου" στὸ ὄρος Σινᾶ[16]. Βασικὴ διαφορὰ τῶν δύο εἶναι πὼς ὁ μὲν Μωυσῆς λαμβάνει τὶς ἐντολὲς ἀπὸ τὸν Γιαχβὲ ἄμεσα, ἐνῶ ὁ Μωάμεθ, ἐμμέσως, διὰ τῶν δαιμονίων, ἀπὸ τὸν βεελζεβούλ (ὄνομα συγκεκαλυμμένο: "Ἀλλάχ").