Ἐρώτηση : Πολλοί θεωροῦν ὅτι ἡ Ἑλληνική Γλῶσσα εἶναι σπουδαιοτέρας σημασίας ἔναντι ἄλλων γλωσσῶν καί μάλιστα τῶν εὐρωπαϊκῶν καί κινεζικῶν, ἀληθεύει καί γιατί; Ἐπίσης ὑπῆρξε ποτέ ἡ Ἑλληνική παγκόσμια γλῶσσα καί πότε;

Ἀπάντηση : Ἡ ἑλληνίδα γλῶσσα ἀσφαλῶς καί εἶναι «σπουδαιοτέρας σημασίας, ἔναντι ἄλλων γλωσσῶν», ὅπως γράφετε, οὖσα ὑπερτέρα παντός ἄλλου γλωσσικοῦ συστήματος. Γλῶσσα ἑλληνίς: ἄφθαρτο ἐργαλεῖο ὑψηλοτάτων διανοητικῶν κορυφώσεων, πολύτιμο κράμμα θείου καί ἀνθρωπίνου λόγου, ἐκφανής ἀδάμας στό δαχτυλίδι πάντων τῶν γλωσσῶν, ἀδιαμφισβήτητος πλάστης καί ἐκφραστής ἐλλόγων τε καί ὑπερλόγων ἐννοημάτων. Οἱ δέ Εὐρωπαϊκές γλῶσσες, μορφώματα τῶν τελευταίων 10-20 αἰώνων, δέν θά τολμοῦσαν ποτέ νά παραβληθοῦν μέ τήν Ἑλληνική, διεκδικῶντας ἄπιαστα βραβεῖα καί κινδυνεύοντας νά γελοιοποιηθοῦν. Ἄλλωστε οἱ μερικές ἑκατοντάδες χιλιάδες λεκτικοί τύποι πού συγκροτοῦν τή γλῶσσα τους, ἔναντι τῶν 90 καί πλέον ἑκατομμυρίων τῆς ἑλληνικῆς, δέν εἶναι δυνατόν νά τίς δημιουργήση αἴσθημα αὐτάρκειας καί ὑπερκεράσεως.

Παρά ταῦτα κάποιοι λαοίι—τῆς Τουρκίας, τῆς Βαρντάσκα-- ἰδιοποιοῦνται αὐθαδῶς ἱστορικά κα΄γλωσσικά μνημεῖα τοῦ καθ’ἡμᾶς Γένους, ἐνῶ παραλλήλως ἐκφράζονται ἐχθρικῶς πρός τόν εὐεργετήσαντα!

Ἐξίσου ἀκατάλληλες, γιά ὅσους δέν ἔχουν ἐγκλιματισθεῖ σ’αὐτές, εἶναι ἡ κινεζική, ὅπως καί οἱ λοιπές γλῶσσες τῆς Ἀσιατικῆς ἠπείρου. Καί δέν προξενοῦν αἴσθημα νοσταλγίας, οὔτε κἄν λόγῳ περιορισμένης χρήσεως τῶν ὀνοματικῶν κλίσεων (πλήν τῆς Ρωσικῆς, πού προσάγει πολλές κλίσεις). Στήν κινεζική, τό ἄναρθρο ὄνομα “zen” δηλώνει τόν ἕναν ἄνθρωπο, τό δέ “zen-zen” δηλώνει τούς δύο ἀνθρώπους! Τό ἴδιο θά λέγαμε καί γιά τά ἑβραϊκά, ὅτι εἶναι μία γλῶσσα ἀσιατική, τῆς ὁμοταξίας τῶν «σημιτικῶν». Ἐδῶ στήν ἑβραϊκή παράδοση, διατηρεῖται ἐναργής, ἀρχέτυπη καί αὐθεντική, ἡ διήγηση τῶν Πρωτοπλαστῶν. Ὅμως, παρά ταῦτα, τό θεοποίητο ἐκεῖνο ζεῦγος δέν ὁμιλοῦσε τά ἑβραϊκά, οὖσα γλῶσσα ὄψιμη καί μεταγενέστερη, δηλαδή μεταβαβελική. Τά ἑβραϊκά ὑπολείπονται τῶν ἑλληνικῶν ἐν παντί, βεβαίως καί στή γραφική ἀπόδοση• τά ἑβραϊκά, γνωρίζετε, στεροῦνται φωνηέντων.

Ἡ ἐλληνική, πιστεύω, δέν καθιερώθηκε ἁπλῶς ὡς παγκόσμιος γλῶσσα, δέν ἐπελέγη ἀνάμεσα σέ ἄλλες, ἀλλά εὐθύς, μέ τή δημιουργία τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας, ὁ Θεός, ἐκ τοῦ ἀκενώτου βάθους τῆς σοφίας Αὐτοῦ, χάρισε στούς Προπάτορες τήν μεγαλήγορον φωνήν, διά τῆς ὁποίας διετυπώθη καί ὁ Βιβλικός λόγος. Ἐν κατακλεῖδι, οἱ πρῶτες λέξεις, πού ἐκφωνήθηκαν μεταξύ τοῦ ἐν οὐρανοῖς Δημιουργοῦ καί τοῦ ἐπί γῆς ἀρχετύπου δημιουργήματος, ἦσαν ἑλληνίδες. Οὔτω ἐτέθη ἡ δυνάμει παγκόσμιος γλωσσοφρυκτωρία πού εἶδε ὁ κόσμος νά θρώσκη τήν ἐποχή τῆς ἐλεύσεως τοῦ Χριστοῦ, σέ ἁρμονική συναρμογή τοῦ Πρωτολογικοῦ μέ τό Ἐσχατολογικό, τοὐτέστιν τῆς ἀρχετύπου γλώσσης τοῦ Ἀδάμ μέ αὐτήν τῶν ἁγίων Ἀποστόλων. Ὅθεν ἀδίστακτα θά χαρακτηρίζαμε τή γλῶσσα τῶν Ἑλλήνων lingua Apostolica, συγχρόνων καί lingua Adamica.

Τά ἐκτεθέντα σαφῶς καί ἀπορρέουν ἀπό τή Χριστιανική πίστη, εἴτε ἀμέσως εἴτε ἐμμέσως. Γιά ὅσους προπαγανδίζουν τήν καταγωγή τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν πίθηκο, αὐτοί προτείνουν τούς ἐκείνων γρυλισμούς, ὡς τήν παγκόσμιο γλῶσσα. Ἐάσωμεν αὐτούς πιθηκοφρονεῖν καί πιθηκομαίνεσθαι.

Τό ὑψηλό τοῦτο ἀξιακό ἀγαθό ἔχει δημιουργηθεῖ ἐπί τῇ βάσει κανόνων μαθηματικῶν. Τά γράμματα καθ’ἑαυτά δέν λεξαρθιμοῦνται ἁπλῶς (α΄=1, κ΄=20, ρ΄=100) , ἀλλά καί συντάσονται σέ λέξεις ἐπί τῇ βάσει μυστικῶν μαθηματικῶν κωδίκων. Οἱ δέ λέξεις, σάν λίθοι κιβωτιόσχημοι λαμβάνονται στόν σχηματισμό φράσεων μέ δυνατότητα δημιουργίας ὑψηλοπνόου τεχνουργικῆς λεξοποιϊας. Ἔχουν προηγουμένως δημιουργηθεῖ οἱ χιλιάδες μῆτρες τῶν πρωτολεξιακῶν ἐκμαγείων, ἀπό τά ὁποῖα ἐξεπήγασαν, καί συνεχίζουν νά ἐκπηγάζουν, λέξεις ἄλλες παλαίφατες καί νεοπαγεῖς, συγκροτημένες κατά σύνολα, διακριτά μέν ὄχι δέ καί στεγανά. Μόνο ἐδῶ συντρέχει τό ὑπεροχικό μεγαλεῖο τῆς ἀνωτερικῆς κοινωνίας μέ τήν ἀμφιλαφῆ γνώση τῶν ὄντων καί μή ὄντων, τῶν γενομένων καί τῶν ἐσομένων, τῶν πραγματικῶν καί τῶν ἀφηρημένων, τῶν αἰσθητῶν καί τῶν ἀοράτων...

Πόσες χιλιάδες τέτοιες λέξεις πού χρησιμεύουν γιά τή δημιουργία τοῦ πανλεκτικοῦ πλούτου τῆς ἑλληνοφώνου παιδείας καί χρηστομαθείας, καί διά τῶν ὁποίων λέξεων ἀποκτοῦν δομική στερέωση οἱ γλῶσσες τῆς Εὐρώπης: Θεός, οὐρανός, Χριστός, ἀρετή, σοφία, ψυχή, ἄνθρωπος, κόσμος, λόγος, τέχνη, ποίησις, θέατρον, γραφή, ἄθλος, πόλις, δῆμος, ἀήρ, οἰκία, κάλλος, ὥρα, χρόνος, ἀριθμός, χάος, ἀγαθόν, γῆ, ἥλιος, σῶμα, αἴσθησις, ἔρως, ἀγάπη, μῖσος, δύναμις, ἕλξις, ἐνέργεια, πνεῦμα, γῆρας, νεότης, θεραπεία, ἄνδρας, γυνή, παιδίο, χείρ, θάνατος, θρησκεία, μνήμη, φιλία, πῦρ, ὕδωρ, βουλή, δίκη, μέτρον, διάνοια, ἰδέα, ἀρχή τέλος...

Ὥστε ἡ γλῶσσα μας, ἀφοῦ οἱ ὑποστρώσεις πολλῶν ξένων γλωσςῶν ἔγιναν δι’αὐτῆς, θά πρέπει νά θεωρῆται ἀκαταμάχητα παγκόσμιος γλῶσσα. Κανείς φίλος τῆς ἀληθείας δέν θά διαφωνοῦσε ὅτι τό ἐπίτευγμα τοῦτο εἶναι ἑλληνικό καί κανένα ἔθνος δέν θά διεκδικήσει αὐτήν τήν ἀποκλειστικότητα. Βεβαίως καί τῆς ἀγγλικῆς λέξεις εἰσήχθησαν σέ ὅλες τίς γλῶσσες τοῦ κόσμου, ὅμως περιστασιακῶς, χωρίς νά ἐπηρεάζουν τή δομική κατασκευή τους. Ἀκόμα, ἡ υἱοθέτηση κάποιων ἑβραϊκῶν λέξεων (Μεσσίας, ἀμήν, ἀλληλούϊα, γέεννα, σατάν...) δέν εἶναι δυνατόν νά ἐπισκιάση τόν πρωταγωνιστικό ρόλο τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης. Πέντε-δέκα λέξεις τοῦ ἑβραϊκοῦ λεξιλογίου δέν εἶναι δυνατόν νά ἀνατρέψουν τήν ὑποθεμελίωση τῶν Εὐρωπαϊκῶν γλωσσῶν, πού εἶναι χτισμένη μέ ἑλληνικά ἀγκωνάρια. Ἄλλωστε ἡ διείσδυση ἐκείνων τῶν λέξεων τῆς ἑβραϊδος φωνῆς πραγματοποιήθηκε διά τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης, τῆς ἐνχριστωμένης. Δέν χρειάζεται νά τό ποῦμε: οἱ ἑβραϊκές λέξεις βρίσκονται κατατεθειμένες στά ἱερά Εὐαγγέλια καί ἐκεῖθεν, ὡς χριστιανική ζύμη, διά τοῦ ἕλληνος λόγου, μετεκεντρίσθησαν στίς λοιπές γλῶσσες.
Άνακεφαλαιώνοντας νά ποῦμε πώς σύμφωνα μέ ἐσωτερικές μαρτυρίες ἡ ἑλληνίς φωνή εἶναι ἡ πρωτομίλητη λαλιά, ἀπό Θεοῦ πρός ἀνθρώπους καί τἀνάπαλιν.

Θυμόμαστε τόν πλήρη εὐαισθησιῶν ποιητή Νικηφόρο Βρεττάκο καί πρό αὐτοῦ τόν μέγιστο τῶν Ρωμαίων ὑπάτων συγγραφέα Κικέρωνα πού εἶπαν ὅτι αἱ ἐν οὐρανοῖς δυνάμεις διαλέγονται ἑλληνιστί, καί πώς, ὅταν ὁ ποιητής τοῦ Ταϋγέτου τούς συναντήσει θά τούς προσομιλήσει στήν οἰκεία τους γλῶσσα, τά ἑλληνικά. Θά ἐκφεύγαμε τοῦ σκοποῦ, ἐάν παρενείραμε καί τόν λόγ τοῦ τρανοῦ ἐν συγγραφεῦσι Goethe, πού αἰσθάθηκε τόν παράδεισο ἐπί τῆς γῆς, ὅταν ἄκουσε ἀναγιγνωσκόμενη, κατά τήν ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως, τήν ἀρχή τοῦ κατά Ἰωάννην Εὐαγγελίου.

Τώρα, ἐάν τό ἀντικείμενο αὐτό θέλετε νά τό προσεγγίσετε ἀπό τήν πραγματική καί καθόλου εἰκοτολογική πλευρά, θά δεῖτε τήν τῶν Ἑλλήνων γλῶτταν νά διαδίδεται παγκοσμίως μέσῳ τῶν ἑλληνικῶν ἀποικίσεων, σέ χῶρες καί γλῶσσες ἐγγύς καί μακράν, ὅπου Ἑλλήνων παῖδες μετεφύτευαν τίς νέες λαμπρές κοινότητες. Ὑπερβαίνουν τίς 40 οἱ χῶρες, ὅπου οἱ τοῦ καθ’ ἡμᾶς Γένους καθηγεμόνες θεμελίωσαν ἐξακριβωμένα 5.000 ἀποικίες, σέ μεγάλο βάθος πέριξ τῆς Μεσογείου. Ταῦτα τά τῶν Ἑλλήνων σεμνεῖα ἄρχισαν νά ριζώνουν, ἀπό τό 1350, μετά τήν πτώση τῆς Τροίας, σέ ἐδάφη πού ἐστεροῦντο ἐθνικῆς ἤ γλωσσικῆς ὑποστάσεως. Ὄχι εἰκῂ ὁ Πλάτων, μέ τό νά ἔχει αὐτή τήν εἰκόνα ἐνώπιον του ἀπεφάνθη πώς ἡ ἑλληνική εἶναι ἡ γλῶσσαπού ὁμιλεῖται παγκοσμίων (μοῦ λείπει ἡ παραπομπή). Τό ὅτι τή γλῶσσα μας ὁμιλοῦσαν συνήθως κακοπρόφερτα, πολλοί ἄλλοι λαοί ἀποδεικνύεται ἀπό κάποιους ὅρους ἐκφραστικούς τοῦ φαινομένου. Γενικῶς καλεῖται τοῦτο «βαρβαρισμός» καί, στίς λατινογενεῖς γλῶσσες, “malapropisme”. Καλεῖται «δατισμός»(ἀπό τόν Δᾶτιν, τόν στρατηγό τῶν Μήδων, κατά τήν ἐκστρατεία ἐκείνων, ἐναντίον Ἑλλάδος, κατά τό 490 π.Χ.) καί «σολοικισμός» (ἀπό τούς Σόλους τῆς Κιλικίας, ὅπου οἱ κάτοικοι ἔπρατταν συντακτικά σφάλματα, κατά τήν ἐκφορά τοῦ λόγου τους).

Πλῆθος καί οἱ ἀλλοεθνεῖς συγγραφεῖς, ἐραστές τῆς ἑλληνικῆς πού ἐπιτυγχάνουν νά ἀφομοιώσουν τήν παιδεία τῶν Ἑλλήνων• Αἰγύπτοι : Ἀπίων, Μανέθων, Ἀνουβίων, Νεχεψώς, Βηρωσός• Καρχηδόνιοι : Ἄννων• Μαυριτανοί : ‘Ιούβας• Βαβυλώνιοι : Τεῦκρος• Χαλδαῖοι : Χρησμοί• Σύριοι : Λουκιανό, Ἅγ. Ἐφραίμ• Ἑβραῖοι : Ἰώσηπος, Φίλων, Σειράχ• Ρωμαῖοι : Βαβρίας, Καίλιος Αὐρηλιανός, Κορνοῦτος, Μάρκος Αὐρήλιος, Ἀδριανός, Ἀλβίνος, Jurenalis, Κικέρων, Μάρκος Ἀντωνῖνος, Martialis, Πλαῦτος, Πλίνιος, Σέρβιος.

Ἡ ἀπογείωση τοῦ ἑλληνικοῦ γλωσσουργήματος ἐπετεύχθη ἐπί Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, ὅταν ὁ περίδοξος Στρατηλάτης πῆρε τή γλῶσσα ἀπό τό χέρι καί τήν πῆγε μέχρι Σογδιανῆς. Τότε ἡ ἑλληνίς φωνή κάλυψε τήν οἰκουμένη, ὡς ἡ διαρκής lingua franca. Καί θά συνέχιζε νά ὁμιλεῖται, ἐάν ἡ λατινική δέν τήν ἐκτόπιζε βιαίως. Τά λατινικά ἦταν ὑποχρεωτικά μέχρι καί τοῦ Ἰουστινιανοῦ, κατά τόν Ἰω. Λυδό!

Στή γλῶσσα μας διακρίνεται μία ἰδιαιτερότης πού καμιά ἄλλη γλῶσσα δέν θά ἐκαυχᾶτο πώς τ΄ν χαρακτηρίζει. Εἶναι οἱ διωγμοί πού ὑπέστη γι’αὐτό πού εἶναι. Δέν γνωρίζουμε ἄλλον λαό νά ἔχει καταδιωχθεῖ ἀπηνῶς λόγῳ γλωσσικοῦ αἰτίου. Ὅμως κιτάξτε οἵα πάσχει ὁ Ἕλλην λαός, ὡς φορεύς καί μόνο τοῦ θείου δωρήματος τῆς ἀγγελοφθόγγου Γλώσσης μας. Στήν Αἴγυπτο καί τόν Π¨οντο, ἡ μωχαμετάνικη δαιμονεξουσία προέβαινε σέ ἀποτομή γλώσσης ἐκείνου πού θά τολμοῦσε νά προφέρει ἔστω μία ἑλληνίδα λέξη! Οἱ τοῦ δαίμονος ἀλλάχ ὀπαδοί συγκέντρωναν σέ μεγάλα πανέρια τίς ἀποτετμημένες γλῶσσες τῶν Ἑλλήνων! Στή Νότιο Ἰταλία προπηλακίζετο ὅποιος μιλοῦσε τή γρεκάνικη γλῶσσα! Στή Βουλγαρία, μέ κορύφωση τό 1906, ἐρρίφθησαν στήν πυρά χιλιάδες Ἕλληνες, μέ μόνο αἴτιο τήν ὡς «κέλαδον Ἑλλήνων πάρα μολπηδόν» εὐφημίαν, γιά νά θυμόμαστε τόν μέγιστον ἐν Τραγῳδοῖς καί περσομαχηταῖς (Πέρσαι 389)! Στή΄ν Βαρντάσκα, ὅποιος ἀναφέρει, ἔστω καί μία λέξη ἑλληνική, καταδιώκεται τοῦ θανατᾶ! Στήν δέ Ἀλβανία εἶναι πρόσφατη ἡ εἴδηση τῆς δολοφονίας τοῦ ἡμετέρου Βορειοηπειρώτου ἀπό τήν ἀλβανική ρατσιστική συμπάγια, ἐπειδή πρόφερε τινάς τῶν ἑλληνίδων λέξεων!

Συναφῶς πρέπει νά δοῦμε καί τήν ἐπίνοια τῶν ἀειμνήστων προγόνων μας, πρός ἐμπέδωση τοῦ γλωσσικοῦ μας πολιτισμοῦ. Πῶς χρησιμοποιοῦσαν, κατά τήν ἀρχαιότητα, ἐλευθέρως, τά «γραμματικά ἐκπώματα»(βλ. Ἀθηναίου 466 Α.—Πλουτάρχου Ἀριστείδης 1), δηλαδή ποτήρια πού ἔφεραν ἀναγεγραμμένα τά γράμματα τῆς ἑλληνικῆς ἀλφαβήτου. Εἶναι δά γνωστό, ὅτι πολλές γλῶσσες—κινεζικη, ἰαπωνική, κορεατική – δέν ἔχουν ἀλφάβητο, ἐνῶ οἱ λοιπές τοῦ κόσμου γλῶσσες εἶχαν, μέχρις ἐσχάτων, γραμματάρια καί ὄχι ἀλφαβήτα. Ἀναφερόμαστε στήν ἐπίνοια τῶν πατέρων μας καί μένουμε θαυμάζοντες, πῶς ὅταν ὑπετάχθησαν στήν ὀθωμανικη τυραννία, τότε διέδιδαν καί τήν ἀλφαβήτα ἱεροκρυφίως• τό 1883 τό Πατριαρχεῖο Κπόλεως τύπωσε βιβλίο μέ περιεχόμενο τήν Παλαιά Διαθήκη. Ὅμως παρενείρει τήν ἀλφαβήτα!

Μέ τή μόλις παρατεθεῖσα παράγραφο συναρμόζει ἀμετάκλητο τό ἐρώτημα• Γιατί ἡ γλῶσσα μας καταδιώκεται; Βεβαίως πολύ περισσότερο λατρεύεται, ἀφοῦ ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού νοιάζονται γι’ αὐτήν, ὑπέρ πᾶν ἄλλο, ὡς ἀξίας πανανθρωπίνης : «Μονάχη ἔγνοια ἡ γλῶσσα μου, μέ τά πρῶτα λόγια τοῦ Ὕμνου», κατακλείει τό ποίημά του, «Τή γλῶσσα μοῦ ἔδωσαν ἑλληνική», ὁ νεότερος ἀστήρ τῆς ποιήσεως Ὀδυσσέας Ἐλύτης, ὡς ἐκείνου γλωσσαυτοπραγία.

Ἡ γλῶσσα μας καταδιώκεται ἀπό συγκεκριμένο κέντρο, τό διαβολικό συνονθύλευμα, ἐπειδή πρόκειται περί θεοσδότου καί οὐρανοπλόκου ἐπιτεύγματος. Ἐπειδή παραπέμπει ἠχηρῶς σέ Θεό δημιουργό καί γλωσσοθέτη, ἐπειδή προάγει τή διήγηση τῶν Πρωτοπλάστων, ἐπειδή μᾶς ὑψώνει στήν ἐπισημότητα, ἐπειδη μᾶς διανοίγει μυστικές καί ἀνεξερεύνητες διαδρομές, ἐπειδή λιπαίνει τό πνεῦμα μας θεολογικῶς, ἐπειδή ἁπλώνει κάθετη γραμμή μεταξύ Χριστοῦ, Γιαχβέ –Πρωτοπλάστων καί ἐκεῖθεν μεταξύ ἁγίων Ἀποστόλων-πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας. Γνωρίζουμε ποιοί ραούλ (Γ. Ράλλης) διαγουμίζουν τήν παγκόσμιο γλωσσική δόξα καί θά ζητήσουμε τήν τιμωρία τους. Διότι ὅποιος ὑποβιβάζει παγκοσμίου κλέους ὑψώσεις πρέπει νά τιμωρεῖται...