Ἐρώτηση : 6 χρόνια φυλακή στόν Horst Mahler, διότι ἀρνήθηκε τό «Ὁλοκαύτωμα»(...). Γέροντα, ποιό εἶναι τό σχόλιό σας.

Ἀπάντηση : Ἡ ἐρώτησή σας, ἀγαπητοί μου, τυγχάνει προκλητικά μυθοκτόνος. Μᾶς ἀναγκάζετε νά εἰσέλθουμε σέ συσκοτισμένο λαβύρινθο, ὅπως σάν νά εἰσερχόμεθα σέ ἰουδαιόκτητη τράπεζα, ὅπου ὅλα λειτουργοῦν θρησκειοκρυφίως. Ὅμως ἡ ἀλήθεια, θεῖον δώρημα κεφαλαιῶδες, θά πρέπει νά διέπει τό εἶναι μας, ἀφοῦ χωρίς αὐτῆς τόν φωτισμό, ὀλισθαίνουμε ἀνεπαισθήτως σέ μεταφυσική σκλαβιά, κάτω ἀπό τυραννικά δεσμά ὑπόδουλοι, καταίσχυντοι δουλόφρονες.  Ἐμεῖς δέ στρεφόμαστε στόν καθαρό λόγο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού εἶπε ἄν γνωρίσουμε τήν ἀλήθεια, τοῦτο θά ἀποκαταστήσει τήν ἐλευθερία μας: «Γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν, καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς» (Ἰω. η΄32). Ἀποποιούμενοι τήν ἐθελόδουλη χειραγώγηση, στέκουμε σέ ἐπιφυλακή, μή τύχει καί ὑποπέσουμε στό ἁμάρτημα καταπόσεως τινός τῶν μυθευμάτων, οὔτε ὅμως καί νά ἀδικήσουμε τούς μυθοπλάστες, ἄν κάπου ἀληθεύουν.

Τό πῶτο ἐρώτημα πού ἀνεβαίνει στή σκέψη τοῦ φιλαλήθους καί ἀντικειμενικοῦ ἐρευνητοῦ εἶναι, Πότε καί ἀπό ποιούς ἄρχισε ἡ  κατακρήμνιση τῆς κατασκευῆς, πού ἔμελλε νά ἐξηλιθιώσει τόν κόσμο; Μέ τήν ἔναρξη τῆς κατασκευῆς της, κατά τή δίκη τῆς Νυρεμβέργης.

Θά γνωρίζετε, οἱ διαβόητες δίκες τοῦ «διεθνοῦς στρατιωτικοῦ δικαστηρίου» τῆς Νυρεμβέργης ἄρχισαν τόν Ὀκτώβιο τοῦ 1945 καί ἔληξαν τόν ἴδιο μῆνα τοῦ ἑπομένου ἔτους. Λόγῳ τῆς μεγάλης σημασίας τῆς δίκης, ἡ πόλη ἐκείνη τῆς Γερμανίας, τοῦ ἀνατολικοῦ τομέως (ἔχει σημασία αὐτό!), ἀπετέλεσε τό ἐπίκεντρο τοῦ παγκοσμίου ἐνδιαφέροντος. Καί ἦταν εὔλογο τό ἐνδιαφέρον, ἀφοῦ, διά τῆς δίκης, ἐξεφράζετο τό δίκαιο αἴτημα τοῦ συνόλου τῶν πολεμοπλήκτων ἐθνῶν νά καθίσουν στό ἑδώλιο τοῦ κατηγορουμένου τούς ὑπαιτίους τοῦ πολέμου πού ἔριξε στό χάος τήν Εὐρώπη. Ὅσο καί ἐγγίζει ἡ δικάσιμος, τόσο ἡ σύνθεση τοῦ δικαστηρίου παρουσιάζει σέ ποσοστά τούς ἰουδαίους νά ὑπερφαλαγγίζουν ὅλες μαζί τίς λοιπές ἐθνότητες (Ρώσους, Γάλλους, Ἄγγλους, Ἀμερικανούς). Οὕτω ὅλα τά σώματα (νομικό, ἀνακριτικό, δικαστικό, βοηθητικό) μαρτυροῦσαν ὁλοκληρωτική ἰουδαιοποίηση. Ποῦ βρέθηκαν ὅλα τοῦτα τά τρωκτικά; ποιός ὑπόνομος ξέρασε ὅλες αὐτές τίς κατσαρίδες, πού προστατευόμενες ἰσχυρῶς, ἐργάζονταν ἀνενόχλητες στήν καταρράκωση τῆς δικαιοσύνης; Ρωτῆστε τόν βασιλιά τῶν ἰουδαίων καί τοῦ κόσμου παντός.

Θεωρῶντας τό δικαστήριο πεπληρωμένο ἰουδαίων -ἐδῶ ὁ R. Kempner, ὁ Μ. Amcham, ὁ I.T. Nikitchenko, Rudenko, ὁ J.H. Amen, “οἱ Solomons, οἱ Schlossbergers, οἱ Rabinovitches…” (M. Lautern, Das Letzte Wort ueber Nuernberg, σ. 68, βλ. Harwood, σ. 10 –εὐθεῖς δικαστές ἄρχισαν νά ἀνησυχοῦν καί νά ἀποτολμοῦν δηλώσεις ἀδιαφορῶντας γιά τίς εἰς βάρος τους συνέπειες. Ὁ Ἀμερικανός δικαστής J. Wenersturm ἀηδίασε ἀπό τίς ἰουδαϊκές συνωμοσίες καί παρητήθη στό μέσον τῆς δίκης, δηλώνοντας ὅτι τό δικαστήριο κατελήφθη ἀπό ἄτομα στρατευμένα σέ συγκεκριμένη ρατσιστική θεωρία. Ἐπίσης ἄλλος Ἀμερικανός, ὁ δικηγόρος Earl Carrol ἦταν σαφής καί συγκεκριμένος, ὅταν εἶπε πώς οἱ 9 στίς 10 θέσεις τοῦ δικαστηρίου εἶχαν καταληφθεῖ ἀπό ἰουδαίους (Lautern, αὐτ. σ. 56).

Ὑπῆρχαν καί δημοσιογράφοι ἀπό πολλές χῶρες πού ὁρισμένοι ἦταν ἀπονήρευτοι, πού ὅμως ἔπρεπε νά ἀποκοιμηθοῦν μέ τό σιωνιστικό ὄπιο. Ἐπ’αὐτῶν ἀσκήθηκε πρωτίστως ἡ ἐξαγορά τους. Ἐν συνεχείᾳ ἐκαλοῦντο νά παρακολουθήσουν κινηματογραφική ταινία, τή γνωστή τοῦ Bergen- Belsen, ὅπου περιεγράφετο ρεαλιστικά ἡ ζωή στό στρατόπεδο κατά τό 1945, ὅταν τά πάντα στή Γερμανία ἦταν ἀποδοργανωμένα. Χρησιμοποιήθηκαν, ἔναντι ἁδρῶν ὑποσχέσεων «ἀποσκελετωμένοι Γερμανοί, γιά νά ὑποδυθοῦν κρατούμενους ἑβραίους», Μ. Bardeche, Nuermberg ou la terre promise, Paris 1948, σ. 95).

Οἱ ἐνέργειες τῶν σιωνιστῶν πρός τούς μή ἰουδαίους δικαστικούς καί ἀνταποκριτές πέτυχαν πλήρως. Ὅλοι ἐκεῖνοι ταμίευαν στά κρανία τους τίς τραγικές περιγραφές, ὅπως τούς ὁρμήνεψαν οἱ ἐξαγοραστές τους. Πίστευαν ἀνεπιφύλακτα ὅτι ἐπρόκειτο γιά «μαρτύρια» ἑβραίων, «τά ὁποῖα κα΄θεώρησαν κανόνα· δέν ἤθελαν, ἄλλωστε, νά μάθουν περισσότερα» (Bardeche, σ. 94). Ἦταν «βέβαιοι» πώς τά μόνα «θύματα» ὑπῆρξαν οἱ ἑβραῖοι.

Ἐνῶ οἱ μάρτυρες κατηγορίας, γιεχουντῆδες πάντες, ὕφαιναν τή μυθοπλοκή μέ ἀκατέργαστο ὑφάδι, τοὐτέστιν μέ φαιδρές καί ἀλληλοσυγκρουόμενες καταθέσεις, πού ἄνοιγαν τήν ψαλίδα τῶν ἀντιφάσεων, οἱ ἀνταποκριτές ἔμεναν προκατειλημμένοι. Στούς 14 ὀγκώδεις τόμους τῶν πρακτικῶν τῆς δίκης περιέχονται καταθέσεις κατ’ἀποκλειστικότητα ἰουδαϊκές. Εἶναι δέ χαρακτηριστικό, ἐνῶ δηλώθηκε νά παρουσιασθοῦν 240 μάρτυρες, ὅμως, κατά τήν πορεία τῆς δίκης ἔγιναν δεκτές 300.000 καταθέσεις, «μαρτυρίες ἐξ’ἀκοῆς». Τό δικαστήριο τῶν ἀτίμων εἶχε γάρ ἐπιβάλει τό ἀξίωμα ὅτι «θά δέχεται κάθε μαρτυρία, ὡς ἔχουσα ἀφ’ ἑαυτῆς ἀποδεικτική ἀξία». Συνέπεια τούτου ὑπῆρξε ἡ ἀποδοχή μαρτυριῶν πού σέ μία νομικῶς ἄψογη δίκη ἀπορρίπτονται πάντοτε ὡς ἀναληθεῖς (P. Passinier, Verite…. σς 29, 71, 180).

Οἱ αὐτόχρημα ψευδεῖς καί ἀντιφατικοί ἰσχυρισμοί τῶν χιλιάδων ψευδομαρτύρων, πού ἀράδιαζαν μέ ὕφος κακόμοιρο τά μυθεύματά τους, ὅπως ἡ Ch. Bormann, ὁ An. Pfaffenberger, ὁ Routenko καί ἄλλοι, προκαλοῦσαν στό ἀκροατήριο ἄλλοτη τήν ὀργή καί ἄλλοτε τόν γέλωτα. Τήν ὥρα πού ὁ φαιδρός τύπος «καμπανέλλης» περιέγραφε τήν κόλαση πού ζοῦσε στά στρατόπεδα, ἡ ὑπεράσπιση, ὅταν οἱ φαῦλοι δικαστές τῆς ἐπέτρεπαν νά ἐξετάσει τόν ψευδομάρτυρα, ἐάν λέγει τἀληθῆ, τοῦ ἔθετε τό ἐρώτημα : «Ἐσεῖς, πῶς κατορθώσατε νά ἐπιζήσετε; -- «....». (Bardeche, σς 89,93).

Ἡ δίκη τῆς Νυρεμβέργης μᾶς μεταφέρει σέ μιά ἄλλη εἰκόνα ἀρχετυπική, διά τῆς ὁποίας ἐπιβεβαιώνεται πώς ὁ ἰουδαῖος εἶναι ἄτομο ἀναξιόπιστο, συμπερφυρμένος μέ τό ψεῦδος καί τήν πώρωση. Κατά τή δική τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Πίστεώς μας, «οἱ ἀρχιερεῖς καί οἱ πρεσβύτεροι καί τό συνέδριον ὅλον ζητοῦν ψευδομαρτυρίαν κατά τοῦ Ἰησοῦ...» Στό κάλεσμα τῶν πρωτουργῶν τῆς ἀπωλείας συντρέχουν ψευδομάρτυρες, ὅμως ἡ «μαρτυρία» τους οὖσα ἀναληθής, δέν εἶναι δυνατόν νά στοιχειοθετήσει ἐνοχή κατά τοῦ Χριστοῦ. Ἐπεμβαίνει ὁ σοφός ἀρχιερεύς καί κατασκευάζει δύο ψευδομάρτηρες πού οἱ μαρτυρίες τους νά συμπίπτουν (Ματ. κστ΄59-60). Ἔκτοτε, καί ἐπί δύο χιλιάδες ἔτη, δέν ἄλλαξε τίποτα σ’αὐτόν τόν λαό.

Περιεγράφη τό σκηνικό τοῦ κακοδικαστηρίου ἐκείνου, διά τοῦ ὁποίου ὑπεχρεώθησαν οἱ πάντες νά κατατρίβονται ὡσάν κάνθαροι μέ τήν κανθαρίνη τοῦ «Ὁλοκαυτώματος», πού μόλις ἄρχισε νά κατασκευάζεται. Ὅλα, ὡς ἐδῶ, «καλά»: δικαστές κατευθυνόμενοι καί μάρτυρες κατασκευασμένοι. Ὅμως θά βρίσκονταν ναζί ἔνοχοι πού θά δέχονταν νά «ὁμολογήσουν» μέ λεπτομέρειες καί κάποιο αἴσθημα συγγνώμης ὅτι ἔκαναν «σαποῦνι» ἑκατομμύρια ἑβραίους; Θά ἀπομακρυνόμασταν ἀπό τά πλαίσια τοῦ θέματος, ἐάν περιγράφαμε πῶς ἡ «Mossad», ὡς κυριαρχικός μοχλός τῆς ναζιστικῆς μηχανῆς, γνώριζε ποῦ εὑρίσκετο ὁ κάθε ναζί ἀρχηγός, ἀφοῦ αὐτή τούς εἶχε ὑποδείξει τήν ἑπομένη τῆς λήξεως τοῦ πολέμου ἐπαύλεις ἰουδαίων, ὅπου θά κατέφευγαν! Τέλος πάντων, συλλαμβάνονται οἱ ἀξιωματικοί, περισσότεροι ἀπό 40, πού θά σιδερώνοντο μέχρι νά ὁμολογήσουν ἀνυπάρκτους ρόλους στό θέατρο τοῦ παραλόγου «Ὁλοκαυτώματος». Εἶναι ἀπίστευτο καί ἡ διάνοια ἀρνεῖται νά τό δεχθῆ, τό τί ἀφάνταστα βασανιστήρια ἀσκήθηκαν εἰς βάρος ἐκείνων, μέχρι νά παραδεχθοῦν πτυχές τοῦ «Ὁλοκαυτώματος», πού τούς ὑπεδείκνυαν οἱ μοσσαντικοί ἀνακριτές τους. Ὁρισμένοι ἀπό ἐκείνους τούς ναζί ὑπέγραψαν τίς «ὁμολογίες» τῶν ἰουδαίων ἀνακριτῶν. Ἐπρόκειτο κυρίως γιά παλιούς ἀξιωματικούς, κουρασμένους ἀπό τούς δύο πολέμους πού πρωταγνωίστησε ἡ χώρα τους. Οἱ ἄνθρωποι παγιδεύτηκαν καί ὑπέγραψαν τίς «ὁμολογίες», ἐπειδή οἱ ἀνακριτές τούς ὑπόσχονταν τήν ἐπιείκεια τοῦ δικαστηρίου, ἤ τούς ἀπειλοῦσαν μέ βασανιστήρια αὐτούς καί τούς συγγενεῖς τους.

Ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ δύστυχοι ἀξιωματικοί, πού εἶχαν ὑπογράψει τήν «ὁμολογία», ἄν μάθετε τί ἔπαθαν θά ἐκπλαγῆτε! Ἀπομονωμένοι στή φυλακή, ἀποκομμένοι ἀπό τόν ἔξω κόσμο καί ἀνήμποροι νά πληροφορηθοῦν κάποια εἴδηση, πληροφοροῦνται ἀπό τούς δεσμοφύλακές τους, ὅτι ἐπέστη ἡ ὥρα νά προσαχθοῦν στό δικαστήριο, ὅμως θά ἀπαλλαγοῦν, χάρις στήν «ὁμολογία» τους, ὅτι «σαπωνοποίησαν» ἑβραίους. Ὅμως τό κιδαστήριο, ἐντός τῆ φυλακῆς, στά ἑδώλια τῶν ὁποίων ἐκάθισαν ἦταν ψεύτικο, ἦταν δικαστήριο clique. Ἐκεῖνοι δέ δέν ἀντελήφθησαν τό στημένο δικαστήριο καί ὅλοι τους, μέ μιά φωνή, ἀπεκάλυψαν ὅτι οἱ «ὁμολογίες» τους ὑπεγράφησαν κάτω ἀπό βασανιστήρια καί συνεπῶς εἶναι ψευδεῖς. Πάραυτα διελύθη τό σκηνικό, οἱ μοσσαντικοί φονιάδες χύμηξαν ἐπάνω τους καί τούς κατέσφαξαν.

Ἄλλοι, πάλι, ναζί ἀξιωματοῦχοι δολοφονήθηκαν λίγο πρίν ἀπό τήν πραγματική δίκη, ἐπειδή ἔφτυναν στίς βρωμοφάτσες τῶν ἀνακριτῶν πού τούς πίεζαν νά ὑπογράψουν τή διαβόητη «ὁμολογία», ὅτι ξέκαναν ἑκατομμύρια ἑβραίους. Ἔτσι δολοφονήθηκε ὁ H. Goering, ὑπουργός τῆς ἀεροπορίας, ὁ ὁποῖος παραδεχόταν μέν ὅλες τίς κατηγορίες πού τοῦ προσήπτοντο, ὅμως ἠρνεῖτο σύμπαν τό «Ὁλοκαύτωμα». Οἱ ἀνακριτές του λύσσαξαν, εἶδαν ἀποεῖδαν καί ἀποφάσισαν νά τόν ξεκάνουν, ἀφοῦ πάσχισαν μέχρι τήν τελευταία ἡμέρα: τοῦ ἔβαλαν στό στόμμα ἰσχυρή δόση δηλητηρίου, «πού εἰσήχθη κρυφίως στό κελί του, 2 ὧρες πρίν ἔρθει ἡ σειρά του» (Shirer, 1.356). Τό ἔχαψε κανείς;  Ἴδια περίπτωση, ἀκόμα πιό κωμική, εἶναι τοῦ H. Himmler, ἀρχηγοῦ τῆς Γκεστάπο καί ὑπουργοῦ ἐσωτερικῶν. Τοῦτος εἶχε καταφύγει στή Flensburg, στά σύνορα τῆς Δανίας, ὅμως ἡ Mossad γνώριζε τίς κινήσεις του. Καί αὐτός ἔφτυσε στίς ἀναιδεῖς φάτσες τῶν συνωμοτῶν, ὅταν τοῦ ζητοῦσαν νά φορτωθῆ τήν ἀρκούδα τοῦ «ὁλοκαυτωματολογικοῦ» μύθου. Ἀπέκαμαν μέ τήν ἄρνησή του καί τοῦ βύθισαν στό στόμα τή θανατηφόρα δόση. Ἡ δικαιολογία τους; πιό φανταστική ἀπό τήν προηγούμενη: εἶπαν πώς ὁ Himmler «ἔφερε μία κάψουλα μέ κυανιοῦχο ποτάσσιο κρυμμένο σέ κουφάλα δοντιοῦ του», τή δάγκωσε καί πέθανε (βλ. Shirer 1.234)! Χάψετε κι’αὐτό, ὅσοι χάψατε τό προηγούμενο. Ὁ Blomberg, πού ἀπό τήν πολλή πίεση νά ὁμολογήσει ὅτι σκότωσε ἑβραίους, ἔρρεψε ἐντελῶς καί φάνταζε ὡς «ἕνα ἀξιοθρήνητο, ἀποστεωμένο ἀνθρωπάκι» (Shirer, σ. 387), δολοφονήθηκε μέσα στή φυλακή, τήν 13/3/1946, κατά τήν ἀναμονή τῆς δικασίμου του στό δικαστήριο Μυρεμβέργης. Ἀρνούμενος, μέχρι τέλους, τά ὁλοκαυτωματικά τερτίπια, ὑπέστη ἀπό τούς μοσσανταίους τόν διά στραγγαλισμοῦ θάνατον. Ἴδια περίπτωση καί τοῦ Robert Ley, ἀρχηγοῦ τοῦ μετώπου ἐργασίας, πού κρέμασαν οἱ σιωνιστές στό κελί του, λίγο πρό τῆς δίκης (βλ. Shirer, 1.355). Ὁ Erich von dem Bach-Zelewski, στρατηγός S.S. ὑπῆρξε ὁ συντελεστής τῆς καταστολῆς τῆς στάσης τῶν Πολωνῶν παρτιζάνων στή Βαρσοβία, κατά τόν Αὔγουστο τοῦ 1944. Ὁ ἄνθρωπος ἐπιλέγεται ἀπό τούς σιωνιστές, νά παρουσιασθεῖ ὡς θύτης ἑβραίων, ἐνῶ δέν εἶχε καμιά σχέση μέ αὐτούς. Τόν ὑποβάλλουν σέ φρικτά βασανιστήρια, μέχρι πού πετυχαίνουν νά τοῦ ἀποσπάσουν τήν ποθητή «ὁμολογία». Τέλος πάντων «ὁμολογεῖ» ὅτι ἐξετέλεσε ἑκατομμύρια ἑβραίους καί ἡ ενώπιον δικαστηρίου ἀπολογία του περνάει στό λούκι τῆς προπαγάνδας τοῦ «Ὁλοκαυτώματος». Ὁ Zelewski, φέρων βαρέως τήν ἐνοχή τῆς ψευδορκίας, τόν Ἀπρίλιο τοῦ 1959, ἀποκηρύσσει δημοσίως ὅσα, κατόπιν καταναγκασμοῦ, εἶπε στό δικαστήριο τῆς Νυρεμβέργης περί ἑβραίων (Harwood, σς 13,15).  Ὁ Oswald Pohl, στρατηγός SS, ὑπῆρξε ὁ οἰκονομικός διαχειριστής τῶν στρατοπέδων συγκεντρώσεως. Ἄνθρωπος καλλιεργημένος καί συνετός, πού οἱ σιωνιστές μετέτρεψαν σέ ράκος πού μόλις ἀνέπνεε. Σύμφωνα μέ καταγγελία τοῦ περιφανοῦς καί ἡρωϊκοῦ γερουσιαστοῦ Mc Carthy, πού ἡ ἰουδαϊκή προπαγάνδα, μέχρι σήμερα, τόν βούλιαξε στή δυσφήμηση, ὁ Pohl ὑπεβλήθη σέ θηριώδη βασανιστήρια, μέ σκοπό νά ἀποσπάσουν τήν ἥν ἐπεδίωκαν ὁμολογίαν τόν χρυποῦσαν ἀκατάπαυστα σέ εὐαίσθητα σημεῖα τοῦ σώματός του, ἐνῶ τοῦ εἶχαν τό πρόσωπο συνεχῶς πασαλειμμένο μέ τά περιττώματά τους! Ὄντας ράκος ὁ στρατηγός δέχεται νά ὑπογράψει τήν κατάθεση πού τοῦ προσφέρουν οἱ σιωνιστές. Τώρα μπορεῖ νά ἀναπντεύσει καί νά συνάξει τούς λογισμούς του σέ ἕνα σῶμα ἐξαρθρωμένο και μιά ψυχή παραδαρμένη στό χάος τῆς τρέλλας. Θά δυνηθῆ ἆραγε νά καταγγείλει στόν κόσμο τήν ἀπάτη πού ὑπηρετεῖ παρά τή θέλησή του; Κατά τή δίκη καί ἐνῶ ὁ εἰσαγγελέας παρουσίαζει τόν ἀπελπισμένο ἐκεῖνον ἄνθρωπο ὡς δαίμονα, οἱ σιωνιστές προσκομίζουν τήν «ὁμολογία» του, ὅτι οἱ ἑβραῖοι ἐξολοθρεύονται κατά ἑκατομμύρια στούς θαλάμους ἀερίων τῶν στρατοπέδων. Τή στιγμή ἐκείνη, τό ἐξουθενωμένο ἀνθρωπάκι ὁ στρατηγός, χαμένος στήν ἄβυσσο τῆς ἀμνημοσύνης καί τῆς ἐκμηδένισης, δέχεται στή μνήμη του δυνατή λάμψη, ξαναβρίσκοντας τόν ἑαυτό του: διαψεύδει κατηγορηματικά τή σιωνιστική κατασκευή. Παρουσιάζονται καί μάρτυρες ὑπερασπίσεως· μεταξύ τους καί ὁ Heinrich Hoepker, κηρυγμένος ἀντιναζί πού κατέθεσε ὅτι ὁ Pohl ἀδίκως κατηγορεῖται, ἀφοῦ καί ἡ σύζυγός του εἶχε φίλες ἰουδαῖες, ἐν αἷς καί τήν ἰουδαία φίλη της Annemari Jacques, πού κάθε μέρα ἦταν μαζί της. Κανείς ἀπό τούς μάρτυρες δέν ἀποδεχόνταν τήν ἰουδαϊκή κατασκευή. Ὁ Pohl ἀπειλοῦσε νά τινάξει τό «Ὁλοκαύτωμα», ὅθεν «ἀμερικάνικο» δικαστήριο ἀποφασίζει τή θανατική καταδίκη του πού πραγματοποιήθηκε τήν 8/6/1951, στήν φυλακή Landsberg (βλ. Shirer, 1.146.- Harwood, 10,12 -13).  Ὁ Alois Hoellriegel, ἀξιωματικός ναζί, ἀπό τό προσωπικό τοῦ στρατοπέδου Mauthausen, ὑποβάλλεται σέ ἀπάνθρωπα βασανιστήρια, δεχόμενος νά ὑπογράψει τήν κατάθεση πού τοῦ ἑτοίμασαν οἱ σιωνιστές, ὅτι ὁ ἴδιος παρέστη μάρτυς μιᾶς μαζικῆς ἐκτελέσεως ἑβραίων, τήν ὁποία παρακολουθοῦσε προσωπικά ὁ στρατηγός Ernst Kaltenbrunner, ὁ ἰσχυρότερος ἄνδρας στήν ἱεραρχία τῶν S.S. μετά τόν Himmler! Πολύ φλέγεται ἡ ἰουδαϊκή μαφία νά ἐνοχοποιήσει τόν Kaltenbrunner καί τώα κατεῖχε μία μαρτυρία πνιγμένη. Ὅμως ἕν ἔτος μετά τή δίκη τῆς Νυρεμβέργης, τό 1947, γίνεται ἀναψηλάφηση τῆς δίκης, στό κεφάλαιο πού ἀφοροῦσε τήν ὑπόθεση Kaltenrunner. Κάθηνται ἔντιμοι Εὐρωπαῖοι δικαστές, ἐκτός τοῦ ἰουδαίου εἰσαγγελέως. Ἐκεῖ ἡ ὑπεράσπιση, πού τῆς ἐπιτρέπεται ἀνεμποδίστως νά παρουσιάσει τεκμήρια, κομίζει τό «βιβλίο θανάτων», τοῦ στρατοπέδου, στό ὁποῖο σημειώνονται συστηματικά, μέ τή γνωστή γερμανική μεθοδικότητα, ὅλοι οἱ θάνατοι πού συνέβαιναν ἐκεῖ.  Ὁ κατάλογος ἐκεῖνος τοῦ Mauthausen δέν ἀνέφερε ὁμαδικούς θανάτους ἑβραίων –ποῦ εἶσαι, ψευδοπλάστη Καμπανέλλη «ἀκαδημαϊκέ», νά δεῖς τίς αἰσχύνες σου... -, καί ὁ ἰουδαῖος εἰσαγγελέας κατάπιε τή γλῶσσα του! Στή δίκη ἐκείνη παρουσιάστηκαν καί πρώην ἔγκλειστοι τοῦ Mauthausen πού κατέθεσαν πώς ἐπρόκειτο γιά φυλακή ποινικῶν ἀδικημάτων, μέ συνθῆκες ζωῆς ἀνθρώπινες καί εὐνοϊκές· οἱ ἴδιοι, ὡς ἄμεσοι μάρτυρες, κατέθεσαν πώς δέν εἶδαν ἐκεῖ νά ἐκτελεῖται ἰουδαῖος (βλ. Harwood, σ. 13)! Ὁ Heinz Fauslau, ὑποστράτηγος S.S., κατηγορούμενος γιά τόν «θάνατο» ἑκατομμυρίων ἑβραίων, προσάγεται στό δικαστήριο. Ἡ ἐναντίον του κατηγορία, ἀνυπόστατη καί χονδροειδής, ἐρέθισε ἑκατοντάδες πρώην τροφίμους τῶν στρατοπέδων, πού μόλις πληροφορήθηκαν τά εἰς βάρος του τεκταινόμενα, κατέθεσαν μαρτυρίες ἐπαινετικές τοῦ ἤθους αὐτοῦ, ὅτι ποτέ δέν τόν εἶδαν νά ἐξολοθρεύει ἑβραίους. Κατερρίφθη πᾶσα ἐνατνίον τοῦ Fauslau κατηγορία, ὅμως οἱ σιωνιστές ἕτερα μετέρχονται βουλεύματα, τά διά τεθλασμένης : κατά τήν συμπληρωματική δίκη τῆς Νυρεμβέργης, ἀρ. 4, τῆς 6 Μαίου 1947, οἱ σιωνιστές στρέφουν τίς κατηγορίες τους ἐναντίον τῶν ὑφισταμένων τοῦ στρατηγοῦ, ὅμως ἐκεῖνος τούς προλαβαίνει: - «Αὐτά πού κατηγορεῖτε, δέν εἶναι δυνατόν νά ἔχουν συμβεῖ, διότι πρῶτος ἐγώ θά τό γνώριζα...» (Harwood, σ. 13). Ὁ Rudolf Hoess, ἀξιωματικός S.S. ἀπό τίς ἐξουθενωτικές διακρίσεις πού τοῦ ἔγιναν, συγκατατέθηκε νά ὑπογράψει ἐν λευκῷ τό ἀνακριτικό ἔγγραφο πού τοῦ ὑπέβαλαν οἱ σιωνιστές. Ὅμως ὁ Hoess τούς ἐκδικήθηκε μέ ἕναν, ὁμολογουμένως εὐφυέστατο τρόπο. διογκώνοντας τούς ἀριθμούς, πού τοῦ ὑπέδειξαν οἱ σιωνιστές νά ἐκφέρει, κατά τήν ἡμέρα τῆς ἀπολογίας του, στή δίκη. Οὕτω ἀνέφερε πώς οἱ 300.000 ἑβραῖοι τῆς Ρουμανίας ἦταν 4.000./000, οἱ 46.500 ἑβραῖοι τῆς Βουλγαρίας ἀνήρχοντο σέ 2.500.000 (βλ. Vidal- Naquet, σ. 46). Οἱ ὁλοκαυτωματικάπηλοι, ἀπό τήν ἀναβροχιά, δέχονται τό χαλάζι.  Ἴσως καί νά μή ἀντελήφθησαν τή φάρσα πού τούς σκάρωσε ὁ Hoess. Ὁ Dieter Wislicenn, λοχαγός S.S., βοηθός στό γραφεῖο τοῦ Eichmann, καί ἀργότερα ἀρχηγός τῆς Gestapo στή Σλοβακία, ἀναγκάστηκε, κάτω ἀπό ἀνεκδιήγητα βασανιστήρια, νά ὑπογράψει τήν ὑπό σιωνιστῶν ποθητή «ὁμολογία». Ἀπό τά πολλά βασανιστήρια, ὁ ταλαίπωρος Dieter εἶχε καταντήσει σέ ἀναξέλεγκτο νευρόσπαστο, χωρίς καμιά δυνατότητα αὐτοκυριαρχίας. Ἡ δέ «ὁμολογία» αὐτοῦ μένει, χρησιμοποιούμενη ἀπό τούς ἑβραίους εὐρέως, ἀφοῦ ἐκεῖνος, ναυάγιο ὤν, δέν εἶχε τή δυνατότητα νά τήν καταγγείλει.

Ἀκόμη ὀλίγα τινά περί Νυρεμβέργης καί ναζί ἀξιωματικῶν. Ἕνας πού κατήγγειλε τή συντελούμενη κακοδικία στή Νυρεμβέργη ὑπῆρξε ὁ ἔντιμος δικαστής J. Wenersturm, πού δημοσίευσε τήν ἄποψη του στήν Chicago Tribune (βλ. Harwood, σ. 10). Ἄλλος ἀτρόμητος ἄνδρας, πού μελέτησε τούς τρόπους καί τίς μεθοδεύσεις τῶν σιωνιστῶν ὁλοκαυτωματοκατασκευαστῶν, ὑπῆρξε ὁ Edward L. van Roden, τῆς στρατιωτικῆς ἐπιτροπῆς “Simposon”. Τούτου οἱ ἀξιοσπούδαστες παρατηρήσεις δημοσιεύτηκαν στίς ἐφημερίδες “Daily News”, τῆς Οὐάσινγκτον (9/1/1949) καί στή βρετανική “Sunday Pictorial” (23/1/1949) :  Οἱ ἰουδαῖοι βασανιστές τοποθετοῦσαν, κοντά στούς κρατουμένους, ψευδοϊερεῖς, τάχα νά τούς ἐξομολογήσουν. Τούς ἔκαιγαν μέ ἀναμμένα σπίρτα· τούς ἔβγαζαν τά δόντια καί τούς ἔσπαγαν τίς σιαγόνες· τούς ἀπομόνωναν σέ πολυήμερη ἀπομόνωση, ἐγκαταλείποντάς τους ἐκεῖ, νά πεθάνουν ἀπό ἀσιτία, ἄν, στό μεταξύ δέν εἶχαν παραφρονήσει. Γιά νά ὑπογραφοῦν ἐκεῖνες οἱ τραγικές ὁμολογίες, προηγήθηκαν ἀπομονώσεις τῶν κρατουμένων σέ μονήρη καί φρικτό βασανισμό τῆς ἀπομονώσεως γιά πολλούς μῆνες. Οἱ ἀνακριτές κάλυπταν μέ μαύρη κουκούλα τό κεφάλι τοῦ ἐγκλείστου καί, στή συνέχεια, τόν γρονθοκοποῦσαν μέ σιδερένιες γροθιές καί λαστιχένιους σωλῆες (rubber hoses). Οἱ 137, ἀπό τούς 139 φυλακισμένους πού ἐξετάσαμε ἦταν μέ ἀχρηστευμένους τούς ὄρχεις, ἐξαιτίας τῶν λακτισμάτων. Αὐτή ἦταν ἡ μέθοδος ἀνάκρισης πού χρησιμοποιοῦσαν, κατά κανόνοα οἱ «Ἀμερικανοί» ἀνακριτές» (Harwood, σς 10,11). Στίς ψυχές τῶν ἀνεύθυνων ἐκείνων στρατιωτῶν εἶχε κατακαθίσει ὁ τρόμος· τό δικαστήριο τῶν ἀτίμων δίκαζε διά τοῦ τρόμου : «ἡ πραγματική βάση τῆς δίκης τῆς Νυρεμβέργης, αὐτήν πού κανείς δέν τόλμησε νά καταγγείλει, ἦταν ὁ τρόμος (Batdeche, σ. 16).

Ἰδιαίτερα ὁ θαρσαλεώτατος Ἀμερικανός γερουσιαστής J. Mc Carty, πού συνέταξε ἔκθεση, τήν ὁποία ὁ ἴδιος παρέδωσε πρός τό Κογκρέσσο τῆς χώρας του καί πρός τόν τύπο, τήν 20/5/1949. Ἀναφέρει περιπτώσεις φρικαλέων βασανιστηρίων, πού ἐφάρμοζαν οἱ ἰουδαῖοι ἀνακριτές ἐπί τῶν Γερμανῶν. Στίς φυλακές Swabisch Hall οἱ βάρβαροι ταλμουδιστές ἔπνιγαν στό αἷμα Γερμανούς ἀξιωματικούς, μαστιγώνοντάς τους ἀκατάπαυστα. Οἰ rabinovitches βασάνιζαν ἑκατοντάδες ἀξιωματικούς, ἀλλά καί ἁπλούς στρατιῶτες, πιέζοντάς τους νά ὑπογράψουν τήν ὁλοκαυτωματική «ὁμολογία»: τούς κρατοῦσαν κρεμασμένους πάνω ἀπό τό ἔδαφος, χτυπῶντας τους ἀλύπητα, καί συνέθλιβαν τά γεννητικά ὄργανά τους. Τούς τηροῦσαν μονίμως σέ ψυχολογικό κλῖμα ἀνακρίσεως, ἀπαγορεύπντάς τους νά ἐκπληρώσουν τίς φυσικές τους ἀνάγκες. Ὅσους ἀπό τούς ναζί ὑπέγραφαν, τούς κάθιζαν σέ ψεύτικο δικαστήριο, ὅπου, σέ παρωδία δίκης, τούς δοκίμαζαν κατά πόσο ἔμειναν σταθεροί στή «ὁμολογία» τους. Καί κανείς ἀπό τούς μάρτυρες ἐκείνους δέν ὑπῆρξε πού νά μή τόν ἔστησαν σέ εἰκονική ἐκτέλεση, ἤ νά μή τόν ἀπείλησαν γιά τήν ἀσφάλεια τῶν οἰκείων του. Ὁ ἴδιος ὁ γενναῖος ὑπρασπιστή τοῦ δικαίου Mc Carty ἀνέφερε πώς εἶδε φυλακισμένους σέ τόσο φρικτή καί ἀνεκδιήγητη κατάσταση, πού   συνεπέρανε ὅτι μόνο ἀρωστημένοι ἐγκέφαλοι θά προξενοῦσαν (βλ. Harwood, σ. 10).

Δέν φαντάζεστε· ὅλοι οἱ κατηγορούμενοι τοῦ δικαστηρίου τῆς Νυρεμβέργης, ὅταν ἄκουγαν τούς ἰουδαίους ψευδομάρτυρες νά ἀραδιάζουν ψεύδη, ἐξέφραζαν ἀνάμικτα αἰσθήματα ἐκπλήξεως καί ἀηδίας. ὁ H. Goering δήλωσε μέ πειστικότητα πώς ἡ πρώτη φορά, πού ἀκούει γιά ἐξολόθρευση ἑβραίων, εἶναι ἐδῶ στή Νυρεμβέργη (βλ. Shirer, 1.147.- Ch. Bewley, Hermann Goering, Goettingen 1956)! Τά ἴδια εἶπαν ὁλοι οἱ κατηγορούμενοι: ὁ Ribbentrop, ὁ Keitel, ὁ Kaltenbrunner, ὁ Rosenber, ὁ Frank, ὁ Frick, ὁ Streicher, ὁ Seys – Inquart, ὁ Sauckel, ὁ Jodl (πού καταδικάστηκε σέ θάνατο), ὁ Hess, ὁ Raeder,  ὁ Funk, ὁ Speer,  ὁ Schirack,  ὁ Neurat, ὁ Doenitz (σέ πολυετεῖς καταδίκες). Βεβαίως ἀπηλλάγησαν  ὁ “dr.” Schacht, ὁ Franz von Papen  καί ὁ Hans Fritzsche.

Αὐτά συνέβησαν καί κατεγράφησαν κατά τήν πορεία τῆς δίκης τῆς Νυρεμβέργης, ὅπου κατασκευάστηκαν αἱματηρές ψευδεῖς ὁμολογίες, ἀποσπασμένες κάτω ἀπό ἐξοντωτικές συνθῆκες. Αὐτά τά κατασκευάσματα ἀποτελοῦν καί τίς μοναδικές μαρτυρίες, πάνω στίς ὁποῖες στηρίζεται τό μυθόπλαστο «Ὁλοκαύτωμα».  Ἡ δίκη ἐκείνη στιγματίσθηκε ὡς «μία αἰσχρή νομική φάρσα», «ἕνα ἔγκλημα πού ἐξαιτίας του πῆγε χαμένος ἕνας πόλεμος», σύμφωνα μέ δήλωση τοῦ στρατάρχη Sir Bernard Law Montgomery (Bardeche, σ. 24). Δικαστήριο σκηνοθετημένο, μέ προειλημμένες ἀποφάσεις, ἀπό δικαστές καθάρματα, μέ φάτσες ἀποκρουστικές, βλοσυρές καί ἀπαιτητικές, καθισμένους στά δικαστικά ἕδρανα. Τοῦτοι δέν συγκροτοῦσαν δικαστήριο, ἀλλά «μιά συνέλευση νέγρων μέ γραβάτες, μιά μασκαράτα, ἕναν ἐφιάλτη...» (αὐτ.). Οἱ δέ κατηγορούμενοι, ὑπεύθυνοι γιά συγκεκριμένα ἐγκλήματα πολέμου, ἄκουγαν, μέ ἀποτυπωμένη στά πρόσωπά τους τήν παθητική ἔκπληξη καί τή σιωπηρή ἀγανάκτηση, τερατώδεις ἱστορίες, ἀνυπόστατες, μέ «θύματα» ἰουδαίους. Στή δίκη ἐκείνη, ἀθετήθηκαν ἰσχυρά νομικά ἀξιώματα, καθερωμένα ἀπό τήν ἀρχή τῆς καθιερώσεως τῆς ἐπιστήμης τοῦ δικαίου. Ἔβλεπες ἐκεῖ ἰουδαίους νά λειτουργοῦν ταυτόχρονα ὡς δικαστές, ὡς εἰσαγγελεῖς, ὡς δεσμοφύλακες, ὡς μάρτυρες, ὡς κλητῆρες, ὡς δήμιοι.  Ἡ δίκη τῆς Νυρεμβέργης χρησίμευσε ὡς πρότυπο καί γι΄ ἄλλες παρόμοιες δίκες, παράνομες καί ἄτιμες, μέ τούς ἴδιους πάντοτε, ἐπιδιωκόμενους σκοπους : δίκη Βαρσοβίας, δίκη Κολωνίας, δίκη Ἱερουσαλήμ, δίκη Θεσσαλονίκης, δίκη Φρανκφούρτης.... Μέ τίς δίκες αὐτές, ὅπως ἐπισημαίνει ὁ καθηγητής Maurice Bardeche.