Ἐρώτηση : Ποιά ἐπιχειρήματα νά χρησιμοποιοῦμε σέ ἕναν μάρτυρα τοῦ Ἰεχωβᾶ, ὅταν θέλει νά μᾶς ρίξη στήν πλάνη του, γιά νά τόν φέρουμε στήν ἀλήθεια; 

Ἀπάντηση : Ἡ ἀνίχριστη αἵρεση τοῦ γιεχωβιτισμοῦ εἶναι, ὅπως ὅλες οἱ αἱρέσεις, χωρίς ἐξαίρεση, ἰουδαϊκῆς προελεύσεως ἀνόμημα. Ἀπέναντι τούτου τοῦ σατανικοῦ κατασκευάσματος θά τοποθετηθοῦμε ἀνάλογα μέ τίς δυνατότητες ἀντικρούσεώς μας. Δηλαδή, ὅταν πρόκειται γιά ἀπειθῆ καί τετυφωμένα ἄτομα, τότε μᾶς ἐπιτρέπεται νά ἀποχωροῦμε χωρίς χωρονοτριβή, ἐπικαλούμενοι τό παράδειγμα τοῦ θειοτάτου Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, πού ὅταν ἀντελήφθη, πώς ἐντός τοῦ λουτροῦ ἐνδιέτριβε ὁ αἱρεσιάρχης Κήρινθος, εἶπε τόν ἀειμνημόνευτο λόγο: «Φύγωμεν ἐντεῦθεν, μή καί τό βαλανεῖον πέση, Κηρίνθου ὄντος τοῦ τῆς ἀληθείας ἐχθροῦ». Ἄν, πάλι, εἶναι πράκτορες τῆς διαβολικῆς αἱρέσεως καί ὑπηρετοῦν μέ φανατισμό τήν πολυκερδῆ φυλλαδική ἑταιρεία τῆς αἰσχύνης, ὡς «ὑπηρέται», «οἰκονόμοι»κ.τ.τ., τότε θά τούς καλοῦμε σέ διάλογο. Ὅμως, προσέξτε, τόν διάλογο θά κατευθύνετε ἐσεῖς, ὄχι ὑπεροπτικῶς, ἀλλά διά τῆς ἰσχύος τοῦ λόγου σας. Γίνετε χειριστής τῶν Σωκρατικῶν ἐπιχειρημάτων. Μελετῆστε τόν «Σοφιστή» τοῦ Πλάτωνος· ἐγκύψατε στούς Διαλόγους τοῦ Ἁγίου Γρηγεντίου· ὑψωθῆτε διά τοῦ Παλαμικοῦ λόγου καί μιμηθῆτε τόν τρόποπαραθέσεως τῶν ἐπιχειρημάτων τοῦ Πατρός κατά Βαρλαάμ· περιηγηθῆτε στίς καταστρώσεις τῶν ἐπιχειρημάτων Εὐγενίου τοῦ Βουλγάρεως· βυθισθῆτε στήν ἀμφιλαφῆ τεκμηρίωση τοῦ ἀειμνήστου πατρός Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου· ἀφορμοιῶστε τή γνώση τοῦ πλέον εἰδικοῦ ἐπί τῶν αἱρέσεων, τοῦ πατρός Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου –δέν θά τόν δολοφονοῦσαν ἐάν δέν κατετρόπωνε τούς προαγωγούς τοῦ σκοταδισμοῦ--. Μετά ταῦτα κατεβῆτε στήν ἀρένα καί μέ λόγο Βιβλικῶς περιχαρακωμένο ἀνταπεξέλθετε στίς γλωσσαλγίες τῶν βλασφήμων πλασιέ τοῦ Brooklyn, ἕνας ἐναντίον χιλίων γιεχωβιτῶν. Ὁ κατέχων τήν ἀλήθεια θά εἶναι ὁ νικητής. Ἀπαραιτήτως θά φέρετε μαζί σας τήν Καινή Διαθήκη καί τό Ταμεῖο της, τό λεγόμενο Concordance.

Μέ τήν ἔναρξη τοῦ διαλόγου ὁ ἀπατεών προσηλυτιστής θά σᾶς ἐγκαλέσει ὅτι ἔχετε παραβεῖ θεμελιώδιες κανόνες τοῦ Εὐαγγελίου. Θά σταθῆ σέ σημεῖα πού, κατά τή γνώμη του, ὅπως τοῦ τήν μετέδωσαν οἱ ταλμουδιστές δάσκαλοί του, ἡ Ἐκκλησία μας, ἔρχεται, τάχα, σέ σύγκρουση μέ τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Θά σᾶς ἐπιτεθῆ, ὅτι, «Ἐνῶ ὁ «’Ιησοῦς»-- μέ αὐτό τό ὄνομα, πού ὑποδηλώνει τήν ἀνθρωπινή φύση τοῦ Κυρίου μας, ἀναφέρονται στόν Σωτῆρα μας, κρατῶντας τό «Χριστός»γιά τόν ἐρχόμενο Κάθαρμα – εἶπε: : Ὁ πιστεύσας καί βαπτισθείς...(Μαρ.ιστ΄16), ἐσεῖς βαπτίζετε νήπια». Μή βιασθῆτε νά ἀπαντήσετε καί χάσετε στά σημεῖα· περιμένετε νά σᾶς θέση σχετική ἐρώτηση, μέ ὕφος, μάλιστα, θριαμβολογικό καί ἐπιτιμητικό, ἐκφράζοντας τή βεβαιότητα ὅτι ὑπρισχύει. Ἀφοῦ, διά τῆς ἐρωτήσεως, ἀποκτήσατε τό δικαίωμα νά ἀπαντήσετε, ὑποσκελίζετε τόν συνομιλητή σας· εἶστε, πλέον, ὁ πρωταγωνιστής. Ἄν σᾶς διακόπτη, θά σωπαίνετε ἀμέσως, παραχωρῶντας του τόν λόγο. Αὐτό, τό νά σωπαίνουμε ἀμέσως ὅταν μᾶς διακόπτουν, συνιστᾶ εὐγένεια καί ἀνωτερότητα ψυχῆς. Συγκρίνετε τό ἦθος τοῦτο μέ τίς συνομιλίες πού γίνονται στά κανάλια, ὅταν ὅλοι μιλοῦν ταυτόχρονα. Μετά δέ τή διακοπή καί τήν ἐπαναφορά τῆς κανονικῆς ροῆς τῆς συζητήσεως, θά ζητήσετε νά ἐπανέλθετε στό σημεῖο πού σταματήσατε. Κατ’ἀρχάς θά παρουσιάσετε ὅλα τά χωρία τῆς Καινῆς Διαθήκης πού ἀναφέρονται στόν νηπιοβαπτισμό (βλ. Λουκ. γ΄21/Πρ.β΄39·ιγ΄24· ιστ΄15, 33· ιθ΄6/Α΄Κορ. α΄16). Ταῦτα πάντα καταστέφετε μέ ἕνα χωρίο πού ἀποτελεῖ τή συνισταμένη ὅλων τῶν συναφῶν χωρίων, εἶναι δέ τοῦτο: «Ἄφετε τά παιδία ἔρχεσθαι πρός Με, καί μή κωλύετε αὐτά, τῶν γάρ τοιούτων ἐστιν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ» (Μάρ. θ΄14). Τά παιδιά, ἀφοῦ εἰσέρχονται ἀκωλύτως στόν παράδεισο, ἀκωλύτως εἰσέρχονται καί στό βάπτισμα. Οἱ γιεχωβίτες συνομιλητές σας ἤδη ἔχουν ἀποστομωθεῖ. Ἐπιφέρατε τό πρῶτο νικητήριο πλῆγμα.

«Ἐσεῖς,-- θά πεῖ ὁ γιεχωβίτης, ἀντιπαρατάσσων ἄλλο ἐπιχείρημα—λατρεύετε τρεῖς θεούς»(οὐνιτάριοι οἱ γιεχωβίτες καί ἐξώφθαλμη ἡ ἰουδαϊκή ὑπόστρωσή τους!) Ἀνοίγεται μεγάλο κεφάλαιο συζητήσεως, Τριαδολογικό, καί θά πρέπει νά τό χειρισθῆτε μέ γνώση καί εὐστροφία. Θά χρησιμοποιήσετε μέν τά ἐπιχειρήματα τῶν ἁγίων Πατέρων—τῶν ἁγίων Τριῶν Ἱεραρχῶν, τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας καί λοιπῶν-- ὅμως δέν θά ἀναφέρετε τά ὀνόματά τους, διότι, ὅπως γνωρίζετε, οἱ τυφλοί γιεχωβίτες ἀπορρίπτουν τήν Ἀποστολοδίδακτη καί σεβασμία παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας. Θά προσκομίσετε τό πρῶτο Βιβλικό ἐδάφιο, ἐπίτηδες ἐξασθενημένο καί διαβεβλημένο, ὄχι ἀπό ἐμᾶς ἀλλ’ἀπό ἐκείνους. Ἐν προκειμένῳ θάἐπικαλεσθῆτε τό χωρίο : «Τρεῖς εἰσίν οἱ μαρτυροῦντες ...» (Α Ἰω ε΄7-8) Τοῦτο εἶναι γνωστό στούς θεολόγους ὡς «Κόμμα». Ὁ γιεχωβίτης θά μειδιάσει, ἴσως καί νά καγχάση· Σκοπός τῶν πολεμίων : ὁ ἀφοπλισμός τοῦ πιστοῦ. Ὅμως μή πτοῆσθε, οἱ σφιγκτῆρες ἤδη ἄρχισαν νά περισφίγγουν τόν λάτρι τοῦ Γιαχβέ. Τότε παραθέτετε τά βαρύτερα τῶν ἐπιχειρημάτων : «βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Ὑιοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος...»(Ματ. κη΄19)· «ὁ Πατήρ μου...»(Ἰω.γ΄35· ε΄20,30)· «τό Πνεῦμα τό Ἅγιον Ὅ παρά τοῦ πατρός ἐκπορεύεται»(Ἰω. ιε΄26).

Θά τόν πνίξετε στά Τριαδολογικά χωρία· ταῦτα εἶναι παρισσότερα ἀπό τριακόσια!

Ὁ ἀντίπαλος κεῖται τραυματισμένος, ὄχι ὅμως κα΄κατανικημένος. Θά σᾶς ἐκτοξεύσει, ἀπό τήν ἀντίχριστη φαρέτρα του, ἄλλο δηλητηριασμένο βέλος : --«Ἡ Ἐκκλησία σας—σ’Αὐτήν ἀνῆκε καί αὐτός ὁ ἀρνησίχριστος, κάποτε, πλήν αὐτοβούλως ἐστερήθη τῶν δυνάμει καί ἐνεργείᾳ εὐεργετημάτων Αὐτῆς—εὐλογεῖ τά ὅπλα καί καταφάσκει τόν πόλεμο, παρά τήν ἐντολή, «Οὔ φονεύσεις»(Ματ. ε΄21). Ἐδῶ χριάζεται ἡ ἀποδελτίωση ὅλων τῶν χωρίων, ἀριθμουμένων σέ 30-40, διά τῶν ὁποίων καί τεκμηριώνεται ἡ βυθοσκόπος καί ἀλάθητη προοπτική τῆς ἁγιωτάτης Ἐκκλσίας μας, ἡ Ὁποία θεοδιδάκτως ἐνεκολπώθη τό πραγματικό καί τό συμβολικό νόημα συναφῶν χωρίων: τό φραγέλλιον τό ὁποῖο ἐχρήσατο ὁ Θεός τῆς ἀγάπης (βλ. Ἰω. β΄15)· τίς παραινέσεις τοῦ ἀκάκου Προδρόμου, πού δέν περιεῖχαν προτροπή ἀφοπλίσεως (βλ. Λουκ. γ΄14)· τό δίλημμα τοῦ ὑμνητοῦ τῆς ἀγάπης Παύλου μεταξύ πνεύματος πραϋτητος και μαστιγίου (βλ. Α΄Κορ. δ΄21). Θέσατε στόν ἄοπλο μέν λςσσῶντα δέ «μάρτυρα»τοῦ ἰαβισμοῦ τό Παύλειο ἐρώτημα, ἐάν εἶδε στρατευμένο αὐτομισθοδοτούμενο :  «Τις στρατεύεται ἰδίοις ὀψωνίοις ποτέ;»( Α΄Κορ. θ΄7)· καλέστε τον νά φαντασθῆ τόν πιστό ἐνδυόμενο τήν πανοπλία: «ἐνδύσασθε τήν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ (Ἐφ. στ΄11), ἀναγκάσατέ τον νά ὁμολογήση τό δογματικό ἀξίωμα, ὅτι οἱ ἅγιοι ἀναδεικνύονται νικητές κατά τήν ὥρα τῶν πολεμικῶν ἀναμετρήσεων : «(οἱ ἅγιοι πάντες) ἐγενήθησαν ἰσχυροί ἐν πολέμῳ, παρεμβολάς ἔκλιναν ἀλλοτρίων»(Ἑβρ. ια΄34).

Στόν διάλογο μέ τόν αἱρετικό θά ἀναγκασθῆτε νά ἐφαρμόχετε εἰδικό κώδικα συνομιλίας: ὅταν μιλᾶτε ἐσεῖς, θά τόν βλέπετε κατάματα· ὅταν σᾶς μιλάει αὐτός θά βλέπετε στά γραπτά σας. θά δῆτε καί αὐτοί ἐφαρμόζουν τό ἴδιο σύστημα. Ἀποβλέπουν στό νά κουράσουν τόν συνομιλητή τους.

Δέν χρειάζεται νά σᾶς πῶ, πώς ὅταν παραμένουν ἀσύνετοι, εἰρωνευόμενοι τά θεοπαράδοτα δόγματά μας, τότε τούς ἀντιμετωπίζουμε μέ λόγο ἀπότομο, ὡς ὀξεῖα μάχαιρα δίστομος.

Θά πῶ λόγο πού θά πέση βαρύς καί παράτολμος. Ἐάν διαπιστώσουμε ὅτι οἱ γιεχωβίτες ἀνθίστανται τῇ ὑγιαινούςῃ διδασκαλίᾳ, ἤ, λόγῳ ἐλλείψεως γνώσεως ἐκ μέρους μας, κινδυνεύει ἡ ἀλήθεια νά καταποντισθῆ, τότε θά προκαλέσουμε αὐτούς νά εἰσέλθουμε ἐντός πυρᾶς! Τότε θά τούς δῆτε νά φεύγουν δρομαῖοι. Ἄν ὅμως δεχθοῦν, τότε μή διστάσουμε νά πέσουμε στήν πυρά, κι’ἄς καοῦμε, πρός δόξαν Χριστοῦ καί τῆς ἀληθείας. Ἡ ἀλήθεια, βεβαίως, δέν καίγεται. Οὔτε ὅσοι τήν ὑπερασπίζονται....