Ἐρώτηση : Περί Ολυμπίων θεῶν

Ἀπάντηση : Ἡ καταγωγή τῶν θεῶν τῆς θρησκείας τῶν προγόνων μας κρίνεται ὡς πολυειδοῦς προελεύσεως. Άλλοι ἀπό αὐτούς ὑπῆρξαν ἥρωες, ἄρα ὑπαρκτά πρόσωπα (Δίας, Δήμητρα, Διόνυσος), ἄλλοι, φανταστικές ὀντότητες, τουτέστιν φυσικά φαινόμενα θεοποιηθέντα (Κρόνος, Ποσειδῶν, Ἐγκέλαδος), ἄλλοι δαίμονες ἀνθρωποποιηθέντες (Ἄρης, Μέδουσα), ἄλλοι, προσωποποιήσεις ἐξιδανικευομένων ἀνθρωπίνων ροπῶν καί ἐπιθυμιῶν (Ἀφροδίτη, Μοῦσα, Ἶρις).

Ἡ ἐλληνική μυθολογία, πιστεύουμε πώς εἶναι μυθολογική, ὅσον ἀφορᾶ τά στοιχεῖα τῆς ἐπενδύσεως ἑνός ὑπαρκτοῦ προσώπου τῆς προϊστορίας καί πρωτοϊστορίας τῶν Ἑλλήνων. Δηλαδή ἐνώπιόν μας τίθεται ἕνας ἥρωας, οἱ πληροφορίες, σχετικῶς μέ τό πρόσωπό του, θεωροῦμε πώς εἶναι ἀληθινές, εἶναι ὁ πυρῆνας τῶν ἰστορικῶν μαρτυριῶν. Συγκεκριμένα: ὁ Κέκροψ, ἀναφερόμενος καί στό Πάριο Μάρμαρο, μέ πλαίσιο χρονολογικό μεταξύ 1581 -1573 π.Χ., ὑπῆρξε πανάρχαιος βασιλεύς τῶν Ἀθηνῶν, πρόσωπο ἀναμφισβήτητα ὑπαρκτό. Λοιπόν τοῦτος ὁ ζωντανός ἄνθρωπος ἀπωθήθηκε στόν χῶρο τοῦ μυθολογικοῦ, ἐπειδή μία γραύς διηγούμενη στά ἐγγόνια της τήν ἱστορία τοῦ Κέκροπος, ἀνέφερε ὅτι ὁ Κέκροψ ἔφερε... ούρά! Αὐτό ἦταν, ὁ πυρῆνας ἀληθείας σχετικά μέ τόν Κέκροπα μετέπεσε σέ μύθευμα. Ἄλλη περίπτωση, ὁ Ἕλλην (γιός τοῦ Δευκαλίωνος καί τῆς Πύρρας, ἀδελφός δέ τοῦ Ἀμφικτύονος, πατέρας δέ τοῦ Δώρου, τοῦ Ξούθου καί τοῦ Αἰόλου), ἀνεγνωρισμένος ὡς ὁ Γεννάρχης τοῦ ἡμετέρου Γένους, ἀπό 3.000 ἔτη. Παρά ταῦτα καί παρά τό ὅτι ὁ τάφος του ἔκειτο στήν Φθιώτιδα, μέχρι καί τήν ἐποχή τοῦ Στράβωνος, ὁ Ἕλλην θεωρεῖται ἀνύπαρκτος καί ἄρα ἐμεῖς, οἱ ἀπόγονοί του, ἀγενεαλόγητοι.

Ἐν κατακλείδι ὁ ὅρος «μῦθος», παρά τήν πολυσημία του, ποτέ δέν ἐννοεῖται ὡς «παραμύθι». Ἐν προκειμένῳ εἶναι ἀκριβής ὁ ὁρισμός πού δίδει ἡ Βυζαντινή Ἐγκυκλοπαίδεια Σούδα, ὅτι «Μῦθος ἔστι λόγος ψευδής εἰκονίζων τήν ἀλήθειαν».
Συμφωνῶ μαζί σας, ὅτι παρῆλθε ὁ καιρός τῆς μυθολογικῆς μεταφορᾶς καί μεταδόσεως, ἀφοῦ, τώρα, ἡ ὄντως Ἀλήθεια, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησούς Χριστός «ἐνοικεί ἐν ἡμῖν καί ἐμπεριπατεῖ» (Β΄Κορ. Σ' 16), καί μᾶς ἀπήλλαξε παντός ὀθνείου. Ὅμως τά δύο μεγέθη, τήν Ἑλληνική μυθολογία καί ὅ,τι αὐτή μεταφέρει, ἀφενός καί ἀφετέρου τήν Πίστη μας, ἐμεῖς δέν τά θέτουμε ἀντιμέτωπα, ἀφοῦ τανυσμός ἑκατέρου δέν συμπίπτει, τό ἕνα ἐκφράζει τήν ἐθνικότητα καί τήν θρησκευτικότητα τήν πρό Χριστοῦ, τό ἄλλο, τήν μεταεθνικότητα καί τήν πνευματικότητα τήν μετά Χριστόν. Ἀπό τήν τυχούσα συνάντηση τῶν δύο, ἄς καρπωθοῦμε ὀφέλη, μή ἀπορρίψουμε τό ὑπεροχικῶς διαπορευόμενο ἐθνικό μας στίγμα οὔτε τήν θρησκευτικότητα, πού μᾶς κληροδότησαν ἀντιστοίχως ἡ Ἱστορία καί ἡ Μυθολογία τοῦ καθ' ἡμᾶς γεραροῦ Ἔθνους, ἀφοῦ καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καταφάσκει (βλ. Ρωμ. Θ΄3, 30/Πρ. Ιζ΄22), ἀπό τήν ἄλλη. Μή ἀπορρίψουμε τά ἄφθαρτα στοιχεῖα τῆς Χριστιανικῆς πίστεως, διότι καί ἡ ἐθνικότης καί ἡ θρησκευτικότης μόνο ἐν Χριστῷ ἀποκτοῦν βάθος. Χωρίς Χριστό εἶναι ὅλα σκοτεινά, ρηχά καί βλαβερά.

Μόλις καί εἶναι ἀνάγκη νά ποῦμε πώς ὁ παγανισμός πού ἐπιδιώκει τήν ἀναβίωση τῆς εἰδωλολατρίας, εἶναι μία γελοιότητα. Ἄς ἐγκύψουν στίς ὕβρεις πού ἐκτοξεύουν μεταξύ τους οἱ θεοί (βλ. Ὁμήρου Θ 482, Φ 393, 421, Χ 72), ἄς ἐγκύψουν στόν «Φιλοκτήτη» τοῦ Σοφοκλέους, ἄς ἐνωτισθοῦν τόν Εὐριπίδη καί ἄς ἀκούσουν τά ἐπιχειρήματα τοῦ Πενθέως. Ἐκτός τούτου ὁ παγανισμός εἶναι ἀπολύτως ἰουδαιοκρατούμενος, τά τεκμήρια βοοῦν. Δέν βλέπετε πώς κατά τούς τελευταίους μῆνες, πού πάσχει ἡ Πατρίδα μας, αὐτοί μένουν μουγγοί, ἐπιχαιρόμενοι μυστικῶς, γιά τό βάραθρο πού ὁδηγοῦν τήν Ἑλλάδα οἱ ἀφέντες τους ἰουδαῖοι;