Ἐρώτηση : Ὅσον ἀφορᾶ τό «Ὁλοκαύτωμα» υπάρχουν στατιστικές, δοθέντος ότι ἄλλοι λαοί μέ μεγαλύτερες ἀπώλειες δέν προβάλουν τό θέμα τοῦτο;

Ἀπάντηση : Τό ἐρώτημα ἀπαιτεῖ τήν παράθεση διασταυρουμένων ἀριθμητικῶν καί στατιστικῶν δεδομένων, εἰ δυνατόν πρωτογενοῦς καί ἀπαρακευάστου μορφῆς, ὅπως δηλαδή αὐτά δημοσιεύτηκαν πρωτότυπα καί ἀπροσποίητα. Θά ἦταν χρήσιμο καί ἀποστομωτικό νά ἐπισημανθῆ, διά τῆς ἰχνηλατήσεως, ἡ ἀρχική, ἀλλά καί ἡ μεταγενέστερη, πρός τή διόγκωση ἤ τήν ὕφεση διαμόρφωση τῶν σχετικῶν ἀριθμῶν.

Τό πρῶτο ἐρώτημα πού θα πρέπει νά τεθῆ εἶναι τοῦτο: Ποιός εἶναι ὁ ἀκριβής ἀριθμός τῶν ἑβραίων τοῦ «Ὁλοκαυτώματος»;

Θά ἀρχίσουμε μέ τήν παράθεση στατιστικῶν στοιχείων πού ἀφοροῦν στούς ἀπανταχοῦ τῆς γῆς ἑβραίους. Τοῦτοι, κατά τήν ἀνατολή τοῦ ΙΘ΄ αἰ., «ἦταν περίπου 3.250.000 (2.750.000 στήν Εὐρώπη καί 500.000 στίς λοιπές ἠπείρους)». Τό 1880, «οἱ ἑβραῖοι παγκοσμίως ἀνέρχονται σέ 6.550.000, ἀπό τούς ὁποίους τά 6.000.000 στήν Εὐρώπη». Τό 1918, δηλαδή 38 ἔτη μετά, μᾶς ἐμφανίζονται ὑπερδιπλάσιοι: «εἶναι περίπου 14.000.000». Πρίν παρέλθει εἰκοσαετία, τό 1837, αὐτοί «ἔχουν ἀγγίξει τά περίπου 16.000.000» (Encyclop Judaica VIII 737, History). Ἄλλο ἕνα ἀριθμητικό δεδομένο, πού, κι αὐτό, ἀναφέρεται κατά τό διάστημα πρό τοῦ πολέμου: «ὁ ἑβραϊκός πληθυσμός παγκοσμίως ὑπολογίζεται νά ἔχει αὐξηθεῖ ἀπό 13.500.000, τό 1914, σέ 16.000.000, τό 1939» (Judaica V 1497, Demography). Οἱ ἀριθμοί 16 καί 16,6 ἑκατομμύρια ἀντίστοιχα, προκλητικά διογκωμένοι, σέ σχέση μέ τίς προγενέστερες τιμές, δέν πείθουν τόν ἐρευνητή.

Κοιτάξτε τήν κλίμακα τῆς ἐτησίας αὐξήσεως τῶν «ἐθνικῶν» καί τῶν ἑβραίων, ἀντίστοιχα, σύμφωνα μέ ἰουδαϊκή πηγή : ἡ αὔξηση τοῦ πληθυσμοῦ παγκοσμίως «εἶναι, ἀπό τό 1920, 10 ἀνά 1.000 κατοίκους ἐτησίως. Παράλληλα ἡ κλίμακα ἐτησίας αὐξήσεως τοῦ ἑβραϊκοῦ πληθυσμοῦ παγκοσμίως, «εἷναι περίπου 8 ἀνά 1.000» (Judaica V 1.497, Demography). Ἄν σᾶς ἐνδιαφέρει, κατά τά μεταγενέστερα ἔτη, τό ἑβραϊκό ἔθνος, μεταξύ Ἰταλίας, πού ἔχει τόν χαμηλότερο δείκτη (1,3) καί Σαουδαραβίας μέ τόν ὑψηλότερο (7,1), τοποθετεῖται κάπου στή μέση: «2,9 παιδιά σέ κάθε γυναίκα» (περ. “Newsweek” 1/6/1991, σ. 23).

Ὥστε οἱ ἑβραῖοι, μέ ἐτήσια αὔξηση 8‰, θά πρέπει νά παρουσιάζουν τόν παρακάτω πίνακα σστατιστικῆς καταστάσεως : 1880 : 6.550.000• 1900 : 7.682.000• 1914 : 8.866.200• 1937 :10.315.500. Ὅμως αὐτοί, ἐντελῶς αὐθαίρετα, ἀνέβασαν τόν ἰουδαϊκό πληθυσμό, τό 1937, σέ 16.000.000, δλδ 6.000.000 περισσότεροι ἀπό ὅσοι εἶναι. Λοιπόν ὅσοι ἀναζητοῦν τά «6.000.000» τοῦ «Ὁλοκαυτώματος», ἄς ἀναπαυθοῦν ὅτι βρέθηκαν! Ὅσοι, πάλι, μένουν στά χαλκευμένα νούμερα, θά πρέπει νά ξέρουν ὅτι σέ κάθε ἑβραία ἀντιστοιχοῦν ὄχι 2,9 παιδιά, ἀλλά 18! Εἶναι διασκεδαστικό• ἐπάνω σ’αὐτό τό μύθευμα ἀποκρύπτονται τά «6.000.000»: «τό 1935 ὁ συνολικός ἀριθμός τῶν ἑβραίων παγκοσμίως ἀνήρχετο σέ 16.000.000. Κατά τήν ἀπογραφή τοῦ 1955, ὁ συνολικός ἀριθμός του κατέβηκε στά 11.800.000» (S. Federbush, World’s jewry today, 1959, σ. 16). Ὥστε μέ συντελεστή τό 8‰ τά 10.315.500 ἑβραῖοι τοῦ 1937, ἀνεβαίνουν στά 12.205.000, κατά τό 1967. Παραπλησίως καί ἡ Judaica : τό 1967, οἱ ἑβραῖοι παγκοσμίως, «σύμφωνα μέ πρόχειρους ὑπολογισμούς», ἀνέρχονται σέ 13.520.000 (Judaica V 1503- 04, Demography). Τό δέ 1978, ὁ παγκόμιος ἑβραϊσμός «ὑπολογίζεται σέ 14.259.525 ἄτομα, σύμφωνα μέ τήν ἔκδοση τῆς Ἀμερικανοεβραϊκῆς Ἐπετηρίδος τοῦ 1978» (περ. «Ἱσραηλινή Ἐπιθεώρησις» 24/2/1978).

Ἄς μᾶς ἐπιτραπεῖ νά εἰδικεύσουμε τό θέμα, ὅσον ἀφορᾶ τούς ἑβραίους τῆς Εὐρώπης. Σύμφωνα μέ πληροφορίες διαμορφωμένες μεταπολεμικῶς, τά σύνολα αὐτῶν, κατά τό 1939, εἶναι 9.534.880. Τό 1946, μετά τήν ὁλοκλήρωση τῆς «γενοκτονίας», οἱ ἑβραἰοι πού ἀπέμειναν στήν Εὐρώπη, ἀριθμοῦνται σέ «3.642.100» (βλ. Judaica VI 973, 976, Europe•V 1500, Demography). Ὁφείλουμε νά ἀφαιρέσουμε τοῦτον ἀπό τόν ὁλικό ἀριθμό, γιά νά βροῦμε τά ὑποτιθέμενα «θύματα» : 9.53.880 – 3.642.100 = 5.892.780, ἀριθμός πού ἐμφαίνει τούς ἑβραίους πού ἔγιναν «σαποῦνι». Ὅμως, ὅπως εἶναι γνωστό, ἡ γερμανική κατοχή δέν ἁπλώθηκε σέ ὅλη τήν Εὐρώπη. Σέ κάποιες χῶρες (Κύπρος, Γιβραλτάρ, Βρετανία, Ἰρλανδία, Πορτογαλία, Ἰσπανία, Ἑλβετία, Τουρκία, Φιλλανδία, Σουηδία, Ἰταλία, Μάλτα, Ρωσία) οἱ ἐβραῖοι, ἐννοεῖται, ἔμειναν ἀνέπαφοι, ἀριθμοῦνται δέ σέ 3.500.000. Ὥστε ὁ ἀριθμός τῶν ἑβραίων τῆς γερμανοκρατούμενης Εὐρώπης δέν προσεγγίζει οὔτε τά 2.500.000. Ὁ ἐρευνητής ἄς ἀναδιφήσει τήν Jewish Enc (V274• x1 531 – 532), τό American- Jewish yearbook (ἀπό 1923 κ.ἑ.), καί τό συλλογικό σύγγραμμα τοῦ Α. Arberry (ed.) Religion in the Middle East, Cambridge 1969 (vol. I p. 32) καί θά διαπιστώσει τοῦ λόγου τό ἀληθές.

Παρά ταῦτα, τά 9,5 ἑκατομμύρια τῶν ἑβραίων τῆς Εὐρώπης, γερμανοκρατούμενης καί μή, μετά τόν πόλεμο, εἶχαν μειωθεῖ στά 3,5 ἑκατομμύρια. Ἄρα λείπουν τά 6 ἑκατομμύρια. Ὅμως μή ταράσσεσθε ὅσοι ἑβραιοπασχῖτες: τοῦτοι δέν σαπωνοποιήθηκαν, ἀλλά μεταφέρθησαν σέ ἄλλες χῶρες (ΗΠΑ, Λατινική Ἀμερική, Καναδᾶς, Αύστραλία, Νότιο Ἀφρική), ὥστε νά ἐπιτευχθῆ ὁ σωστός καταμερισμός τοῦ διεθνοῦς ἑβραιαριοῦ. Ἡ ματανάστευση (aliya) εἶχε, βεβαίως, ἀρχίσει πρό τοῦ πολέμου, ὅπως ἐπιβεβαιώνεται σέ πολλά σημεῖα σχετικῶν στατιστικῶν βιβλίων. Ὁρῖστε: «ἡ σχετική μετοχή τῶν ἑβραίων τῆς Εὐρώπης, μεταξύ τοῦ συνολικοῦ παγκοσμίου ἑβραϊσμοῦ, συνέχιζε νά φθίνει, ἀπό περίπου 67% τό 1914, σέ 57% τό 1939, λόγῳ τῆς μεταναστεύσεως» (Judaica V 1497, Demography). Δεῖτε καί τά καθ’ ἡμᾶς• στή Θεσσαλονίκη οἱ ἑβραῖοι, τό 1912, εἶναι 90.000. Κατά τήν παραμονή τοῦ πολέμου, ἐνῶ θά ἔπρεπε νά ὑπερέβαιναν τίς 110.000 αὐτοί μειώθηκαν στίς 56.000 (βλ. «Ἀγκαδά σέλ Πεσσάχ», 1970, σ. 20). Ἀναφέρονται, μάλιστα, δύο κύματα μεταναστεύσεων (aliya) πού πραγματοποιήθηκαν τά ἔτη 1924 καί 1932. Παρατίθεται καί ὁ συνολικός ἀριθμός αὐτῶν: 1.077.556 ἑβραῖοι (βλ. Judaica VIII 840) Holocaust καί αὐτ. 753 – 754, History). Σημειώνεται πώς, ἀπό κείνους οἱ 280.000 ἑβραῖοι προήρχοντο ἐκ Γερμανίας.

Μέ τήν παράθεση τῶν παραπάνω στοιχείων ὁ ἀριθμός –ταμπού τῶν «6.000.000» φαίνεται νά ἀπειλεῖται μέ κατεδάφιση. Θά τόν δοῦμε συρρικνούμενο, μέχρι ἐκπλήξεως. Ἀκολουθῶντας τήν πιό ἐπίσημη ἱουδαϊκή πηγή, τήν ἐγκυκλοπαίδεια “Judaica”, ἐγκεκριμένη ἀπό τό μεγάλο ραμπινάτο, ἀπό τό “Sanhedrin” καί, βεβαίως, ἀπό τόν ἴδιο τόν Rothschild, ἁλιεύουμε τρία ἀριθμητικά δεδομένα πού ἀφοροῦν τόν ὁλικό ἀριθμό τῶν «θυμάτων». Εἶναι τοῦτοι : 5.892.780, πού ἀναφέρθηκε ἤδη. Ἄλλον ἕνα ἀριθμό, μικρότερο κατά 73.000, μᾶς προσφέρουν οἱ κιβδηλοποιοί, τόν 5.820.960 (Judaica VIII 889, Holocaust), γιά νά καταλήξουν (;) κατά τι μικρότεο «τελικό» ἀριθμό : “total of jewish victims : 5.818.500” (Judaica VIII 766 – 767, σς κβ –κε΄- σελιδαρίθμηση συμβατική – History). Οἱ ψευδοποιοί διαφοροποίησαν ἐλαφρά τούς τρεῖς ἀριθμούς, ὥστε ἡ ἀντίδραση τοῦ ἐρευνητοῦ νά ἐγκλωβισθεῖ σέ λίγες δεκάδες χιλιάδες «θύματα» καί ὄχι στόν μυθολογικό ἀριθμό τῶν «6.000.000».

Ἐν πάσῃ περιπτώσει, κρατοῦμε τό τελευταῖο ἀριθμητικό δεδομένο καί προσωροῦμε μέ εὐπείθεια στά ἴχνη τῆς Judaica, πού προτίθεται νά προβῆ σέ περαιτέρω μείωση τοῦ ἀριθμοῦ πού παρετέθη λίγο πιό πάνω : «5.818.500».

Μετρῆστε• «15.000 ἑβραῖοι πού ἔφτασαν στήν Παλαιστίνη, λίγο πρίν ξεσπάσει ὁ πόλεμος. Μέ τήν ἔναρξη τοῦ πολέμου καί μέχρι τίς ἀρχές τοῦ 1941, σώθηκαν ἄλλες 12.000». Μεταξύ τῶν ἐτῶν 1939-1941, «ἡ J.D.C. καί ἡ HICEM, κατόρθωσαν νά σώσουν πάνω ἀπό 30.000 ἑβραίους, οἱ πλείονες τῶν ὁποίων ἔφτασαν στίς ΗΠΑ μέσω Ἰταλίας, Πορτογαλίας καί Ἰσπανίας». Κατά τό καλοκαῖρι 1940, 4.400 ἑβραιοπολωνοί ἀπέδρασαν ἀπό Λιθουανία, πρός Ἰαπωνία, ΗΠΑ καί Παλαιστίνη, μέσῳ Ὀδησσοῦ». Τό 1943 «850 ἑβραιόπουλα ἔφτασαν στήν Παλαιστίνη». Ταυτόχρονα μετεφέρθησαν «350 ἑβραἰοι ἀπό Εὐρώπη πρός Παλαιστίνη». Στίς ἀρχές τοῦ 1944, «ὁ WRB στήν Τουρκία καί ὁ ΔΕΣ στό Βουκουρέστι, συνετέλεσαν στή μεταφορά 48.000 ἑβραίων ἀπό Τρανσυλβανία καί Ρουμανία». Στήν Κωνσταντινούπολη «συστήθηκε ἕνα κέντρο διάσωσης, τό ὁποῖο κατεύθυνε γιά χρόνια τή μετανάστευση ἑβραίων πρός Παλαιστίνη• (μία φορά) φυγάδευσε λαθραῖα 3.000 ἑβραίους». Ἡ ἀνταλλαγή ἑβραίων μέ μηχανήματα πού χρειαζόταν ὁ ναζισμός, γινόταν στήν Ἑλβετία, μεταξύ J.D.C., καί S.S. Ἐπραγματοποιοῦντο πολλές ἀνταλλαγές, ὅμως ἀναφέρνονται μόνο δύο: «ἡ μεταφορά 1.961 ἑβραίων ἀπό Οὑγγαρία, μέσω Bergen- Belsen, καθώς καί ἄλλων 17.000 ἀπό Βιέννη». Τόν Φεβρουάριο 1945 ἀποφυλακίστηκαν ἀπό τό Theresienstadt 1.200 ἑβραῖοι. Ἄλλοι ἑβραῖοι, κατά τό καλοκαῖρι τοῦ 1940, μετεφέρθησαν ἀπό Γαλλία πρός Ἰσπανία καί Πορτογαλία: «εἶναι μεταξύ 20 καί 30.000» (25.000). Σποραδικά ἀλλά καί «κατά τό διάστημα 1942-44 πέρασαν στήν Ἑλβετία 11.000 ἑβραῖοι», ἐνῶ «κατά τό καλοκαῖρι τοῦ 1944 φυγαδεύτηκαν καί ἄλλοι, περισσότεροι ἀπό 11.000». Τόν Ὀκτώβριο τοῦ 1943, «δανέζικες μυστικές ὀργανώσεις φυγάδευσαν πρός Σουηδία 7.000 ἑβραιοδανούς». Πρός Σουηδία πέρασαν λαθραῖα «μερικές ἑκατοντάδες ἑβραἰοι τῆς Νορβηγίας» (500). Κατά τό τέλος τοῦ 1944 καί τίς ἀρχές τοῦ 1945, «μέ ἐνέργειες Δανῶν, Νορβηγῶν καί Σουηδῶν, καθώς καί τή μεσολάβηση τοῦ Φιλανδοῦ Felix Kersten, γιατροῦ τοῦ Himler, συνετελέσθη ἡ μεταφορά, ἀπό τά ναζιστικά στρατόπεδα, πρῶτα τῶν ἑβραιοσκανδιναβῶν καί, στή συνέχεια χιλιάδων γυναικῶν ἀπό τό στρατόπεδο Ravensbrueck» (3.000 καί 50.000 ἑβραῖοι καί ἑβραἰες). Πρός τή λήξη τοῦ πολέμου, ἡ J.D.C. «μετέφερε πρός Παλαιστίνη 81.000 ἑβραίους», καί μετά τή λήξη τοῦ πολέμου, «συγκέντρωσε ἀπό τά στρατόπεδα 300.000», γιά τούς ὁποίους καί «διετέθη τό ποσόν τῶν 342.000.000 δολαρίων». Πιό δραστήρια ἡ ὀργάνωση “Working Group” μέ τό σχέδιο “Europa Plan” , μετέφερε, «ἀπό Γερμανία πρός Παλαιστίνη καί Η.Π.Α., 1.000.000 ἑβραίους, ξοδεύοντας, μόνο γιά τή μεταφορά τους, τό ποσόν τῶν 3.000.000 δολαρίων, (βλ. Judaica VIII 905- 907, Holocaust. βλ. καί αὐτ. ΙΙ 830, American Jewish Distribution Committee – J.D.C.-).

Τό σύνολο τῶν ἑβραίων, πού ἔσωσαν συγκεκριμένες ἑβραίικες ὀργανώσεις, ὅπως ἀναφέρεται σέ ἕνα μόνο λῆμμα τῆς Judaica, εἶναι 1.622.000! Ὅμως δέν τελειώσαμε.

Ἡ “Berihah”: ἡ σιωνιστική ὑπηρεσία μεταναστεύσεως, ἀσκοῦσε ἰδιαίτερο ἔργο πού ὅμως κάλυπτε ὅλες τίς ἄλλες συναφεῖς ὀργανώσεις. Ὑπῆρχε προστατευόμενη τοῦ Rothschild καί ὅλα τά μέσα πού χρησιμοποιοῦσε τύγχαναν δικαιώσεως. Αὐτή ἀνέλαβε τίς 230.000 ἑβραιοπολωνούς, οἱ τελευταῖοι πού ξέμειναν στήν Kielce, τόν Ἰούλιο τοῦ 1946. Μέ κείνους «ἑνώθηκαν, ἐπίσης, 15.000 ἑβραιοοῦγγροι καί 1.000 ἑβραιορουμανοτσέχοι». Τά δέ ἔξοδα μεταφορᾶς, τῶν 246.000 ἐβραίων, ὑποχρεώθηκε νά καλύψη ἡ αἱμορραγοῦσα Τσεχική κυβέρνηση, ἡ ὁποία καί ἔλαβε ὑπόσχεση ἀπό τήν UNRRA, ὅτι θά τῆς...ἐπιστραφοῦν. Σημειώνεται πώς τή μεταφορά ἐπέβλεπε αὐτοπροσώπως ὁ σατανικός ποιμένας Yizhak Cukierman. Ἡ “Berihah” συνέχιζε νά στέλνει ἑβραίους «μέσω Στεττῖνο, ἀπό ὁδό πού ἔλεγχε ἡ ΄Ἱσραηλινή Ταξιαρχία΄ , μεγάλους ἀριθμούς ἑβραίων». Κατά τό διάστημα «Ἰούλιος 1945 -Ὀκτώβριος 1946, ὑπολογίζεται νά ἔστειλε (στήν Παλαιστίνη) 110.000 ἑβραίους, χωρίς τούς PUR καί ὅσους ἀνῆκαν σέ ἄλλη δικαιοδοσία, ἐκτός Berihah.

Ἑπομένη πολυπληθής μετανάστευση ἀναφέρται τοῦ Ὀκτωβρίου 1946, ὅταν «περιέλαβε στό εἰδικό πρόγραμμα μετανάστευσης περισσότερους ἀπό 180.000 ἑβραίους». Ἀργότερα, ὅταν συνετελέσθη ἡ μεταφορά ὅλων τῶν ἑβραίων καί ἔμειναν κάποια ὑπολείματα, ἀνέλαβε ἡ ἴδια: «κατά τό 1947, ἔγινε κατορθωτό, γιά περίπου 10.000 ἑβραίους νά ἀναχωρήσουν ἀπό τήν Πολωνία, ἀπό σημεῖα πού ἔλεγχε ἡ Berihah». Ἔδρασε καί στή Ρωσία, «ὅμως ἐκεῖ ἦταν εἰδική περίπτωση». Τήν ἄνοιξη τοῦ 1947 ἡ “Berihah” παραλαμβάνει 19.500 ἑβραίους, «ἀπό Ρουμανία καί Δυτική χώρα». Πάντως ὄχι ἀπό Γαλλία, διότι «ἡ μεταφορά ἑβραίων ἀπό τή χώρα τούτη εἶχε ἀνατεθεῖ στή “Mossad”. Ὁ συνολικός ἀριθμός τῶν ἑβραίων πού ἀνεχώρσησαν ἀπό Εὐρώπη, μεταξύ 1944-47, ὑπολογίζονται σέ «περίπου 250.000 καί ἀπό αὐτούς τό 80% τουλάχιστον (200.000) μετεφέρθησαν ἀπό τήν Berihah, ἡ ὁποία ὑπῆρξε ὁ πρωταγωνιστής τῆς λαθραίας ἐγκαταστάσεως στό Ἱσραήλ» (Judaica IV 630-632, Berihah).

Βάσει τῶν ἀνωτέρω ἡ δραστήρια “Berihah” φυγάδευσε ἀπό τήν Εὐρώπη πρός Παλαιστίνη 765.000 ἑβραίους.

Στόν παραπάνω ἀριθμό προσθετέοι καί «οἱ περίπου 250.000 ‘μετακινούμενοι’ ἑβραῖοι, ἀπό Ἀνατολική καί Κεντρική Εὐρώπη, ἐκεῖνοι πού ἐπέζησαν τοῦ πολέμου, συγκεντρωμένοι σέ στρατόπεδα τῆς Ἰταλίας, τῆς Αὐστρίας, τῆς Γερμανίας», διά τά περαιτέρω (Judaica VI 431, Education).

Στόν ἀριθμό τῶν ΄μετακινουμένων΄ ἑβραίων, ἐκείνων δηλαδή πού κρύβονταν σέ σπίτια “goim”, ἀκόμα καί μετά τόν πόλεμο ἑνάμισυ ἔτος, οἱ ἰουδαῖοι ποιμένες συγκέντρωσαν κάποια σύνολα• ὁρῖστε ἡ ἀποκαλυπτική πληροφορία: «Τό ἔτος 1946 οἱ ἑβραῖοι ἐκεῖνοι ὑπολογίστηκαν σέ 42.500, ἀπό τούς ὁποίους οἱ 35.000 βρίσκονταν στόν ἀμερικανοκρατούμενο τομέα (...). Ὁ ἀριθμός ἐκεῖνος μηδενίστηκε, ὡς ἀποτέλεσμα τῆς ὁμαδικῆς μεταναστεύσεως πού προηγήθηκε τῆς ἱδρύσεως τοῦ κράτους τοῦ ἱσραήλ» (Judaica III 902, Austria).

Μία ἰουδαϊκή ὀργάνωση, ἡ “Committee for Jewish Defence” (ἐπιτροπή γιά τήν ὑπεράσπιση τοῦ ἰουδαϊσμοῦ!) εἶχε στήσει «ἕνα τέλεια ὀργανωμένο σύστημα δράσεως, σχετικά μέ τήν ἀπόκρυψη ἑβραίων στό Βέλγιο. Ὑπολογίζεται ἡ ὀργάνωση ἐκείνη νά ἔσωσε 13.000 ἑβραίους : “10.000 ἐνήλικες καί 3.000 παιδιά» (Judaica IV 421, Belgium).

Μία ἄλλη μεταναστευτική ὑπηρεσία, ἡ “Merkaz la Golah”, ἐπέλεγε ἰουδαίους μεγάλης ἐπιφανείας τούς ὁποίους καί μετέφερε ἐν ἀσφαλείᾳ στίς ΗΠΑ. Ἡ τελευταία μεταφορά πού πραγματοποίησε ἦταν «τόν Αὔγουστο τοῦ 1945, περιελάμβανε δέ περίπου 15.000 ἑβραίους» ἐπισήμους (Judaica IV 629, Berihah).

Πολλές χιλιάδες ἑβραῖοι κατέφυγαν στή Βρετανία, «σέ κάποιες περιπτώσεις» κατονομαζόμενες (Judaica VIII 857, Holocaust). Ἀναφέρεται ρητῶς πώς «ὁ ἀριθμός τῶν ἑβραίων τῆς Ἀγγλίας διογκώθηκε ἀπό τή συρροή φυγάδων» (Judaica V 1497 καί 1500, Demography), προσφέρεται καί ἕνας ἀριθμός συγκεκριμένος : «90.000 ἑβραῖοι, τουτέστιν 73.000 ἀπό Γερμανία καί Αὐστρία• 10.000 ἀπό Τσεχοσλοβακία• 4-5.000 ἀπό Πολωνία• 2.000 ἀπό Ἰταλία καί ἀλλαχοῦ» (Judaica VI 762, England).

Παρενείρεται καί ἕνα ἀριθμητικό δεδομένο σχετικά μέ ἑβραιοέλληνες : «1.000 καί πλέον ἑβραῖοι διέσχισαν τό Αἰγαῖον Πέλαγος, πηγαίνοντας στήν Παλαιστίνη» (περ. «Χρονικά....», Σεπτ. 1986, σ. 16, Μάτσας).

Εἶναι καί τά σύνολα πού ἀφοροῦν ἑβραίους πού κατέφυγαν σέ οἰκίες “goim”. Προσκομίζονται καί μαρτυρίες, πρός ἐπιβεβαίωση: «Οἱ Γερμανοί, ὅσοι ἔκαναν ΄παθητική ἀντίσταση΄ ἀψηφοῦσαν τό χιτλερικό καθεστώς καί ἔκρυβαν ἑβραίους...(D. Williamson, The Third Reich, “Seminar Studies in History”, ἔκδ. “Longman” 1982/1986, σ. 76)• «Πολλοί περισσότεροι Γάλλοι, ἀπ’ὅ,τι συνήθως λέγεται, ἔκρυψαν, ἤ βοήθησαν ἑβραίους, διατρέχοντας, ἐνίοτε, πολλούς κινδύνους» (περ. “Nouvel Observateur” 17-23/4/1987, σ. 26, Simon Veil)• «Πολλά ἔγιναν ἀπό τή Βουλγαρική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί ἀπό τό βουλγαρικό κοινό, νά σώσουν τούς ἑβραιοβουλγάρους, ἄν καί ἡ ἐπίσημη βουλγαρική στάση ἦταν ἀντισημιτικη» (Stavroulakis, Εἰσαγωγή στοῦ Er. Sevillias, σ. XVI).

Δέν παραθεωροῦμε τίς σωζόμενες ευχαριστήριες ἐπιστολές ἑβραίων πρός “goim”, πού τούς ἀπέκρυψαν, ὅταν τούς ἀναζητοῦσε ἡ σιωνιστική ἁρπάγη. Δεῖτε: σέ κατοίκους τοῦ Βερολίνου ἔχουν σταλεῖ 5.000 εὐχαριστήριες ἐπιστολές, ἀπό χιλιάδες ἑβραίους πού ἔτυχαν τῆς προστασίας τους (D. Williamson, The Third Reich…, σ. 95)• σέ Ἕλληνες: στά ἀρχεῖα διευθύνσεως Ἀστυνομίας «φυλάσσονται πλεῖστα εὐχαριστήρια ἔγγραφα», ἑβραϊκῶν κοινοτήτων καί ὀργανώσεων, ἐσωτερικοῦ καί ἐξωτερικοῦ (Ἐγκυκλοπ. Ἡλίου τ.Η΄σ. 407). Κάποιοι πού κρύβονταν, κατά τή διάρκεια τοῦ ἑβραιομαζώματος, ἀνεκαλύπτοντο καί, ἀφοῦ προπηλακίζοντο, ὑποχρεώνονταν νά δεχθοῦν τή μεταφορά τους στήν Παλαιστίνη. Μόνο στήν Ἑλλάδα, καί πρίν λήξει ὁ πόλεμος, κατεγράφησαν 4.500 -5.000 ἑβραῖοι, «οἱ ὁποῖοι ἦταν κρυμμένοι». Ἔτσι ἀφοῦ «κατεγράφησαν στόν κατάλογο τῆς κοινότητος», ὡς «ἁμαρτωλοί», διότι περιφρόνησαν τή βασιλική ἐντολή, ὑποχρεώνονται νά μεταφερθοῦν στίς ΗΠΑ (Judaica III 818, Athens – Stavroulakis, Εἰσαγωγή στοῦ Er. Sevillias, Athens – Auschwitz, “Lycabettus Press”, Athens 1983, σ. ΧΧΙΙ).

Ἐκτός ἀπό τόν ἁπλό λαό, ἑβραίους ἔκρυβαν καί οἱ διπλωμάτες, ἀφοῦ καί αὐτοί δέν εἶχαν τήν ἱκανότητα νά ἀντιληφθοῦν τόν ἐμπαιγμό εἰς βάρος τῶν λαῶν καί τῆς παγκοσμίου Ἱστορίας. Ὁ Ἰταλός πρόξενος Θεσσαλονίκης «ἐφοδίασε πολλούς ἑβραίους μέ πιστοποιητικά ἰταλικῆς ὑπηκότητος» (Stavroulakis, σ. XVIII). Κατά παρόμοιο τρόπο ἐνεργοῦσαν καί τά λοιπά προξενεῖα φιλοναζιστικῆς τάσεως : Ἰσπανίας, Ἰαπωνίας, Τουρκίας, Βουλγαρίας, Ἀργεντινῆς. Εἶναι δέ γνωστοί καί μνημονεύονται φορτικῶς ὁ Σουηδός διπλωμάτης Ρ. Βάλλενμπεργκ καί ὁ Ἰάπωνας Σ. Σουγκιχάρα, πού ἔσωσαν ὁ πρῶτος 100.000 ἑβραιοούγγρους καί ὁ δεύτερος 6.000 ἀπ’αὐτούς.

Μνημονεύεται και «ἡ κυρία Εὐγενία Ρενότ, πού κατά τήν κατοχή ὑπῆρξε μοναχή (μετά ἔπαψε νά εἶναι;), εἶχε κρύψει στό μοναστήρι τῆς πόλεως Πσέμνελ (;) 13 ἑβραιόπουλα. Ἡ ἡρωική Πολωνίδα...» (ἐφ. «Ἐμπρός 30/1/1980.- περ. «Χρονικά» τχ 37, Μάρτιος 1931, σ. 22). Ὁμοίως ἐνήργησαν ὁ ἑβραιογερμανός ἐπιχειρηματίας Ὄσκ. Σίντλερ, πού «ἔσωσε» 1.100 ἑβραίους. Στόν τάφο τοῦ Oscar Schindler τοποθέτησαν ὑπερμεγέθη σταυρό, τό 2002. Ἡ καταχθόνια “Speigel TV”… Γνωρίζετε δά τήν πολυδιαφημιζόμενη ταινία «Λίστα τοῦ Σίντλερ» πού ἔτρεξαν ὅλα τά βοσκηματώδη ὄντα νά τήν δοῦν καί νά συγκινηθοῦν ψευδοκινήτως. Καί ὁ Ἔρικ Ντόρφ, θεῖος τοῦ ναζί ταγματάρχη Ντόρφ, πού «ἔσωσε τούς 400 ἑβραίους πού εἶχε στά συνεργεῖα του» (Green, σ. 448).

Μή παραλείψουμε νά ἀναφέρουμε καί τίς χιλιάδες ἑβραίων, πού γία νά ἀποφύγουν τή τσιμπίδα τῆς «Ἰουδαϊκῆς Ταξιαρχίας», προέβαιναν σέ μετωνομίες, κάτι πού εἶχε καταντήσει μεταξύ τῶν ἑβραίων ἐπιδημία. Στήν Οὑγγαρία, τόσοι πολλοί ἑβραῖοι μεταποίησαν τά ὀνόματά τους, ὥστε οἱ σιωνιστές ἀρχηγοί νά ἐκδώουν διάταγμα πρός τούς Οὕγγρους, πώς «θά τιμωροῦνται ἐκεῖνοι πού παρέχουν τό ὄνομά των εἰς ἑβραίους» (ἐφ. «Βραδυνή», 29/4/1942, πρακτορεῖο «Στέφανι»). Προσθέτουμε καί τούς χιλιάδες ἑβραίους πού «βαπτίσθηκαν», μέ συνέπεια νά διαλάθουν τῶν σιωνιστῶν κυνηγῶν: «Γάλλοι ἱερεῖς ἐξέδοσαν χιλιάδες ψεύτικα πιστοποιητικά βαπτίσεως. Πολλοί Ρωμαιοκαθολικοί στή Γαλλία, Ὁλλανδία, Βέλγιο, Ἰταλία ἔπραξαν τό ἴδιο, σώζοντας χιλιάδες ἑβραίους» (Judaica VIII 914, Holocaust)• «Πολλοί ἑβραιοοῦγγροι, καθηγητές πανεπιστημίων, γεννημένοι ἰουδαῖοι, παρεσπόνδησαν αὐτό τό γεγονός, δεχόμενοι ἀκόμα καί τό βάπτισμα» (περ. “Time” 6/2/1995, ὑπό J. Jackson).

Βεβαίως καί στήν Ἑλλάδα «βαπτίσθηκαν» πολλοί ἑβραῖοι καί μετωνομάσθηκαν.

Δέν μᾶς διαφεύγει καί ἡ καταφυγή τῶν μικτῶν γάμων. Στήν Ἰταλία «πολλές ἑβραῖες τελοῦσαν γάμους μέ Ἰταλούς ἀξιωματικούς»• αὐτοῦ τοῦ εἴδους οἱ γάμοι «ἔδιναν κι ἔπαιρναν» (περ. «Χρονικά», Ἰούνιος 1983, τχ 60, σ. 13, Α. Κουλόπουλος). Τά ἴδια καί στήν ὑποτίθεται «ἀντισημιτική» Γερμανία. Μόνο στή Βαυαρία «περίπου 1.000 ἑβραῖοι ἐπέζησαν τοῦ ὁλοκαυτώματος, ἐπειδή εἶχαν συνάψει γάμους μέ γερμανικῆς ἐθνικότητος πρόσωπα, ἤ γεννήθηκαν ἀπό μικτούς γάμους (Judaica IV 346). Συνεπῶς καί στήν Αὐστρία, ἔνθα, ἐνῶ ἡ ἱσραηλιτική κοινότης, κατά τό φαινόμενο διαλύθηκε, τήν 1 Νοεμβρίου 1942, ὅμως «κατελείφθησαν 7.000 ἑβραῖοι στή χώρα, οἱ ὁποῖοι καί ἔμειναν ἀνενόχλητοι, ἐπειδή συνῆψαν γάμους μέ μή ἑβραίους»(Judaica III 901, Austria).

Στά παραπάνω σύνολα ἑβραίων «σεσωσμένων»νά προστεθεῖ καί ἕνας ἄγνωστος ἀριθμός ἑβραίων πού κατέφυγαν στόν Δ.Ε.Σ.. Οἱ ὑπηρεσίες τοῦ ὀργανισμοῦ ἐκείνου, μέ τό πρόγραμμα “Rescue Train”, κατόρθωσαν νά φυγαδεύσουν, μόνο ἀπό τήν Πολωνία, «5.000 ἑβραίους, τό πλεῖστον παιδιά» (Judaica IV 629, Berihah).

Μή ξεχνᾶμε, ὅτι μεταξύ τῶν «σεσωσμένων» ἑβραίων συγκαταριθμοῦνται καί οἱ στρατεύσιμοι. Ὅσον ἀφορᾶ τήν Ἑλλάδα: «τήν ἡμέρα τῆς 28ης Ὀκτωρίου 1940, οἱ ἑβραῖοι στελεχώνουν τόν ἑλληνικό στρατό μέ 344 ἀξιωματικούς καί 12.898 ὁπλίτες», ἐν συνόλω 13.242 (ἀλ. Νάρ, Οἱ συναγωγές τῆς Θεσσαλονίκης, 1985, σ. 293.-«Περίπου 13.000 ἑβραῖοι ὑπηρετοῦσαν στόν Ἑλληνικό Στρατό»: Stavroulakis, σ. 93, σημ. 4).

Ἀναλογιστθῆτε, ἄν ἐπί 60.000(;) ἑβραίων τῆς Ἑλλάδος ὑπῆρχαν 13 χιλιάδες καί πλέον στρατευμένοι τότε ἐπί τῶν 9 ἑκατομμυρίων ἑβραίων τῆς Εὐρώπης ὑπῆρχαν 2 ἑκατομμύρια! Ὁ μυθώδης ἀριθμός τῶν «6.000.000» διασαλεύεται πρός ἐκμηδενισμό. Ἀλλ’ὅσοι ἀπό τούς συμπατριῶτες μας πολέμησαν ἐναντίον τοῦ ναζισμοῦ, ἄς ποῦν, ἄν συνάντησαν στό μέτωπο ἔστω καί ἔναν ἑβραῖο....

Τελειώνοντας τήν καταμέτρηση, εἶναι πρέπον μεταξύ τῶν «σεσωσμένων» νά συμπεριλάβουμε καί τούς ἑβραίους ἐκείνους πού κατέφυγαν στό ἀντάρτικο. Οἱ τοιοῦτοι «ἡρωικοί» ἀντάρτες καταμετρήθηκαν καί βρέθηκαν πολλές χιλιάδες. Σέ ποσοστά δυνατόν νά ἐγγίζουν τό 90%, ὅπως στά Τρίκαλα, ὅπου ἀπό τούς 500 ἑβραίους, «μόνο οἱ 50 ὁδηγήθηκαν στά στρατόπεδα συγκεντρώσεως», ἐνῶ οἱ ἄλλοι 450, πού κατέφυγαν στό «Ἀντάρτικο», σώθηκαν (Judaica XV 1395, Trikala). Γενικά, «εἷναι πολύ δύσκολο νά διακριβώσουμε τόν ἀριθμό τῶν ἑβραίων πού στελέχωσαν ἀντάρτικες ὁμάδες, ἀλλ’εἶναι δυνατόν νά συμπεράνουμε ὅτι δεκάδες χιλιάδες ἑβραῖοι ἔλαβαν μέρος στόν παρτιζάνικο ἀγῶνα» (Judaica XIII 140, Partisan).

Τό ἄν αὐτά τά ἄχρηστα ὄντα τῆς γῆς πολέμησαν, ἤ ἔκαναν ἀντίσταση κατά τοῦ ναζισμοῦ, τότε ἐμεῖς εἴμαστε σεληνάνθρωποι.

Ὁλοκληρώνουμε μέ τήν παράθεση τῶν συνόλων πού ἀφοροῦν τά ὑπολείμματα τῶν ἑβραίων στά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Πόσοι ἦταν αὐτοί; Πηγές ἰουδαϊκές μιλοῦν γιά 500.000, ἤ γιά 1.500.000. Ὁρῖστε οἱ δύο ἀπόψεις• «Μετά τήν ἧττα τῆς Γερμανίας, οἱ κρατούμενοι ἑβραῖοι, πού ἔμεναν ἀκόμα ζωντανοί, ἦταν μόνο 500.000». Καί ἡ δεύτερη «Οἱ ἑβραῖοι, πού βρέθηκαν στά στρατόπεδα συγκέντρωσης, μετά τή λήξη τοῦ πολέμου, ἦταν 1.500.000» (Judaica V 90, Camps.- περ. «Ἱσραηλινά Νέα», τχ 192 -193, Ἰούλιος –Αὔγουστος 1985, σ. 16). Τά ἀριθμητικά δεδομένα τῆς ὡς ἄνω παραγράφου ἐμφαίνουν τούς ἑβραίους πού προσήχθησαν στά στρατόπεδς συγκεντρώσεως κατά τούς ἐσχάτους μῆνες καί ἡ διαλογή τους (ποιοί, γιά Παλαιστίνη• ποιοί, γιά ΗΠΑ) πῆρε μῆνες γιά νά ὁλοκληρωθεῖ, συνεχοζόμενη ἀκόμα καί μετά τή λήξη τοῦ πολέμου. Σκεφθῆτε, ἐνῶ ὁ ναζιμός κατελύθη, ἤδη σχεδόν πρό διετίας καί ἡ Γερμανία βρισκόταν διηρημένη σέ τέσσερις τομεῖς, οἱ σιωνιστές ἀξιωματοῦχοι συνέχιζαν ἀνενόχλητοι τή λεπτομερῆ διαλογή τῶν κουνελιῶν τους, ἀφοῦ μέχρι τό 1948 βρίσκονταν, ἀκόμα, στή Γερμανία, 200.000 ἑβραῖοι, ἀπό τούς ὁποίους οἱ 125.000 σέ στρατόπεδα τῆς Ἀμερικάνικης ζώνης (βλ. Tschirgi, σ. 117).

Παρετέθησαν τά ἀριθμητικά δεδομένα πού ἀφοροῦν τούς ἑβραίους, ὅπου ἐπέζησαν τοῦ μυθοπλάσματος, πού λέγεται «Ὁλοκαύτωμα». Ὁ ἔχων διάθεση νά συγκεντρώση τά ποσά, πού παραθέσαμε, σέ ἕνα συνολικό ἀριθμό, θά διαπιστώσει μετ’ἐκπλήξεως νά ἐκμηδενίζεται ὁ μυθώδης ἀριθμός τῶν «6.000.000». Ἄν ὑπολείπονται κάποιες χιλιάδες, μή πιστεύσει ὅτι αὐτοί ἔγιναν «σαποῦνι». Ἄς τούς ἀναζητήσει στίς ὀργανώσεις –περισσότερες ἀπό δέκα!-, πού ὅμως δέν θά ἀποκαλύψουν ποτέ τό ἔργο τους. Κάθε ὀργάνωση τῆς ἀνετίθετο νά μεταφέρει συγκεκριμένης τάξεως ἑβραίους: ἡ μία, τούς οἰκονομικά εὐκατάστατους• ἡ ἄλλη, τούς «καλλιτέχνες»• ἡ τρίτη τούς θρησκευτικά ὤριμους• ἡ τέταρτη, τούς ἐκτελεστές καί φονιάδες• ἡ πέμπτη, τούς ἀτσίδες• ἡ ἕκτη, τά ἑβραιόπουλα• ἡ ἕβδομη τήν ἑβραϊκή πλέμπα....

Ἀνεξακρίβωτος παραμένει καί ὁ ἀριθμός τῶν ἑβραίων πού ἀπεκρύβησαν. Ἀνεφέρθησαν δύο ἀριθμοί ὁ 11.500 καί ὁ 106.133 ἀντίστοιχα. Ὅμως πρέπει νά ξεπερνοῦν τίς 500.000.

Εἶναι αὐτονόητο, ὅλοι οἱ ἑβραῖοι δέν πάτησε τό πόδι τους στά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Κι’ αὐτοί ἀνέρχονται σέ 2,5 ἑκατομμύρια: ὅσοι σώθηκαν μέ κατευθεῖαν ἀναχωρήσεις πρός κέντρα ἐκτός ναζιστικοῦ ἐλέγχου (Τουρκία, Κύπρο, Χάλιφαξ, Χαϊφα, Νέα Ὑόρκη...)• ὅσοι κρύφτηκαν• ὅσοι βαπτίσθηκαν• ὅσοι κατέφυγαν στά βουνά• ὅσοι στρατεύθηκαν (λογαριάζετε ὄχι μόνο αὐτούς τῶν ἀντιναζιστικῶν χωρῶν, ἀλλά καί τῶν χωρῶν τοῦ Ἄξονος)• ὅσοι ἐργάζονται σέ διάφορες ναζιστικές ὑπηρεσίες ἤ σέ ἀντιπροσωπεῖες πολυεθνικῶν ἑταιρειῶν. Ἀπό τήν ἄλλη, ὅσοι πέρασαν ἀπό τά στρατόπεδα, δέν σημαίνει καθόλου ὅτι ἐξολοθρεύτηκαν. Διότι, ἄν συνέβαινε αὐτό, τότε δέν θά τούς σημείωναν στό χέρι μέ τόν ἀριθμό τῆς δερματοστιξίας. «Μαρκάρουμε» ἕνα ἄλογο γιά νά δείξουμε τήν κατοχή μας. Αὐτό ἔκανε καί ὁ βασιλιάς τῶν ἑβραίων Rothschild πού σημάδευε τά κουνέλια του στό χέρι μέ ἕναν ἀριθμό. Οἱ ἑβραῖοι βέβαια, ἐπιδεικνύουν τόν ἀριθμό τους, ἰσχυριζόμενοι ὅτι τούς τόν ἔγραψαν οἱ ναζί. Ὅμως τίς ἡ χρεία νά στιγματίσουν κάποιον μέ τατουάζ, ἀφοῦ σέ λίγες ὧρες θά τόν ὁδηγοῦσαν στό κρεματόριο; Ἄς τό μελετήση ἀνεπηρέαστα ὁ νηφάλιος νοῦς....

Τό ὅτι αὐτοί πέρασαν ἀπό στρατόπεδα, νά ὑποστοῦν τήν καθιερωμένη διαλογή, γιά τή μεταφορά τους στούς τόπους προορισμοῦ, δέν εἶναι δυνατόν νά ἀποκρυβῆ, διότι κομίζονται κραυγαλέες ἀποδείξεις. Φέρουμε στόν μέσον τίς αἰτήσεις ἀποζημιώσεων, πού ὑπέβαλαν οἱ ἑβραῖοι, πρός τή Γερμανική κυβέρνηση, ὅτι πέρασαν ἀπό τά ναζιστικά στρατόπεδα! Τό διανοεῖστε; Κάμπιες ἀδηφάγες οἱ ἰουδαῖοι «ἀποσαπωνοποιήθηκαν» εὐθύς, βγῆκαν ἀπό τή σκιά τῆς ἀνωνυμίας καί ἐπέπεσαν στό θᾶλλον φυτό τῆς μεταναζιστικῆς Γερμανίας, διεκδικῶντας φανταστικές ἀποζημιώσεις. 2 ἔτη, μετά τή λήξη τοῦ πολέμου, οἱ ἰουδαῖοι, πού εἶχαν ὑποβάλει αἰτήσεις ἀποζημιώσεως, ἔφτασαν τά 3.375.000 ἄτομα (βλ. περιοδικό “Aufbau” 30/6/1965, σ. 12). Μέχρι δέ τό 1970, οἱ ἰουδαῖοι εἶχαν λάβει συνολικῶς τό ποσόν τῶν 6 δισεκατομμυρίων ἀγγλικῶν λιρῶν (βλ. R. Harwood, Did six million really die? “Historical Review Press”, Richmond, σελ. 11-12), κάπου 10 δις. euros!

Ὁ ἀριθμός 3.375.000, γιά τήν ἰουδαϊκή φιλοχρηματία, ἦταν σχετικά μικρός. Ἐτσι ἄρχισαν νά παρουσιάζονται μεγάλα σύνολα ἑβραίων, πού διεκδικοῦσαν ἀποζημιώσεις, λόγῳ πού ἔγιναν «στάχτη» στά κρεματόρια. Τελικά, μέ τή βοήθεια τοῦ διαβοήτου σιωνιστοῦ Philip Auerbach, ὑπουργοῦ Δικαιοσύνης τῆς Βαυαρίας καί ὑπευθύνου τῆς ὑπηρεσίας ἀποζημιώσεων, «παρουσιάστηκαν 11 ἑκατομμύρια ἑβραῖοι», νά διεκδικοῦν ἀποζημιώσεις πώς, τάχα, εἶχαν βασανισθεῖ σέ γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης»! Ὁ πλαστογράφος ἰουδαῖος καταδικάστηκε ἀπό Γερμανικό δικαστήριο, γιά ἀπάτες καί πλαστρογραφίες ὑπέρ τῶν ὁμοθρήσκων του (βλ. Ηarwood, σ. 22).

Οἱ ἑβραῖοι, κατά πληροφορίες τῶν χαλκευτῶν, ἀποτεφρώνονται στά κρεματόρια «κατά χιλιάδες» ἀνά πᾶσαν ἡμέραν. Ὅμως παρά τούς ἐντατικούς ἀριθμούς, οἱ «μελλοθάνατοι» περισσευαν. Ἔτσι ἀποφασίστηκε νά ἐφαρμοσθῆ «ἡ λύση τῶν μαζικῶν τουφεκισμῶν», ἐκτός τῶν στρατοπέδων συγκέντρωσης. Τά πτώματα «τῶν τουφεκισμένων ἑβραίων ἐρρίπτοντο σέ μεγάλες τάφρους, ὅπου καίγονταν πρόχειρα καί, ἐν συνεχείᾳ, ἐκαλύπτοντο μέ χῶμα» (Shirer, σ. 1156). Πρίν ἐξαριθμήσουμε τούς ἐκτός στρατοπέδων πεθαμένους ἑβραίους, θά δοῦμε πόσα εἶναι τά «θύματα» σ’αὐτά. Τά στρατόπεδα ἦταν συνολικά 30 καί ὅλα, κατά τούς ψευδολόγους, κατεργάζονταν τόν θάνατο : «Καί τά 30 στρατόπεδα ἦταν τοῦ θανάτου» (Σ. Βίζενταλ, Οἱ δολοφόνοι βρίσκονται ἀνάμεσά μας, ἑλλ.μετ., σ. 262).
Τό πρῶτο μεταξύ ὅλων, εἶναι τό Auschwitz. Ἐδῶ, στό στρατόπεδο τοῦτο, δόθηκε τό βάρος τῆς ἀποτεφρώσεως πολλῶν χιλιάδων ἑβραίων ἡμερησίως• ἐδῶ φονεύονταν ἡμερησίως δεκάδες χιλιάδες: (Σέ στρόγγυλους ἀριθμούς, καίγονταν, καθημερινῶς, περίπου 24.000 ἑβραῖοι» (Olga Lenggel, Five chimneys, London 1959, σ. 80-81).Ἐπί τῇ βάσει τοῦ παραθέματος τούτου μπορεῖτε νά ὑποθέσετε πώς, μόνο κατά τήν ἀκμή τοῦ «Ὁλοκαυτώματος» τούς 32 μῆνες, 1941-43 κάηκαν 23.000.000 ἑβραῖοι! Ὁ ἀριθμός, πού ξεπήδησε ἀπό τήν καλπάζουσα φαντασία τῆς ἰουδαίας, ὅπως ἐκεῖνος ὁ μυθολογικός «Πήγασος ἵππος ἔκθορε» ἀπό τή θηριώδη κεφαλή τῆς Μέδουσας, μή νομίσετε πώς κατερίφθη ἀπό τή σιωνιστική ὁλοκαυτωματολογία• τό ἀντίθετο: υἱοθετήθηκε, ἀπό τή Judaica (V35, Camps) : «ἐδῶ ἔπεσε τό βάρος τοῦ προγράμματος τῆς ἐξολόθρευσης: 20.000 θύματα τήν ἡμέρα»»• τουτέστιν 19.200.000, κατά τούς 32 μῆνες! Σέ ἄλλο λῆμμα της (VI 520 Eichmann) ἡ Judaica κεραννύει τήν ὑπερβολή τοῦ ψεύδους μέ τή μετριοπάθεια, προσκομίζοντας ἀριθμό ὁπωσοῦν εὔπεπτο: «Τό 1944 ἐπισκέπτεται τό Auschwitz ὁ Eichmann αὐτοπροσώπως καί βλέποντας βραδυπορία στόν ρυθμό ἐξολόθρευσης τῶν ἑβραίων εἰσηγεῖται τρόπους καί μέσα γιά τήν ἐπιτάχυνση τοῦ συστήματος τῆς ἐξόντωσης, ὥστε ἡ καθημερινή τιμή θανάτου νά αὐξηθῆ ἀπό 10 σέ 12.000 ἑβραίους». Ἐάν προβαίναμε στήν ἄθροιση συνόλων, μέχρι καί τό 1944, ὅπως ἀναφέρεται στό ὡς ἄνω παράθεμα, τότε τό ἄθροισμα ἀπό 10 ἤ 12 ἑκατομμύρια, ἐκτινάσσεται στά 20 ἤ 24 ἑκατομμύρια! Τά τερατώδη νούμερα παρατίθενται καί ἀλλοῦ : «Στό Ἄουσβιτς δέν σταματοῦσαν νά δολοφονοῦν μέ τά ἀέρια 12.000 ἀνθρώπους, δίχως ν’ ἀναφέρω τήν Τρεμπλίνκα, τό Τσέλμνο, τό Σόμπιμπορ» (Green 450).

Θά γνωρίζετε, ἡ λέξη «ἀνθρώπους», τοῦ παραπάνω ἀποσπάσματος, σημαίνει, κατά πάγια δογματική ἀρχή, τούς ἑβραίους, καί ὄχι τούς μή ἑβραίους, τούς ὁποίους αὐτοί θεωροῦν «goim”, παναπεῖ κτήνη! Γιά τό Auschwitz, ἡ προτεινόμενη σταθερή τιμή, κατά τά 5 ἔτη λειτουργίας του, εἶναι 6.000 : «Στό Auschwitz θανατώνονταν μέ ἀέρια 6.000 θύματα τήν ἡμέρα» (Shirer, σ. 1151). Ὁ ρυθμός αὐτός δέν μειώθηκε ποτέ, ἐνῶ, συχνά, ἐμφανιζόταν αὐξημένος. Ὁ Χέφλε, διοικητής τῶν S.S., ὅταν ἐπεσκέφθη τό στρατόπεδο, ὁ ἀριθμός τοῦ φάνηκε μικρός καί διέταξε «μιά μικρή αὔξηση τοῦ καθημερινοῦ ἀριθμοῦ ἀπό 6 σέ 7.000» (Green, σ. 355.-Βλ. καί Harwood, σ. 15). Οἱ μυθοπλόκοι ἀπευθύνονται σέ πανηλιθίους• ἑπομένως ἄς καταπιοῦν καί αὐτό τό συσέντερο χάπι : Ἄουσβιτς• τό μεγαλύτερο κρεματόριο τοῦ κόσμου (...). Εὐκολίες γιά νά θανατώνονται 1000 ἑβραῖοι σέ 15΄» (Green, 463). Πού σημαίνει 96.000 τήν ἡμέρα ἑβραῖοι ψημμένοι.

Αὐτά τά τερατώδη ἰσχυρίζονται οἱ μυθοπλάστες. Βεβαίως, ἀντιλαμβάνονται, ὅτι χωρίς ἐσωτερική μαρτυρία δέν εἶναι δυνατόν νά γίνουν ἀποδεκτά τά ἀποτρόπαια ψεύδη τους. Καί ἰδού προσάγουν τόν ναζί ἀξιωματοῦχο Hoess, μέ σκοπό νά προδοθῆ ἐπίφαση ἀληθείας στά ἰουδαϊκά ἀπορρίματα. Λοιπόν, εἶναι δεδομένο ὅτι στό Auschwitz «ἀποτεφρώνονταν ἡμερησίως 6.000 πτώματα• ὅμως ὁ Hoess τά ἀνεβάζει σέ 16.000, (τόσες ὥστε) σέ διάστημα 46 ἡμερῶν –θέρος 1944-, θανατώθηκαν 250 -300.000 ἑβραιοοῦγγροι σ’ αὐτό τό στρατόπεδο» (Shirer, 1156). Βλέπετε, θά πεῖ στούς χάνους σεμνοτύφως ὁ ὁλοκαυτωματοπαρασκευαστής : Ἐμεῖς προτείνουμε ἡμερήσια τιμή «σαπωνοποιήσεως» 6.000 ἑβραίους• ὅμως ἕνας ναζί ὁμολογεῖ 16.000. Ὅθεν ἄν δέν πιστεύετε σέ μᾶς, τότε ὀφείλετε νά πιστέψετε σέ κεῖνον, πού ἀνεβάζει περισσότερο ἀπό 2,5 φορές τήν τιμή... .

Κοντεύουμε νά πνιγοῦμε στήν ταλμουδική “gematria”. Δέν θά βρεθεῖ κάποιος ἰουδαῖος πού νά γνωρίζει μαθηματικά;- ὄχι σάν τό ψάρι ἐκεῖνο, τόν Einstein, πού ἐκτός ἀπό τοῦ νά βγάζη τήν γλῶσσα του, δέν γνώριζε κἄν τήν προπαίδεια -. Καί ἔρχονται τόν Ἰανουάριο τοῦ 1945, τά σοβιετικά καθάρματα νά προτείνουν ὁλικό ἀριθμό τά 4.000.000. Εἶπαν μέ σοβαρότητα, ὅτι γιά τήν ἐξακρίβωση τοῦ ἀριθμοῦ στηρίχθηκαν σέ πορίσματα ἐρευνῶν πού πραγματοποίησαν οἱ ἴδιοι, μέ πᾶσαν ἀντικειμενικότητα (Shirer, 1157.- Harwood, 14). Ἐπειδή καί τά σοβιετικά μιάσματα ψεύδονται, συσκοτίζοντας τόν ἀκριβή ἀριθμό, προσάγεται, πάλι, ὁ Hoess, ὅστις, κατά τή δίκη τῆς Νυρεμβέργης, ἀντήχησε, ὅπως τόν κανοναρχοῦν οἱ ἀφέντες. Ἔδωσε τά ἑξῆς στοιχεῖα : «2.500.000 θύματα πού ἐξοντώθηκαν μέ ἀέρια καί, τοὐλάχιστον, 500.000 πού πέθαναν ἀπό στερήσεις καί ἀρρώστειες, σύνολο 3.000.000, εὐθύς μετά σέ δίκη του στήν Βαρσοβία, μείωσε τόν ὁλικό ἀριθμό «σέ 1.135.000» (Shirer, 1157). Τό δράμα τοῦ Hoess, παρότι ναζί, δημιουργεῖ συμπάθειες. Οἱ ἰουδαῖοι τόν συνέλαβαν στήν ἀρχή τοῦ 1947. Στίς 2/2/1947 καταδικάστηκε σέ θάνατο καί στίς 16 ἐκτελέθηκε. Τόν εἶχαν ὑποβάλει σέ φρικτά καί ἀνεκδιήγητα μαρτύρια. Στό δικαστήριο πού προσήχθη γιά νά δικαστῖ, ἔριξε μιά ματιά γύρω του, στό ἰουδαιαριό πού τόν περιέβαλε, ὡς δικαστές, δημοσιογράφοι, ἀκροατές, καί, στή συνέχεια, παραδόθηκε σ’ἕναν ἠλίθιο, μονότονο ρεμβασμό (Ηarwood, 17-18).

Οἱ σιωνιστές, ψευδογράφοι δημιούργησαν τή διέξοδο τοῦ Hoess, θέτοντας στό στόμα του τόν ἀριθμό 1.135.000, γιά νά προσδώσουν λογικοφανῆ μορφή στό μύθευμα. Ὅμως ἐπειδή καί αὐτός ὀ ἀριθμός εἶναι πολύ μεγάλος οἱ σιωνιστές ἀπεφάσισαν τή συναίρεση τοῦ ἀνυπάρκτου ἀριθμοῦ τῶν ὑποτιθεμένων ἑβραίων «θυμάτων»μέ ἄλλα πραγματικά θύματα. Οὕτω, «τά θύματα τοῦ Hitler, πού πέθαναν στό Auschwitz, ὑπολογίζονται σέ 1,5 ἑκατομμύρια• 1.100.000 ἑβραῖοι καί οἱ λοιποί Πολωνοί, γύφτοι, ὁμοφυλόφιλοι καί κομμουνιστές» (περ. «Τιμε» 6/2/1995)• «Μεταξύ 1940-45, περίπου 1.100.000 ἄτομα –τό 90% αὐτῶν ἑβραῖοι –πέθαναν στό στρατόπεδο» (Jerusalem Post” 25/8/1999, ὑπό M. Scislowska). Πού σημαίνει 990.000. Οἱ σιωνιστές ὁλοκαυτωματοπράτες γνωρίζοντας πώς ὅλοι οἱ ἀπροκατάληπτοι ἐρευνητές μειδιοῦν, ὅταν ἀκοῦν νά παρενείρονται ἑβραῖοι μεταξύ τῶν θυμάτων τοῦ Auschwitz, ἀναγκάζονται συνεσταλμένα νά μειώσουν κι’ἄλλο τόν ἀριθμό. Ἀναφέρουν δέ ὅτι στίς 900.000 θύματα τοῦ στρατοπέδου περιλαμβάνεται «ἕνας ἀρκετά μεγάλος ἀριθμός Ρώσων καί ἄλλων αἰχμαλώτων πολέμου» (Shirer, σ. 1157). Τόσο μεγάλος, ὅσο ὁ ...900.000»!

Τό ξήλωμα τοῦ pullover ἄρχισε καί δέν ξέρουν καί οἱ ἴδιοι οἱ ψευδοκράτορες ποῦ θά σταματήση. Κατ’ἀρχάς ἔχουν παραδεχθεῖ πώς, ἀπό Ἰανουάριον 1940 ἕως Φεβρουάριον 1945, ὅλοι οἱ καταγραμμένοι κρατούμενοι ἔφταναν τίς 363.00 (βλ. Reitlinger, Τhe S.S.: alibi of a nation, σ. 268.- Shirer, 1.158.- Harwood, 20). Ἡ Judaica ἀκροβατεῖ μεταξύ δύο ἀπομακρυσμένων μεταξύ τους ἀριθμῶν: «Ὁ ἀριθμός τῶν θανατωθέντων ἑβραίων στό Auschwitz κεῖται μεταξύ τοῦ 1 καί τῶν 2,5 ἑκατομμυρίων θυμάτων» (ΙΙΙ 855, Auschwitz). Μή βιασθεῖτε νά τοποθετηθῆτε στό μέσον, διότι προβλέπεται ἡ κατρακύλα νά εἶναι θεαματική. Ὁ Reitlinger, στήν ἐξαντλητική σπουδή του», σταματᾶ στίς 900.000, ἐνῶ ὁ προβολέας του Shirer (1.157-58) συμβιβάζεται καί μέ 756.000. Ἐπειδή κάποιος ἄλλος θά τόν ὑπερκεράσει, κάνοντας στάση στίς 635.000 (βλ. περ. “Time” 2/10/1989, σ. 11). Στήν Ἑλλάδα, πάντως, ὁ ρυθμός τῆς ὀλισθήσεως πρός τό μηδέν εἶναι βραδύτερος. Ἔχουμε ὑπ’ὄψιν μας μία ἀναφορά: «1.000.000 ἐξοντώθηκαν στό Ἄουσβιτς. Ἀπό τό 1.000.000 γλύτωσαν 20.000» (περ. «Ἕνα» 17/4/1991, σ. 63). Τέτοια θεαματική κατηφόρα, ἀπό τά 23.00.000 στό 0 δέν ματαεῖδε ὁ κόσμος.

Πολλοί ἐπίσης, πέθαναν στά στρατόπεδα “Treblinka, Belzek, Sobiror: πέθαναν 1.500.000 ἑβραῖοι στούς θαλάμους ἀερίων, μεταξύ 1941-43»(Βίζενταλ, 393). Γιά τό Sobibor ἀναφέρονται «25.000 ἑβραῖοι πεθαμένοι» (ἀπό τήν ταινία “Escape from Sobibor”, βασισμένη στό βιβλίο τοῦ R. Rashke), ὁμοίως καί γιά τό Belzek. Ὅμως στό Treblinka ἀποτεφρώθηκαν πολλές δεκάδες ἑκατομμύρια. Ἴδετε• «σύμφωνα μέ τόν Stroop, σέ διάστημα 73 ἡμερῶν, ἀπό 22/7 -3/10/1942, θανατώθηκαν μέ ἀέρια 310.322 ἑβραῖοι» (Shirer, 1.160) δηλαδή 4.500 τήν ἡμέρα. Ὁ Juergen Stroop ἦταν ταξίαρχος S.S. καί καταδικάστηκε σέ θάνατο ἀπό ἰουδαιοπολωνικό δικαστήριο, ὅπου καί ἐκτελέσθηκε τήν 8/9/1951. Ἡ δέ μαρτυρία του θεωρεῖται ψευδής (Shirer, αὐτ.), βεβαίως, πρός τά κάτω. Νά μιλήσουμε «σοβαρά. Οἱ πεθαμένοι ἑβραῖοι τοῦ Treblinka ἀνέρχονται σέ 3.000.000, κατά εἰσήγηση τοῦ ἑβραιοσοβιετικοῦ δημοσιογράφου V. Grossmann (L’ enfer de Treblinka, Arthand, Grenoble – Paris 1945, reed. 1966). Ὥσπου ἕνας «συνετός» ἰουδαῖος εἰσηγεῖται τόν «900.000» (P. Vidal- Naquet. Les assassins de la memoire σ. 28). Ἄλλοι περισσότερο «συνετοί» φτάνουν πιό κοντά στήν «ἀλήθεια»: «Στήν Τρεμπλίνκα ἐξοντώθηκαν 750.000 ἑβραἰοι» περ. «Ἕνα», ὅπ.π., σ.ε 64), ἰουδαῖοι στόν Τ. Τέλογλου).

Γιά τό Treblinka θά παρατεθῆ μία διασκεδαστική ἱστορία, γιά νά χαλαρώσουμε καί λίγο. Δεῖτε τί ἐφευρίσκουν οἱ κάπηλοι τοῦ «Ὁλοκαυτώματος» μέ σκοπό νά ἐπιπλέει στήν ἐπιφάνεια ὁ τοξικός ἀφρός τῆς αἰσχύνης καί τῆς ἀτιμίας. Οἱ ραμπί, μέ τήν εὐκαιρία τῆς ἐκδόσεως τοῦ φανταστικοῦ διηγήματος “For those I loved” (ἔκδ. “Bodley Head”), πού λόγῳ τῆς φανταστικῆς πλοκῆς του παρέχει τή δυνατότητα εὔκολης ἀναιρέσεως του, συνεγείρει τούς ραμπί, πού μέ μετριασμένη διάθεση μυθοπλαστικῆς ἐπενεργείας ἀναλαμβάνουν νά ψαλιδίσουν τίς ὑπερβολές τοῦ βιβλίου ἐκείνου. Καταδικάζουν μέ αἰσθήματα ἀποτροπιασμοῦ τό φαντασιόβλητο σύγγραμα, εἰσηγούμενοι τήν ἀλήθεια, ἐνῶ, παράλληλοα, δημιουργοῦν αἰσθήματα ἐμπιστοσύνης στούς ἐνδιαφερομένους. Ἀπευθυνόμενοι πρός βοσκήματα, θά βάλουν τά πράγματα στή θέση τους. Θαυμάστε• «Οἱ ἄνθρωποι πού πέθαναν στό Treblinka, μόνο κατά τή διάρκεια ἑνός ἔτους, ἔφτασαν τό 1 ἑκατομμύριο. Κάθε μέρα πέθαιναν μέσα στούς θαλάμους ἀερίων 18.000 ἑβραῖοι...» (“Jewish Chronicle” 30/3/1073). Μέ τήν τιμή τῶν 18.000 ἑβραίων, σέ 32 μῆνες θά εἶχαν καεῖ ὑπέρ τά 17.000.000. Ἐκτός πού οἱ 18.000 καιόμενοι ἀνά ἡμέρα θά χρειάζονταν μόνο 56 ἡμέρες γιά νά καοῦν, καί ὄχι ἕνα χρόνο (βλ. Harwood, 20)!

Ἀνεφέρθη ἐλάχιστος ἀριθμός στρατοπέδων, ἀπό τά συνολικῶς 30, τά ὁποῖα, ὅλα τους, χτίστηκαν μέ σκοπό τή «σαπωνοποίηση»τῶν ἀνυπεράσπιστων ἑβραίων, πού σύμπας ὁ κόσμος αὐτούς «καταδιώκει». Ποῦ νά προστεθοῦν καί τά λοιπά στρατόπεδα, πού ἐπί ἑξήμιση ἔτη σ’αὐτά «φουνίζονταν» ἑβραῖοι. Τοτε θά δῆτε τόν ὁλικό ἀριθμό νά ἐκτινάσσεται πολλές δεκάδες ἑκατομμύρια ἐπάνω καί θά κατανοήσετε τό μέγεθος τῆς «μετριοπαθείας» πού διακρίνει αὐτόν τόν λαό, πού, ἐνῶ «κάηκαν» δεκάδες, ἄν ὄχι ἑκατοντάδες ἑκατομμύρια ἑβραῖοι, αὐτοί συμβιβάζονται στά «6.000.000».

Τό Birkenau ἦταν κι’αὐτό ἕνα στρατόπεδο πού κατάπινε ἑβραίους: «Ἐδῶ πέθαιναν, κάθε μέρα, 500 ἑβραῖοι καί τούς βγάζανε μέ τά καροτσάκια» (ἐφ. «Τά Νέα» 8/3/1988, διηγεῖται ὁ Μωυσής Μιγιονή). Στό Chelmno: «Μέχρι τό 1943, εἶχαν ἐξολοθρευθεῖ ἑκατοντάδες χιλιάδες ἑβραιοπολωνοί» (“dr” J. Billig, The launching of the Final Solution”, στόν συλλογικό τόμο “The Holocaust and the neo-nazi mythomania”, “B.K.F.” 1978, σ. 53). Στό Mauthausen, στρατόπεδο στά ὄρια τῆς Αὐστρίας, «χιλιάδες ἑβραῖοι τῆς Εὐρώπης βρῆκαν τόν θάνατο» (Judaica III 902, Austria). Μάλιστα, κατά τή μαρτυρία τοῦ ἀπελπιστικά κακοτέχνη «ἀκαδημαϊκοῦ» Ἰακ. Καμπανέλλη, ἡ γῆ τοῦ στρατοπέδου ὅλη ἦταν καλυμμένη ἀπό μισοκαμμένα ὀστᾶ. Ἄν θέλετε νά σᾶς ἀπλωθεῖ ὀθόνη μέ σκηνές ἑνός ἄκρατου μυθομανοῦς νατουραλισμοῦ, νά προτιμήσετε νά ἐγκύψετε στίς ἐπιμελῶς ἐξαφανισμένες πρῶτες ἐκδόσεις τοῦ «Μαουτχάουζεν» του, διότι οἱ τελευταῖες εἶναι περισσότερο ἀληθοφανεῖς, ὅπως συμβαίνει μέ τό συνεχῶς «ρετουσαριζόμενο» μυθιστόρημα «Ἄννα Φράνκ». Τά ψεύδη, σχετικά μέ τό Mauthausen, ἀνατρέπονται ἀπό ἐνδοϊουδαϊκή ὁμολογία : «ὁ μέγιστος ἀριθμός τῶν ἐπισήμως καταγεγραμμένων ἐκτελέσεων, κατά τά ἑξήμισυ ἔτη τῆς λειτουργίας του, εἶναι 35.318», ἀριθμός ἀπολύτως ἐξακριβωμένος, ἀφοῦ τό Βιβλίο συμβάντων τοῦ στρατοπέδου, τό “Totenbuch”, (ἀπό Ἰανουαρίου 1939 -Ἀπριλίου 1945) καταγράφει αὐτόν τόν ἀριθμό ἐγκλείστων καί, βεβαίως, ὄχι ἑβραίων (Shirer, σς 431, 1150). Καί δέν χρειάζεται νά ἀναφερθεῖ ὅτι ὅλοι οἱ νεκροί ἐθάπτοντο. Ἀναφέρονται καί νεκροταφεῖα τῶν στρατοπέδων, ὅπως τό Waldfriedhof, τό Leitenberg κ.ἄ.

Τό Dachau εἶναι ἕνα στρατόπεδο πού δέν ἐπιτρέπει καμιά διόγκωση ἀριθμητική, ἀφοῦ τά ἀριθμητικά δεδομένα εἶναι ἐξακριβωμένα. Στό ἀρχαιότερο στρατόπεδο τοῦ ναζισμοῦ (ἵδρυση 22/3/1933) πέρασαν, ὅλοι κι ὅλοι, 238.000. Τοῦτο πληροφορεῖ ἐντοιχισμένη ἐνεπίγραφη ἀναμνηστική πλάκα, τήν ὁποία, μάλιστα, ἀπεκάλυψε ὁ ἰουδαϊκοῦ θρησκεύματος κοινός ἀπατεών Philip Αuerbach. Παρά ταῦτα, ἄν καί ἐδῶ δέν πάτησε τό πόδι του ἑβραῖος, ὅμως λειτουργεῖ ἑβραϊκό μουσεῖο-προπαγανδιστήριο, ἀπό τό 1965. Ἐκεῖ κοντά λειτουργεῖ μονή τῶν καρμηλιτισσῶν (Karmelkloster), καί δύο ναοί (παπικός καί εὐαγγελικός), μέ σκοπό νά προπαγανδίζουν τό μυθικό «Ὁλοκαύτωμα». Κυρίως οἱ καρμηλίτισσες μοναχές, πού φαίνεται νά εἶναι παθιασμένες ἰουδαιόλειχες, ὅπως ἀνεγράφη στόν ξένο τύπο.

Τελευταῖο στρατόπεδο πού θά μνημονευθῆ εἶναι τό Theresienstadt, ὅμοιο ὅπως τά ὑπόλοιπα πού παραλείπουμε. Στό Theresienstadt δέν ὑπῆρχε δυνατότης ὁμαδικῆς ἀποτέφρωσης, ἀφοῦ, γιά νά «φονευθοῦν» ἐκεῖ 300 ἑβραῖοι στάθηκε ἀδύνατο• ἔτσι «μετεφέρθησαν στήν Ἀνατολή, γιά νά ἐξολοθρευθοῦν» (Shirer 1.179).

Εἶναι ὁμολογημένο ἀπό τούς ἴδιους ὅτι ἐκτός στρατοπέδων συγκεντρώσεως δέν ὑπῆρξαν θύματα. Ὅμως γιά νά μή μένει τό καταλυτικό ἐρώτημα, περί τοῦ ἀριθμοῦ τῶν «6.000.000», μετέωρο, ἡ σιωνιστική ὁλοκαυτωματοπαραφιλολογία προσκομίζει μεγάλα σύνολα πεθαμένων ἑβραίων, ἐκτός στρατοπέδων, διά τῶν ὁποίων θά ἀναπληρωθοῦν τά ἐλλείποντα. Οὕτω ἰσχυρίζονται πώς οἱ ναζί σκότωναν τούς ἑβραίους in situ, ἐκεῖ πού τούς συγκέντρωναν: σέ ghettos, σέ πλατεῖες, σέ δημόσια κτίρια, σέ πειραματικά ἐργαστήρια, σέ κινητούς θαλάμους ἀερίων. Θά πρέπει νά μή παραθεωρήσουμε καί τούτους τούς δύστυχους καί ἀνυπεράσπιστους ἑβραίους, «θύματα» τοῦ «ἀντισημιτισμοῦ», πού «ἐθανατώθησαν» οἰκτρῶς καί ἐτάφησαν προχείρως ἐπί τόπου. Ἄν θελήσετε νά ἐρευνήσετε τίς τότε γερμανοκρατούμενες χῶρες θά βρῆτε πολλά ἑκατομμύρια θαμμένους ἑβραόυς σέ τάφους ὁμαδικούς. Φυσικά τοῦτοι δέν θά πρέπει νά συναριθμοῦνται μέ τά «θύματα» τῶν στρατοπέδων. Ἄλλωστε, κατά ἰουδαϊκή διαβεβαίωση, οἱ πεθαμένοι ἑβαῖοι τῶν στρατοπέδων, ἀφοῦ ἀποτεφρώνονται στά κρεματόρια, δέν θάβονταν.

Ἄς προβοῦμε σέ μιά ἁδρή καταμέτρηση. Στό ghetto τῆς μολδαβικῆς πόλεως Dubossary, οἱ ναζί, κατά τό καλοκαῖρι τοῦ 1941, ἐκτελοῦν «18.000 ἑβραίους• «κατά δέ τόν Σεπτέμβριο τοῦ ἴ.ἔ. δολοφονοῦν ἄλλες 6.000 ἑβραίους», τούς ὁποίους καί «ἔθαψαν σέ ὁμαδικούς τάφους, ἔξω ἀπό τήν πόλη» (Βίζενταλ, σ. 265-266). Ἄν θέλετε νά ξέρετε, οἱ ἑβραῖοι τῆς μικρῆς ἐκείνης πόλεως «ἦταν, τό 1926, 3.630 ἑβραῖοι, τό 81% τοῦ συνολικοῦ πληθυσμοῦ» (Judaica VI 257, Dubossary).

Στήν οὐκρανική ἐπαρχία τῆς Γαλικίας, ἡ ὁποία χαρακτηρίζεται ὡς «ἡ παραδοσιακή γῆ τῶν πογκρόμς», θανατώθηκαν «800.000 ἑβραῖοι». Στό Στανισλάβε θάπτονται γυμνοί καί ζωντανοί «20.000 ἑβραῖοι». Στό Τσοντορόφ, οἱ ναζί ἐκτελοῦν τούς «3.000 ἑβραίους», ἐκτός ἀπό ἕνα ἑβραιόπουλο, «τόν Ὄλεκ» Στό Πλούντζε ἐκτελοῦνται καί «οἱ 1.800 ἑβραῖοι», ἀπό ἕναν κομμουνιστή ταγματάρχη, τόν Παμπρέσσα (Βίζενταλ σς 335, 347-348). Ἰδού πού καί οἱ κομμουνιστές «ἔσφαζαν» ἑβραίους!

Στή Βαλτική καί τή Λευκορωσία οἱ ναζί ἐκτέλεσαν «229.052 ἑβραίους»• στή Λευκορωσία ἐφονεύθησαν ἄλλες «41.000» καί ἄλλες «55.000»• στή Λιθουανία ἄλλες «136.421»• στό γκέττο τοῦ Μίνσκ φονεύονται, ἐπίσης, «16.200», καθώς καί στή φυλακή τῆς ἰδίας πόλεως «516 ἑβραιογερμανοί καί ἑβραιορῶσοι» (Shirer, σς 1.145, 1.158). Ὁμοίως καί στήν Γκρόντο, ὅπου καί ἐφονεύθησαν «1.500 ἑβραῖες» (Βίζενταλ, σ. 270). Στό γκέττο τῆς Βίλνα «ἔχουν ἐξολοθρευθεῖ 32.000 στή Σιμφέροπολ, 16.000• στή Ρίγα 27.000• ἀνάλογος δέ ἀριθμός καί σέ ἄλλες πόλεις. (Green, σ. 227). Στό γκέττο τῆς Βίλνα, ἀπό τούς 80.000, οἱ 60.000 ἐκτελέσθηκαν ἀπό τά S.S. «(αὐτ. 235. Βλ. καί ὁμώνυμη ταινία). Ἄλλοι «χιλιάδες ἑβραῖοι ἔπεσαν πυροβολούμενοι στό Μίνσκ, τό Ζιτομίρ, τό Μπάμπυ Γιάρ καί σέ ἑκατοντάδες ἄλλα μέρη» (αὐτ. 253).

Ὅλα τά ghettos «θρηνοῦν» χαμένους ἑβραίους. Σέ αὐτό τῆς Βαρσοβίας «καταμετρήθηκαν 56.000 θύματα»(Shirer 1.163)• στό γκέττο Sambor «θανατώθηκαν οἱ 1.500 ἑβραῖοι» πού μετεφέρθησαν ἀπό τήν Turka, τῆς ἐπαρχίας Lvov (Judaica XV 1456, Turka). .... δέν ἔπραξαν οἱ ναζί καί στό γκέττο τῆς Θεσσαλονίκης: «40.000 περίπου οἰκογένειες, σφαγιάσθηκαν ὅλοι» (Green 454-455), 150.000;

Ὄργιο «γενοκτονίας» πραγματοποιήθηκε στήν Μπάμπυ Γιάρ (=κοιλάδα τῆς γιαγιᾶς). Οἱ ἑβραῖοι ὁδηγοῦντο στό «μαρτύριο» μέ «προθυμία», ὅπως ἔλεγαν οἱ ναζί : - «Μέ τέτοια προθυμία πού προσέρχονται οἱ ἑβραῖοι, θά φτάσουμε τίς 100.000, κι ὅλοι τους θά ταφοῦν σ’ἕναν ὁμαδικό τάφο 30 μέτρα μήκους καί 3,5 βάθους» (Green, σς 291, 224, 271). Τό πλάνο τῶν «100.000» ὁλοκληρώθηκε, ὅπως μᾶς πληροφοροῦν οἱ ἀγύρτες τῆς διαβόητης ταινίας «Ὁλοκαύτωμα» ὅπου οἱ ναζί ὑποτίθεται νά λένε: «Σκοτώσαμε πάνω ἀπό 100.000 στό Μπάμπυ Γιάρ».

Ποιά εἶναι ἡ εἰρωνία μέ τό φονικό τῆς κοιλάδας. Τό φονικό ὀργάνωσαν οἱ δύο ἰουδαιάζουσες μοναχές, ὁ σταλινισμός καί ὁ ναζισμός, καί θύματα ὑπῆρξαν οἱ Πολωνοί στρατιωτικοί, μέ σκοπό τήν ἀχρήστευση τοῦ Πολωνικοῦ στρατοῦ, γιά νά νικηθῆ εὔκολα ἀπό τόν ἐχθρό!

Ἀδίστακτοι καί ἄτιμοι οἱ ὁλοκαυτωματολάγνοι, μή ἀρκούμενοι στό νούμερο τῶν 100.000, προβαίνουν ἀνενδοίαστα στόν διπλασιασμό του. Σέ ντοκυμανταίρ, μέ παρουσιαστή τόν ἠθοποιό Π. Οὐστίνοφ, ἀνεβάζουν τόν ἀριθμό τῶν «θυμάτων» «σέ 150 μέ 250.000»! Νά εἶστε βέβαιοι• ἐάν δέν ἐγερθῆ φιλαλήθης ἄνθρωπος, νά προβῆ σέ ἀποφασιστική ἀνασκευή τοῦ ψευδοχαροῦς ἀρρητοποιήματος, οἱ σιωνιστέ θά προβοῦν καί σέ ἄλλο διπλασιασμό. Πάντως ἄν τινα τῶν ἐρευνητῶν –μᾶλλον τιτάνων –δεῖτε νά καταπιάνεται μέ τήν ἀπόξεση τῆς μυθολογικῆς σκουριᾶς πού ἐπικαθίζουν οἱ πράκτορες τοῦ «Ὁλοκαυτώματος», στούς τάφους τῶν ἰουδαιοσφάκτων Πολωνῶν στρατιωτῶν, νά τοῦ πῆτε ὅτι οἱ ἰουδαῖοι ἀρκοῦνται στήν ἁπλῆ ἰδιοποίηση τοῦ ἀρχετύπου ἀριθμητικοῦ δεδομένου, χωρίς ἐπαυξήσεις καί διπλασιασμούς. Τό πάλαι πρακτορεῖο δἰδήσεων TACC , τοῦ ἰουδαϊκοῦ λαβυρίνθου σκολιόν κατασκεύασμα, μετέδωσε πώς ἡ ἱσραηλιτική κοινότης τῆς Μόσχας, μέ ἐπικεφαλῆς τό ἄθλιο ραμπιναριό της, ἄρχισε, ἀπό τό 1988, «μνημόσυνο ὑπέρ τῶν 35.000 ἑβραίων, οἱ ὀποῖοι ἐτάφησαν στό Μπάμπυ Γιάρ». Πάλι καλά...

Στούς δεκάδες ἑκατομμύρια «θύματα» ἑβραίους νά προστεθούν καί ὁρισμένοι δυσεξερεύνητοι ἀριθμοί, ἐκείνων πού χρησιμοποιήθηκαν ὡς «πειραματόζωα». Μάθετε ὅλοι, ὄσοι ἀμφιβάλλετε γιά τίς καλές προθέσεις τῶν ψευδολοκαυτωματολογούντων, πώς ἀπό ὅσους ὑποβάλλοντο στά πειράματα, οἱ μισοί καί πλέον, ἦταν ἑβραῖοι. Ὁρῖστε μία ἔνδειξη: οἱ Γερμανοί ὁδηγοῦν 115 ἄτομα στό ἐργαστήριο• ἀπ’ αὐτούς «οἱ 79 ἦταν ἑβραῖοι» (Shirer, 1.167). Ὁ γνωστός Μένγκελε, γιά τό θρήσκευμα τοῦ ὁποίου θά συζητήσουμε ἀλλοῦ, διέπρεπε στούς πειραματισμούς• «θυσίασε χιλιάδες δίδυμα ἑβραιόπουλα, κάνοντάς τους ὀδυνηρές ἐνέσεις, γιά νά δοκιμάσει νά μεταβάλει σέ χρῶμα γαλανό, τό καστανό χρῶμα τῶν ματιῶν τους»(!) (Βίζενταλ, 152, Ψευδολόγο φρικιό Βίζενταλ...). Πολλούς ἑβραίους «φόνευσε» καί ὁ γιατρός Μπαμπόρ, στό στρατόπεδο Γκρόσερόζεν, κάνοντας πειράματα «μέ ἑνέσεις δηλητηρίου», ἐπάνω σέ ἑβραίους (Βίζενταλ, 289-290). Στόν πύργο Χάρτχαϊμ, στό Ἀλκόφεν, «ὑπῆρχε σχολή ἐκπαιδεύσεως ναζί, γιά ἐπιστημονικές ἐκτελέσεις ἀνθρωπίνων ὑπάρξεων». Στόν πύργο λειτουργοῦσαν φοῦρνοι καί ὑπῆρχε διάχυτη στήν ἀτμόσφαιρα «μιά φρικτή μυρουδιά». Ἐδῶ, ὅσοι ἑβραῖοι εἰσῆλθον «δέν ἐπέστρεψαν ποτέ»! Συνολικά, «ὁ ἀριθμός τῶν θυμάτων στόν πύργο ἀνέβηκε στίς 30.000 ἑβραίους μέσα σέ τρία χρόνια» (Βίζενταλ, σς 376, 386 -387, 396).

Νά προστεθεῖ καί ἕνας ὄχι εὐκαταφρόνητος ἀριθμός ἑβραίων «αὐτοκτονούντων». Μεταξύ τῶν 27.000 ἑβραίων τσεχικῆς καταγωγῆς, πού ἔλαβαν τήν ἐντολή, τόν Ὀκτώβριο τοῦ 1938, νά μεταβοῦν πρός Παλαιστίνη, «οἱ 680 αὐτοκτόνησαν». Καί λίγο πρίν τόν Μάρτιο καί τόν Ἀπρίλιο τοῦ ἰδίου ἔτους, αὐτοκτόνησαν 311 καί 267 ἀντίστοιχα (Judaica III 899, Austria).

Ὁρισμένοι ἑβραῖοι «πέθαναν» δουλεύοντας στά καταναγκαστικά ἔργα. Ὁ ἐρευνητής θά συναντήσει ἀναφορές τοῦ τύπου : «Γερμανοί στρατιῶτες σκότωσαν 50 ἑβραίους, ἀφοῦ πρῶτα τούς ἀνάγκασαν νά δουλέψουν στήν «ἐπιδιόρθωση μιᾶς γέφυρας» (Shirer, 793). Ἱσχυρίζονται ὅτι καί στό Λιανοκλάδι «πέθαναν» πολλοί ἑβραῖοι, δουλεύοντας στήν ἐπιδιόρθωση τοῦ σιδηροδρομικοῦ δικτύου. Ἔστησαν, μάλιστα, καί ἀναμνηστική μαρμάρινη ἐπιγραφή, ὅμως τήν ἀπέσυραν, διότι κανείς δέν τῆς ἔδωσε σημασία. Ἐπιφυλάσσονται νά τήν μεταφέρουν σέ σημεῖο ἐμφανέστερο.

Προσθέτουμε καί τά «θύματα» τῶν ἀντιποίνων πού γίνονταν μέ ἀστήρικτες προφάσεις καί ἀπέβλεπαν στή «γενοκτονία» τῶν ἑβραίων. Φαντασθῆτε ὅτι «γιά τή σύλληψη κάθε λαθρέμπορου σκότωναν 20 ἑβραίους» (Ἀπό τήν ταινία «Ὁλοκαύτωμα»). Συνέβη καί τοῦτο τό ἀδιανόητο• μέ τήν ἐκτέλεση τοῦ ἰουδαιοναζιστικοῦ μιάσματος Heydrich, ἀπό δύο Τσέχους πατριῶτες, τήν 29/5/1942, προξενεῖται ἐκδικητικό μένος τῶν ναζί, ὄχι ἐναντίον τῶν Τσέχων, ἀλλά ἐναντίον τῶν ...ἑβραίων! Γιά ἕναν ἰουδαῖο οἱ ναζί ἐξετέλεσαν 3.152 ἰουδαίους• ἔ, δέν ματακούστηκε (βλ. Shirer, 1.179).

Κάποιοι ἑβραῖοι χάθηκαν κατά τή μεταφορά τους. Αἴφνης οἱ 269 ἑβραῖοι τῶν Χανίων καί τοῦ Ἡρακλείου Κρήτης «εὗρον τραγικόν θάνατον εἰς τό κῆτος τοῦ πλοίου «Δανάη», πού τούς μετέφερε στά στρατόπεδα» (περ. «Χρονικά», Ἰούν. 1988, φ. 101, σ. 8, ὑπό Θ. Σπαντιδάκη). Ὅμοιο περιστατικό «συνέβη» στή Μαύρη Θάλασσα καί ἀλλοῦ.

Ἀνεξαρίθμητο ἑβραῖοι χάθηκαν στούς κινητούς θαλάμους ἀερίων, ὅπως διδάσκουν οἱ συναφῶν σεναρίων δακρύβεκτες χολλυγουντιανές παραγωγές ἰουδαίων παραγωγῶν καί σκηνοθετῶν. Τό νά προξενοῦμε συγκινησιακές φορτίσεις στούς πασχικούς, ἀνατρέψοντες σέ καταγραφές θανάτων αὐτοῦ τοῦ εἴδους. Μόνο ἕνα ἀπόσπασμα• στό Κίεβο, σέ διάστημα μόνο δύο ἡμερῶν (29 -30/9/1941), ἐκτελέστηκαν «33.771 οἱ περισσότεροι ἑβραῖοι», καθώς ἀναφέρεται «σέ ἐπίσημη ἀναφορά τῶν Einsatzgruppen” (Shirer 1.143).

Σκεφτόμαστε πόσα ἄλλα «φονικά» ἑβραίων σημειώθηκαν πού ὅμως μένουν ἀκατάγραφα, λόγῳ τῆς ἀπουσίας αὐτοπτῶν μαρτύρων, ἤ τῆς ἠθελημένης ἀποσιωπήσεώς τους. Ποιός γνωρίζει, αἴφνης, ὅτι στήν Ντοῦμπνο «κάηκαν» χιλιάδες ἑβραῖοι καί αὐτό ἔγινε γνωστό σέ ἕναν τυχαἰο μάρτυρα, «Γερμανό», πού δήλωσε πώς ὀνομάζεται Hermann Gruete. Ὁ ραμπί, κοέν, λευί Hermann κατέθεσε στό δικαστήριο τῆς Νυρεμβέργης «ἐνόρκως» ὅτι, ὡς «διευθυντής τοῦ παραρτήματος μιᾶς γερμανικῆς ἑταιρείας στήν Οὐκρανία», εἶδε, τήν 5/10/1941, ἀπόσπασμα τῆς Einsatzgruppe, στήν Ντοῦμπνο, «μαζί μέ τήν οὐκρανική πολιτοφυλακή νά ἐκτελοῦν «τούς 5.000 ἑβραίους τῆς πόλεως» (Shirer 1.143).

Κατακλείουομε τό κεφάλαιο μέ τήν παράθεση ἑνός κατ’ εἰκασίαν μεγάλου ἀριθμητικοῦ δεδομένου,ἀφοῦ καί οἱ ἴδιοι οἱ σιωνιστές, αἰσχυντηλοί καί μετριόφρονες, ὅπως πάντα, μόλις καί τό θίγουν. Πρόκειτα γιά τούς ἑβραίους ἐκείνους πού φόνευσαν οἱ ναζί, κατά τήν ἡμέρα ἀποχωρήσεώς τους ἀπό τίς κατακτηθεῖσες περιοχές, κάτι πού δέν θά πρέπει νά παρορᾶται. Λοιπόν μέ τή διαταγή τῆς ἐκκενώσεως, πού ἐξέδωκε ὁ Himmler, οἱ μόνοι πού «ἐπλήγησαν» ἦταν οἱ ἑβραῖοι, ἀφοῦ «ἡ ἐπιχείρηση τῆς ἐκκένωσης στοίχισε τή ζωή σέ περίπου 250.000 κρατουμένους, ἀπό τούς ὁποίους οἱ περισσότεροι ἦσαν ἑβραῖοι» (Judaica V 88 – 89, Camps). Ἄν ὅμως θέλετε νά μάθετε ἐπακριβῶς οἱ ἑβραῖοι ἦταν πολύ περισσότεροι : «ἦταν 500.000 ἑβραῖοι, πού ἔμειναν 50.000». Ἀλλά κι’αὐτές οἱ 50.000 δέν σώθηκαν : διέταξε ὁ Himmler «νά θανατωθοῦν» (Green 374)!

Μεταβαίνουμε σέ ἄλλο πανόραμα προοπτικῆς, ὅπου θά ἐξετάσουμε, παραθέτοντες καί τά ἀνάλογα ἀριθμητικά στοιχεῖα, τό πόσους ἑβραίους «θανάτωσαν» οἱ ναζί ἀρχηγοί. Ἀναφέρονται πρωτοτύπως τινά τῶν ὀνομάτων : «Στήν ἐκστρατεία τῆς ἐξολόθρευσης τῶν ἑβραίων σημαντικό ρόλο ἔπαιξαν οἱ Eichmann, Globocnik, Kaltenbrunner καί Hitler» (Judaica III 902, Austria). Καί, φυσικά, δέν εἶναι οἱ μόνοι, ἀφοῦ θά εἶναι δυνατόν νά παρατεθῆ σειρά μεγάλη. Ἰδού μερικά ὀνόματα, κατ’αὔξουσα ἀριθμητική κλίμακα : ὁ Goebbels, πού «σκότωσε 152 ἑβραίους ὁμήρους στό Βερολῖνο» (Green, 225)• ὁ Σάργκε Σοῦμπερτ, διοικητής σέ στρατόπεδο συγκέντρωσης, πού «σκότωσε 198 ἑβραίους» (περ. “Newsweek” 27/10/1958)• «ὁ Κούρτ Βιίεζε πού σκότωσε στό Γκρόντο καί τό Μπιαλιστόκ «260 ἑβραίους» (Βίζενταλ, σ. 178)• «ὁ Maurice Papon, ἀξιωματικός τῆς ἀστυνομίας Gironde καί ὁ Jean Leguay, τῆς ἀστυνομίας τοῦ Vichy πού συνετέλεσεν νά ἐξορισθοῦν πρός τόν θάνατο «1.690 ἑβραῖοι» καί «12.000 ἑβραῖοι τοῦ Bordeaux” ἀντίστοιχα, περ. “Time” 5/6/1989, σ. 23)• ὁ Ἔριχ Κάχ γκαουλάιτερ Οὐκρανίας, πού «ὁδήγησε στούς θαλάμους ἀερίων 16.000 ἑβραίους» περ. “Time” 23/2/1959)• ὁ Al Belev πού ἐκτέλεσε 20.000 ἑβραίους στή Βουλγαρία, τόν Φεβρουάριο τοῦ 1943• ὁ Ion Antonesku ὁ φιλοναζί πρωθυπουργός τῆς Ρουμανίας, πού «διέταξε τή σφαγή 25 -30.000 ἑβραίων, κατά τόν Νοέμβριο τοῦ 1941• (Judaica III 163, Antonescu)• ὁ συνταγματάρχης Μπλόμπελ, πού «φόνευσε στό Μπάμπυ Γιάρ, μόνο σέ διάστημα δύο ἡμερῶν, 33.000 ἑβραίους» (Green σ. 291)• «ὁ Μπέμπε, πού ἐκτέλεσε «45.000 ἑβραίους»(Green, σ. 271) ὁ Victor Brack, «επιφορτισμένος τό «σχέδιο εὐθανασίας» σκότωσε πάνω ἀπό 70.000 διανοητικά ἀνάπηρους ἑβραίους» (Kershaw σ. 98)• ὁ Φραντ Μύρερ, πού «σκότωσε 80.00 ἑβραίους τῆς Βίλνα», (Βίζενταλ 84, 353, 349 – «32.000 ἑβραίους• ὁ Otto Ohlendorf, πού «φόνευσε 90 «ἑβραίους», στήν Ὀδησσό (Green, 445)• ὁ Βέρνερ Χέιντε, καθηγητής ψυχιατρικῆς, «ἄμεσος ὑπεύθυνος γιά τό θάνατο, τό λιγότερο, 100.000 ἑβραίων» (Βίζενταλ, 387)• ὁ Βάλτερ Ράουφ, ὁ δολοφόνος «200.000 ἑβραίων» (ἐφ. «Ἐλευθεροτυπία» 3/2/1934, σ. 23)• οἱ ἀδελφοί Γιόχαν καί Βίλχελμ Μάουερ, πού εὐθύνονται γιά τόν θάνατο «200.000 ἑβραίων τοῦ Στανισλάβ» (Βίζενταλ 337)• ὁ Φράντς Σπάνγκλ, διοικητής τῶν στρατοπέδων Σομπιμπόρ καί Τρεμπλίνκα, «ὑπεύθυνος γιά τήν ἐξόντωση 700.000 ἑβραίων» (Βίζενταλ 351)• ὁ Globocnic, πού ὑπῆρξε «ὁ ἐξολοθρευτής περίπου 2.000. 000 ἑβραιοπολωνῶν» (“dr. J. Billeg, 53). Καταλήξαμε στόν Eichmann, πού δολοφόνησε, ὁ ἄσπλαχνος 6.000.000 ἑβραίους•, ἤ «5.000.000», καθώς «ὁμολόγησε» ὁ ἴδιος: «Θά πεθάνω εὐτυχισμένος μέ τή βεβαιότητα ὅτι ἔχω σκοτώσει σχεδόν 6.000.000» (Shirer, 1.164, σημ...-Βίζενταλ, 148.- Green, 437.- Monneray, σ. 99 -100. Ὁ ἀριθμός μειώνεται καί στά 5.000.000).

Ἐπιβάλλεται νά συγκαταριθμηθοῦν καί οἱ ναζί ἐκεῖνοι πού «ἔφαγαν» ἑβραίους, πού ὅμως δέν ἀναφέρεται πόσους: ὁ Γιόζεφ Σβαμπέργερ, πού δικάστηκε στή Στουτγάρδη, τό 1991-92, ἐπειδή «σκότωσε μέ τά ἴδια του τά χέρια, τοὐλάχιστον 7 ἑβραίους, ἐνῶ συνήργησε στήν ἐξόντωση ἄλλων 665» (ἐφ. «Ἐλεύθερος Τύπος»19/5/1992). Ὁ Μάρτιν Μπόρμαν• ὁ Κλάους Μπάρμπι• ἡ Ἴρμα Κρέζε, ἡ γυναίκα δήμιος τοῦ Μπέλσεν πού ξεπάστρεψε μέ τά χέρια της ἑκατοντάδες κρατούμενους ἄνδρες καί γυναῖκες (περ. «Εἰκόνες»17/5/1989, ὑπό Στ. Κλογεροπούλου). Ὁ Φρ. Κάτζμαν, S.S. ὑπαρχηγός «ὁδήγησε χιλιάδες ἑβραίους στό θάνατο» (Βίζενταλ, 327)• ὁ Ζανόφσκα S.S. διοικητής πού «σκότωνε τούς ἑβραίους μέ τό περίστροφο» (Βίζενταλ, 328 -329)• ὁ Βιλχάους πού ὀργάνωσε «σειρά ὡμοτήτων κατά ἑβραίων»(Βίζενταλ, 329)• ὁ Ρίχ. Ροκίτα, πού ξέκανε «πολλές ἑκατοντάδες, γιά νά μή πῶ χιλιάδες ἑβραίους» (Βίζενταλ, 333)• ὁ Τζ. Ντεμγιανγιούκ, πού ὁδήγησε ἑκατοντάδες ἤ χιλιάδες ἑβραίους στόν θάνατο» (ἐφ. «Καθημερινή» 29/9/1986)• ὁ Κ. Κάλευς, ὑπολοχαγός, πού εὐθύνεται γιά τόν θάνατο «ὑπέρ τίς 30.000 ἑβραίους» (Εἰδήσεις 29/12/1999).

Πολλά ἑκατομμύρια ἑβραίους «ἄλεσαν» οἱ ὀδοντοστοιχίες τῶν “Einsatzgruppen” (= ὁμάδες ἐπιχειρήσεων). Πρόκειται γιά τίς 4 ἐκεῖνες μονάδες (τήν «Α», τήν «Β», τή «C», τήν «D»), πού ὀργανώθηκαν ἀπό τούς Himmler καί Heydrich, μέ σκοπό νά ἀκολουθοῦν τά γερμανικά στρατεύματα στή Ρωσία καί νά δολοφονοῦν Ρώσους πολίτες. Πλήν οἱ σιωνιστές μεταθέτουν τόν σκοπό καί τό ἔργο τῶν gruppen στά καθ’ ἑαυτούς• οἱ “Einsatzgruppen”, στή Ρωσία δέν ἔκαναν τίποτε, παρά νά συλλέγουν ἑβραίους, γιά «ἐκτέλεση»: «Οἱ 4 Einsatzgruppen ὀργανώθηκαν μέ σκοπό νά φέρουν εἰς πέρας μία ἀπό τίς φάσεις τῆς ‘Τελικῆς Λύσης’» (Reitlinger, The Final Solution, σ. 499).

Πρός τόν ἄνω ἰσχυρισμό συντρέχουν καί οἱ «μαρτυρίες» τῶν Γερμανῶν ἀξιωματικῶν, ἐκείνων πού κατέθεσαν στό «δικαστήριο» τῆς Νυρεμβέργης. Κατά τόν στρατηγό Ohlendorf, διοικητή τῆς Einsatzgruppe “D” στήν Οὐκρανία, ἀλλά καί κατά τούς Wisliceny καί Woettle, οἱ ἑβραῖοι πού «ἐκτελέθηκαν» ἀπό αὐτές ἀνέρχονται σέ 2.000.000. Συμφωνεἰ καί ὁ Ἄιχμανν: «2.000.000 ἄτομα, σχεδόν ὅλοι ἑβραῖοι, ἔχουν δολοφονηθεῖ στήν Ἀνατολή, ἀπό τίς Einsatzgruppen» (Shirer, σ. 1.145). Tό «σχεδόν ὅλοι» ξεπεράστηκε ἀπό τόν ἀριθμός «2.200.000», ἄλλης «μαρτυρίας», τῶν Κ. Kraesnik καί R. Wilhelm, στοῦ I. Kershaw, σ. 101, σημ. 78).

Τό δεδομένο τοῦτο, στήν πανιουδαϊκή προσπάθεια μυθοπλασίας, εἶναι τό maximum. Ἄλλοι ἰουδαῖοι ἔδωσαν φόρα στήν κατρακύλα τοῦ ἀριθμοῦ, μεγιστοποιῶντας, παράλληλα, τό «μαρτύριο» τῶν «θυμάτων». Ὁρῖστε• «Στή Ρωσία ἐκτελέσθηκαν, συνολικά, ἀπό τά 3.000 μέλη τῶν Einsatzgruppen, κάπου 1.400.000 ἑβραῖοι»(Σ. Φληντλαῖντερ, Ἡ Τελική Λύση, στή σειρά Purnell, «Ἱστορία τοῦ 20 οῦ αἰῶνος», Ἀθήνα 1975, τ. Ε΄σ. 1904)• «Οἱ Einsatzgruppen δολοφόνησαν περισσότερους ἀπό μισό ἑκατομμύριο ἑβραίους» (περ. «Χρονικά, Σεπτ. -Ὀκτ. 1991, σ. 23, ἀπό τό “Independent” τῆς 11/4/1991, ὑπό M. Sheridan). Μειώθηκε ὁ ἀριθμός τῶν «ὀνομάτων» στίς 500.000, ὅμως ἔγινε ἀντιθετικῶς παράλληλη ἔξαρση τοῦ μαρτυρίου : «οἱ ὁμάδες σκότωναν μέ βαρβαρότητα λίγχιζαν, ἔκαιγαν, ροπάλιζαν μέχρι θανάτου, ἤ ἔθαβαν ζωντανούς, μόνο κατά τούς πρώτους ἕξη μῆνες τοῦ πολέμου, σχεδόν μισό ἑκατομμύριο ἑβραίους»(B. Quarrie, Hitler’s samurai : the Waffen – SS in action, ἔκδ. γ΄, Wellingborough 1986, σ. 100 -101•θά ἀναρρωτᾶσθε• σέ κείνη τήν κόλαση πυρός καί ψύχους, οἱ gruppen δέν σκότωναν Ρώσους παρτιζάνους, πού τούς ἔστηναν θανατηφόρες παγίδες, καί κατεδίωκαν τούς «κατατρεγμένους» ἑβραίους; Σκότωσαν καί κάποιους Ρώσους, πλήν ὁ ἀριθμός τῶν Ρώσων «δέν ἔχει ποτέ ὑπολογισθεῖ. Οἱ περισσότερες ἀναφορές τους ἀθροίζουν μαζί μέ τούς ἑβραίους. (Shirer, 1146). Σκεφθῆτε, μονάδες ριψοκίνδυνες πού ἀρθρώνονται αὐστηρά, μέ σκοπό τήν ὑπεράσπιση τῶν γερμανικῶν μεραρχιῶν, ἐγκαταλείπουν τόν σκοπό τους, ἐπιδιδόμενοι στό κυνηγητό ἑβραίων, ὡραῖο!

Ὅμως δέν ἀναφέρονται μόνο οἱ «Einsatzgruppen” πού «ἐξετράπησαν», ἀθετῶντας χιτλερική διαταγή. Τό ἴδιο συνέβη καί μέ τίς παραπλήσιες “Einsatzkommandos”, τίς μετακινούμενες δολοφονικές μονάδες πού συνόδευαν τόν γερμανικό στρατό στήν ἐκστρατεία του κατά τῆς Ρωσίας. Οἱ “Einsatzkommandos” μετήλαξαν τήν ἰδιότητά τους καί σέ ἑβραιοκυνηγούς. Οὕτω «κατόρθωσαν ὁμαδική σφαγή περίπου 1.000.000 ἑβραίων, κοντά στή γραμμή πολέμου. (Judaica V 81, Camps)!

Ἡ ἀναφορά σέ πεθαμένο «ἑβραῖο», στό Ἀνατολικό μέτωπο, δέν εἶναι παρά ἐξοργιστική φάρσα! Ἡ προέλαση τοῦ γερμανικοῦ στρατοῦ συνεπέφερε αὐτομάτως τήν ἐκκένωση τῶν περιοχῶν ἀπ’ὅλους τούς κατοίκους. Λέτε τά βλαβερά ἐκεῖνα καί ἄχρηστα δίποδα, πού ρουφοῦν τό αἷμα τῶν λαῶν, νά περίμεναν τούς ἐκτελεστές τους νά ἔρθουν, νά τούς θυσιάσουν; Καί οἱ «μαρτυρίες»τῶν ναζί ἀξιωματικῶν, τοῦ Ohlendorf, τοῦ Wisliceny, τοῦ Hoettl; Οἱ τρεῖς τοῦτοι Γερμανοί, γιά νά μαρτυρήσουν ψευδῶς, ὑπέστησαν φρικτά βασανιστήρια. Ὁ Ohlendorf, μάλιστα, κατήγγειλε τούς σιωνιστές, γιά τούς ἐκβιασμούς πού τοῦ ἔκαναν καί περιέγραψε σαφῶς τήν ἀποστολή τῶν κομμάντος ἐκείνων. Ἄλλωστε ὁ πραγματικός ἀριθμός θανάτων, πού προξένησαν οἱ Ὁμάδες ἐκεῖνες, ἔχει διαλευκανθεῖ ἀπό τόν Reg. Paget, τόν ἱκανότατο Ἄγγλο νομικό , πού ὑπῆρξε καί συνήγορος τοῦ Manstein στή δίκη τῆς Νυρεμβέργης. Ὁ Paget, πού παρακολύθησε ἀπό κοντά τούς τρόπους ἐξυφάνσεως τῶν συνωμοσιῶν τοῦ Μύθου συνέγραψε τήν τεκμηριωμένη ἐργασία, μέ τίτλο “Manstein: his campains and his trial”, London 1951. Ἀναφέρει δέ εὐθέως πώς τό δικαστήριο τῆς Νυρεμβέργης μεγαλοποίησε τόν ἀριθμό τῶν θανατωθέντων κατά 1.000%. Οἱ ὁμάδες σκότωσαν 100.000 Ρώσους, ἀποκλειστικά καί μόνο Ρώσους, ἑβραῖο δέ οὔτε ἕναν (R. Harwood, σς 11,12)!

Οἱ καταδιωκόμενοι καί ταλαίπωρο ἑβραῖοι, πού ὅλοι αὐτούς κατατρέχουν καί πού ὅλοι συγκλίνουν στή σφαγή τους, στό Ἀνατολικό μέτωπο, βρισκόμενοι ἀνάμεσα σέ δύο πυρά, ὑπέστησαν, ἐξ ἀμφοτέρων τῶν στρατοπέδων, μεγάλο θανατικό. Ἀναφέρθηκε ἤδη πώς τά ναζιστικά κομάντος «σκότωσαν» 3.200.000 ἑβραίους, ὅμως τό ἴδιο ἔπραξαν καί οἱ σοβιετικοί! Οἱ σοβιετικοί ἄφησαν τόν πόλεμο κατά τῶν ναζιστῶν καί κυνηγοῦσαν... ἑβραίους. Σκεφθῆτε, μέ τήν ἐγκατάλειψη τῆς Γαλικίας, στήν Οὐκρανία, τόν Ἰούνιο τοῦ 1941, οἱ σοβιετικοί «ἐκτελέσανε ὅλους τούς ἑβραίους...»• ὅσοι δέ κατόρθωσαν νά ἀποδράσουν, «δολοφονήθηκαν ἀπό τούς Οὐκρανούς» (Βίζενταλ, 321). Τελικά οἱ σοβιετικοί «φόνευσαν περίπου 3.000.000 ἑβραίους» (Judaica XIV 473-474, Rusia)!
Ὁ ἀριθμός τῶν «6.000.000» ἀπογειώθηκε, μέχρι πού... δεκαπλασιάστηκε. Θά κάνουμε, τώρα, μία παρέκβαση, ἀσχολούμενοι μέ μιά «λεπτομέρεια» πού ὅμως δύναται νά καταδείξει ἐκ μέρους τό ὅλον. Ἄλλωστε ἐξετυσίχθη δίπλα μας καί, χωρίς νά θέλουμε, δεχόμαστε, μέχρι σήμερα, τόν κουρνιαχτό τῆς σκόνης του. Πρόκειται γιά τούς ἐν Ἑλλάδι ἑβραίους. Προεξοφλοῦμε πώς ὅποιος ἀναδιφήσει τήν ὑπόθεση αὐτή, θά μειδιάση πικρά, ἄν δέν ὀργισθῆ....

Οἱ ἑβραῖοι τῆς Θεσσαλονίκης, «κατά τήν παραμονή τοῦ Β΄Π.Π., μειώθηκαν σέ 56.000 (Ἀγκαδά, 20). Ὅλοι αὐτοί, «ἐξακριβωμένα» μετετράπησαν σέ πλάκες «σάπωνος», καταπώς μᾶς διαβεβαιώνει ἐπιφανής ἰουδαία : «Τήν ἡμέρα ποὔφυγαν οἱ Γερμανοί ἀπό τή Θνίκη (26 Ὀκτ. ’44), μετρηθήκαμε, εἴμαστε 5. Ἀπό τούς ἄλλους, τίς 56.000 τῆς πόλης, δέν ὑπῆρχε κανείς, μά κανείς (...)• εἶχαν θανατωθεῖ στά κρεματόρια τοῦ Ἄουσβιτς... (περ. «Χρονικά», Μά -Ἰουν. ’86, σ. 19, ὑπό Ἀσέρ Πάρδο). Συγχωρεῖται στήν ἰουδαία μέγαιρα, στή ζάλη της νά μή πληροφορήθηκε γιά τήν ὕπαρξη ἰουδαϊκῶν οἰκογενειῶν, πού κατελήφθησαν στήν ἱστορική πόλη τῶν Μακεδόνων. Νά τῆς παραθέσουμε κάποια ὀνόματα, μέ σκοπό νά ἀναθυμηθῆ: Ἄλβο, Ἀλτσέχ, Ἀλχανάτη, Ἀμαρίλλιο, Καπέτα, Κούνιο, Ματαράσσο, Μέλχο, Μπέζα, Μπενβενίστε, Μπενφοράδο, Μπεσυλάμ, Νάρ, Νεχάμα, Ρόμις, Σιμπή, Στρούμσα, Φαράχ, Φλωρεντίν, Χαγονέλ καί ἑκατοντάδες ἄλλους. Ἐν πάζη περιπτώσει, τά «θύματα»τῆς ἱσραηλιτικῆς κοινότητος Θνίκης εἶναι 56.000 (μεῖον 5!) Ἐπιβεβαιώνεται καί ἀλλαχόθεν : «Ἡ πρώτη ἔκδοση (τῆς Ἀγκαδά) εἶχε ἀφιερωθεῖ στούς 56.000 ἀδελφούς μας, πού μαζί μέ τά 6 ἑκατομμύρια τῆς κατεχόμενης Εὐρώπης βρῆκαν μαρτυρικό θάνατο (Ἀγκαδά, τοῦ 1970, σ.2). Ἔχω βάσιμες ὑποψίες ὅτι τά «θύματα» εἶναι πολύ περισσότερα καί ἀνησυχῶ μήπως οἱ ἰουδαῖοι, μέ τήν «μετριφροσύνη» πού τούς χαρακτηρίζει, μειώνουν τόν ἀριθμό. Εὐτυχῶς, ἰουδαῖος ἀρχηγός, στά ἀποκαλυπτήρια «τοῦ μνημείου τῶν θυμάτων» στή Θνίκη, τήν 23/11/1997, ἔρχεται νά δηλώσει ὅτι «οἱ ἑβραῖοι τῆς Θνίκης, πού ἔγιναν σαποῦνι»εἶναι 67.151». Μερικοί ἐξαπολύουν τόν ἀριθμό πρός τά πάνω, ὅμως ἡ πραγματικότης εἶναι ἄλλη, ὁπότε οὔτε ὁ 56.000 εἶναι ὁ ἀληθινός. Ἀπ’αὐτόν πρέπει νά ἀφαιρεθοῦν, ἐκτός τῶν «5»καί ἄλλα τινά σύνολα: «1.300 πού ἔμειναν μετά τόν χιτλερικό διωγμό καί περί τούς 2.000 πού ἐγκαταστάθηκαν στήν Ἀθήνα, μετά τόν Β΄Π.Π.» (Ἀγκαδά, σ.20). Ἄρα θά πρέπει νά ἐξαιρεθοῦν οἱ 1.300 + 2.000=3.300, πού ἔμειναν σῶοι. Ἄλλωστε καί τό «Βιβλίο Μνήμης» τοῦ Κ.Ι.Σ. Ἑλλάδος (σ. 2) ἀναφέρει τόν ἀριθμό 1.950 τῶν ἑβραίων πού σώθηκαν. Ὥστε ὁ «ἀληθινός» ἀριθμός θά πρέπει νά εἶναι μᾶλλον, ὁ 50.000. Σ’αὐτόν κατατείνουν καί ἄλλες πηγές: «Τό 96% τοῦ ἱσραηλιτικοῦ πληθυσμοῦ τῆς Θνίκης, περισσότεροι ἀπό 50.000 ἄτομα, μεταφέρθηκε στά στρατόπεδα συγκέντρωσης Auschwitz, Birkenau, Bergen-Belsen, Dachau, Manthausen καί ἐξολοθρεύτηκαν στίς φλόγες κρεματορίων» (J. Nehama, Histoire des Israelites de Salonique, 1978, tom VI – VII, σ. 795). Τά ἴδια καί ἡ Ἀγκαδά, στό ἐμπροσθόφυλλο «ἀφιερώνεται στήν ἄφθαρτη ἱερά μνήμη τῶν 50.000 ἑβραίων τῆς Θεσσαλονίκης, Μαρτύρων τῆς Πίστεως, πού βρῆκαν τόν γνωστό τραγικό θάνατο στά χιτλερικά στρατόπεδα». Ἐπίσης τό γλυπτό μέ τίς κερατώδεις διακλαδώσεις τῆς Θνίκης, πού μεταφέρεται ἀπό τό ἕνα σημεῖο τῆς πόλεως στό ἄλλο, ὡς περιοδεῦον ἔκθεμα, καθώς καί στήν ἀψίδα τοῦ ἑβραϊκοῦ νεκροταφείου Σταυρουπόλεως.

Ὅμως μή θλίβεστε ὅλα τά ἰουδαιόλειχα λαδικά. Οἱ ἑβραῖοι τῆς Θνίκης πού, ὑποτίθεται, ἔγιναν «σαποῦνι» εἶναι ὅλοι τους ζωντανοί καί χασκογελοῦν ἐμπαικτικῶς εἰς βάρος τῶν μωροπίστων. Δύο εὔγλωτες μαρτυρίες μᾶς κομίζουν οἱ ἴδιοι οἱ σιωνιστές: «Ὑπολογίζεται πώς σ’ὁλόκληρον τόν κόσμον ζοῦν σήμερα περί τίς 75.000 ἑβραῖοι καταγόμενοι ἀπό τή Θεσσαλονίκη» (Ἀγκαδά σ. 20). Στό Ἱσραήλ εἰδικότερα βρίσκονται ἐγκατεστημένοι τά 4/5 αὐτῶν: «Κάπου 60.000 εἶναι οἱ ἑλληνοεβραῖοι πού μένουν στό Ἱσραήλ» (περ. «Ἱσραηλινά Νέα», Ἰαν. 1983, τχ 164, σ.8). Μία ἀκόμα ἀπόδειξη προσέτι• ἔχουμε τή βεβαιότητα τό πλεῖστον τῶν ἑβραίων τῆς Θνίκης ἐγκαταστάθησαν στήν Τελαβίβ καί τή Χάιφα τοῦ Ἱσραήλ, ἔνθα ὁ βασιλιάς τους ἵδρυσε 11 καί 1 συναγωγές ἀντιστοίχως, γιά νά συνάζονται τά ποίμνιά του (βλ. Ἀγκαδά, σ. 20) Ἑπομένως κανείς ἀπό τούς ἑβραίους ἐκείνους, ἄν καί μετεφέρθησαν στά στρατόπεδα, δέν ἔπαθε τό παραμικρό.

Ἐξετάζοντας καί τά σύνολα ἑβραίων τῶν λοιπῶν χωρῶν, κατά τό πρότυπο τῆς Θνίκης, θά δοῦμε τίς ἴδιες περιπτώσεις. Ἴδομεν τούς ἑβραίους τῆς Γαλλίας. Ὁ στατιστικός ἀριθμός τούτων, πρίν τόν πόλεμο, ἄγγιζε τίς 320.000. Ὅμως ἄς μή ἑστιάσουμε τό ἐνδιαφέρον μας μόνο στό πόσοι ἔγιναν «σαποῦνι». Ἄν καί ὁ Reitlinger ἀνέφερε πρῶτος, πώς αὐτοί συμποσοῦνται σέ 50.000. Ὁ δέ πρόεδρος τῆς Γαλλικῆς Δημοκρατίας, ὁ Ζισκάρ ντ’ Ἐσταίν, μιλῶνατας, τήν 18/6/1975, στό Auschwitz, ἀνέφερε πώς «οἱ Γάλλοι πού ἐξορίσθησαν στό στρατόπεδο τοῦτο εἶναι 110.000, ἀπό τούς ὁποίους οἱ 48.000 εἶναι ἑβραῖοι.. . Οἱ σιωνιστές, βλέποντας τούς χάνους νά αὐξάνουν, ἀνεβάζουν τήν τιμή καταπώς βούλονται. Ἰσχυρίζονται ὅτι ὅλοι «ἐξολοθρεύτηκαν», εἶναι δέ, «βάσει σοβαρῶν στατιστικῶν, 80.000», χώρια ἐκεῖνοι πού «τουφεκίσθηκαν ἤ ἐκτελέσθηκαν ὁμαδικῶς ἀπό τούς ναζί» (S. Klarsfeld, Les memorial de la deportation de Juifs de France, “B. & S. Klarsfeld”, σς [3], [9]]).

Στή Γαλλία σημειώθηκε κάτι πολύ πιό προκλητικό, ἀπ ὅτι στήν Ἑλλάδα, ἤ σέ ὅποια ἄλλη χώρα. Ἐδῶ οἱ ἱσραηλιτικές κοινότητες ἀπετόλμησαν τή χάλκευση κατασκευασμένων «τεκμηρίων», μέ χιλιάδες ἑβραϊκῶν ὀνομάτων τά ὁποῖα «σαπωνοποιήθηκαν», ὅμως οἱ «κουτόφραγκοι» δέν τό ἔχαψαν. Ὑποτίθεται πώς τά «ντοκουμέντα» ἐκεῖνα προμήθευε ἡ ναζιστική μηχανή στή «γενική ἕνωση ἱσραηλιτῶν Γαλλίας» (“Union generale des Israelites de France”). Ὅμως κατασκευαστής αὐτῶν ὑπῆρξε τό “World centre of contemporary jewish documentation” (Παγκόσμιο κέντρο σύγχρονης ἰουδαϊκῆς τεκμηρίωσης»), γαλλιστί δέ C.D.J.C.. Πρόκειτα γιά μοσσαντική συμμορία ἀδιάντροπων καί ξεφτιλισμένων κατασκευαστῶν τεκμηρίων. Ἄς μή ἐκπλήσσεται ὁ ἐρευνητικός νοῦς• εἶναι μαθημένοι οἱ ἰουδαῖοι νά χαλδιδεύουν τά πάντα. Νά σᾶς ἀναφέρω τίς «δίκες» τῆς Μόσχας, τή «δίκη» τῆς Νυρεμβέργης, τά πλαστά χειρόγραφα τοῦ Κουμράν, τό «Εὐαγγέλιο» τοῦ Ἰούδα, τήν ἐπιβολή τοῦ ἐπιδειξία Einstein, τούς βραβευμέους μέ Nobel ἰουδαίους «ἐπιστήμονες», τίς ἀνακαλύψεις τῶν παλαιοντολογικῶν εὐρημάτων, τό «Ὁλοκαύτωμα» ἐν τῷ συνόλῳ του, καί ἄλλα καί ἄλλα. Ἐν προκειμένῳ τά «ντοκουμέντα», γιά νά πεισθῆ κάθε εὔπιστος καί φολομυθής, οἱ ἀγύρτες παρουσίασαν καταλόγους ὀνομάτων μισοκατεστραμμένους, τόσο πού «ἡ ἀνάγνωσή τους νά ἐπιτυγχάνεται μέ τή βοήθεια μεγεθυντικοῦ φακοῦ» (Klarsfeld σς [3]-[5].

Ὅμοιους καταλόγους «ἁπωλεσθέντων»ἑβραίων παρουσίασαν καί οἱ ἱσραηλιτικές κοινότητες. Ὁλλανδίας, ἔνθα σέ 24 ὀγκώδεις τόμους δημοσιεύτηκαν τά ὀνόματα πολλῶν ἀπό τίς 106.000 ἑβραίων τῆς Ὁλλανδίας. Ἐπειδή διεπιστώθη ὅτι οἱ κατάλογοι ἦταν ἐλλιπεῖς, οἱ ἀπατεῶνες παρουσίασαν «ἕνα σημαντικό μικρό βιβλίο», ἀπό τό ἀρχεῖο τῆς Koblenz Γερμανίας, ὅπου ἀνεφέρετο τό ἔργο πού ἐπιτελοῦσαν ἡ “Amt IV/B” καί “IV/B-4”, δύο ὑπηρεσίες πού ἀσχολοῦνταν μέ ἰουδαϊκά ζητήματα μεταναστεύσεως. Τό βιβλίο ἦταν γνήσιο καί κατέγραφε τίς πράξεις τῶν δύο σιωνιστικῶν ὀργανώσεων στήν Ὁλλανδία. Καί ἐπειδή δέν ὑπῆρχε ἀναφορά σέ «σαπωνοποίηση», τό πρόσθεσαν οἱ ἴδιοι: «43.000 (ἑβραῖοι Ὁλλανδίας) μετεφέρθησαν στό Sobibor καί 60.000 στό Auschwitz, οἱ ὁποῖοι καί θανατώθηκαν» (Linklater, σ. 52 -53).

Ἱλαρότητα προξενεῖ ἡ ὑπόθεση μέ τούς ἑβραίους τῆς Οὑγγαρίας, τῶν ὁποίων ὁ ἀριθμός τῶν «ἐξολοθρευμένων» ἐξισοῦται μέ τό μηδέν.Καί ἰδού. Οἱ ἑβραῖοι τῆς χώρας ἦταν πρό τοῦ πολέμου, 403.000. Μετά τόν πόλεμο, ἔμειναν 200.000. Οἱ δέ ὑπόλοιποι 203.000, παρόλον ὅτι οἱ σωνιστές τούς ἐμφανίζουν ὡς χαμένους, ὅμως εἶναι ἐκεῖνοι πού ἀντήλαξε ὁ σιωνιστής ἀρχηγός Joel Brand μέ 10.000 αὐτοκίνητα (βλ. Au. Biss, Un million de Juifs a sauver, Grasset 1966.- Y. Bauer, The Holocaust in historical perspective, “Univ. of Washington Press” Seatle 1978, σ. 94ἑ.). Μάλιστα ἀπό ἐκεῖνες τίς 203.000 ἑβραιοούγγρων, οἱ 140.000 μετεφέρθησαν στό Ἱσραήλ (βλ. “Report of the ICRC” vol I, σ. 649).

Οἱ ἑβραῖοι τῆς Γερμανίας ἦταν κάπου 600.000 πρίν ξεσπάσει ὁ πόλεμος. Μέ τήν ἄνοδο τοῦ «ἀντισημίτη» ναζισμοῦ καί τά «κατά» τῶν ἑβραίων κηρύγματα τοῦ «ἀντισημίτη» Hitler, ὁ ἀριθμός τῶν ἑβραίων ἄρχισε νά συρρικνώνεται μέχρι ἐκμηδενίσεως. Οἱ ἑβραιογερμανοί, ὅσοι ἦταν μαθημένοι στόν εὐρωπαϊκό τρόπο ζωῆς, ἐξαιρέτως ὅσοι εἶχαν χρηματιστηριακή καί τραπεζική γνώση, ἐστέλλοντο συστημένοι στή Νέα Ὑόρκη, οἱ δέ λοιποί ἀσκεναζείμ προωθοῦντο γιά τή χώρα τοῦ μεταφυσικοῦ τρόμου, τό ἱσραήλ. Ἀπό νωρίς, ἤδη τόν Ἰούνιο τοῦ 1938, τό ἄρτι ἰουδαιοποιηθέν πρακτορεῖο εἰδήσεων “Reuter” μετέδωσε, ὅτι ἐξαιτίας τοῦ «ἀντισημιτικοῦ» φρονήματος στή Γερμανία, ἐπετεύχθη ὁ ἐπιδιωκόμενος σκοπός: «Μέχρι τώρα (Ἰούνιος 1938) οἱ φυγάδες ἀνέρχονται εἰς 167.000»(ἐφ. «Τό Φῶς»19/6/1938). Μέ τήν παρέλευση τῶν ἡμερῶν, «ἡ κατάσταση γινόταν ὅλο καί πιό δυσάρεστη, ὥστε νά κορυφωθῆ κατά τή ΄Νύχτα τῶν κρυστάλλων΄, τόσο πού οἱ ἑβραῖοι ν’ἀρχίσουν νά μεταναστεύουν πανικοβλημένοι» κατά χιλιάδες• ἀπό τά τελευταῖα μεγάλα σύνολα, «πού ἀπηλάθησαν ἦταν οἱ 17.000 ἑβραιοπολωνοί, κάτοικοι Γερμανίας, κατά τό 1938» (I. Kershaw, The nazi dictatorship: problems and perspectives of interpretation, “Edw. Arnold” 1985, σ. 95). Ἔτσι ἑβραῖος πρός «σαπωνοποίηση», στή Γερμανία, δέν ἔμεινε ούδέ εἷς!
Οἱ ἑβραῖοι τῆς Πολωνίας, πρό τοῦ πολέμου, τό 1921, ἀνήρχοντο σέ 3.500.000 (Jewish Enc. V274, Europe). Κατά τήν περίοδο τοῦ πολέμου, καί μέχρι τή λήξη του, εἶχαν μεταφερθεῖ 3.200.000, στούς προσδιορισμένους τόπους ἀποστολῆς : Παλαιστίνη, Η.Π.Α., Ε.Σ.Σ.Δ.. Μετά τόν πόλεμο δημιουργήηκε τό τελευταῖο aliya (κῦμα μετανάστευσης), ἐπί τῶν 300.000 ἀπομεινάντων : «ἀπό τίς 300.000 ἑβραίους ἐπιζῶντες τῆς Πολωνίας μετανάστευσαν, κατά τή δεκαετία τοῦ ’60, σχεδόν ὅλοι• ἔμειναν μόνο 5.000• ἔφευγαν ὑπό τήν πίεση τοῦ κομμουνιστικοῦ καθεστῶτος» (χά) (περ. “Time” 6/12/1995, σ. 16, ὑπό J. Jackson).

Μετά τά παραπάνω ἐκτεθέντα θεωρῶ πώς ἔχουμε κάθε δικαίωμα νά φτύσουμε τίς ἀναιδεῖς φάτσες τῶν σιωνιστῶν.

Ἐπέστη ἡ στιγμή νά προβοῦμε σέ ἀριθμητικές ἀνακεφαλαιώσεις τῶν προηγουμένων τιμῶν, ἀναφερόμενοι πρῶτα στό μεθοριακό δεδομένο τῶν «6.000.000». Ἀπό ποῦ προῆλθε τοῦτο τό ταμπού καί πῶς ἐπεβλήθη; Ἕνας ἰουδαῖος ἔρχεται νά διασκεδάσει τούς λογισμούς τῶν φιλυπόπτων πού, δι’ ἀντανακλάσεως συνδέουν τόν «6» μέ τόν σιωνιστικό ρατσισμό καί τήν ἰουδαϊκή θρησκευομανία τοῦ ἐσχάτου: «Ὁ ἀριθμός 6.000.000 δέν ἔχει τίποτα τό ἱερό ἤ τό τετελεσμένο, ἐξ οὗ καί πολλοί ἱστορικοί καταλήγουν σέ ἕναν ἀριθμό κατά τι μικρότερο» (Vidal – Naquet, σ. 28).

Ὅμως πρίν οἱ ἱουδαῖοι καταλήξουν σέ μικρότερο ἀριθμό, ἄρχισαν, εὐθύς μετά τή διαταγή τῆς δημιουργίας τοῦ «ὁλοκαυτωματικοῦ» μύθου, νά παραθέτουν νούμερα ἀπίθανα, περγράαφοντας, ὁ καθένας, τά τοῦ στρατοπέδου, ἀπ’ὅπου πέρασε γιά τήν καθιερωμένη διαλογή τῶν σιωνιστῶν ἀρχηγῶν τους.

Ἄν ἔχετε τήν ὑπομονή, νά συγκεντρώσετε αὐτά τά σύνολα- Auschwitz (max. 23.000.000), Treblinka (max. 20.000.000, Sobibor, Birkenau, Chelmno, Thresienstadt, Dachau, Mauthausen, καθώς καί ἐκείνων τῶν ἑβραίων πού κατελείφθησαν στά στρατόπεδα μετά τή λήξη τοῦ πολέμου-, θά ἔχετε ἐνώπιόν σας 47.000.000 (!). Καί ἄν συγκεντρώσετε τά σύνολα τῶν ἑβραίων πού πέθαναν ἐκτός τῶν στρατοπέδων- στά ghettos, στά πειραματικά ἐργαστήρια, στά καταναγκαστικά ἔργα κλπ- θά ἔχετε ἄλλα 4-5.000.000(!). Ἄν θέλετε δεῖτέ το καί ἀπό τήν προοπτική τῶν ναζί ἀρχηγῶν, πόσους ἑβραίους σκότωσαν αὐτοί, «ἐξακριβωμένα»: Ειchmann (6.000.000), Globocnic (2.000.000), Einstzgruppen (max. 2.200.000), Einsatzkommandos (1.000.000), σοβιετικοί (3.000.000) καί οἱ ἄλλοι ναζί ἀρχηγοί. Συγκεντρώνονται 16.000.000 (!).
Δέν αὐθαιρετοῦμε παραθέτοντες τούς ἀριθμούς αὐτούς. Ἁπλῶς προέβημεν σέ μία συγκέντρωση τῶν διεσκορπισμένων συνόλων, τά ὁποῖα σερβίρουν ἀπό χρόνια οἱ ἴδιοι οἱ παραμυθάδες ὁλοκαυτωματοπλάνοι. Οἰ ἴδιοι ἰσχυρίζονται πώς «3.500 ἱσραηλιτικές κοινότητες κατεστράφησαν κατά τόν Β΄Π.Π.» (περ. «Ἱσραηλινά Νέα», Ἰούνιος 1980, τχ 135, σ. 6). Εἶναι ἡλίoυ φαεινότερον, καί ἐδῶ ψεύδονται οἱ ἐσαεί ψευδολογοῦντες. Δοθέντος ὅτι ὑπῆρχαν κοινότητες, ὅπως τῆς Θνίκης, τῆς Βουδαπέστης, τῶν Παρισίων, μέ πολλές χιλιάδς ἑβραίους, θά πρέπει νά ὑποθέσουμε ὅτι τά θύματα εἶναι πολλές δικάδες ἑκατομμύρια, ἀπό τίς περίπου 3.500 ἑβραίικες κοινότητες, ἐνῶ ὁ πραγματικός ἀριθμός αὐτῶν εἶναι 800!

Ὥστε ὁ μέγιστος πρός τά πάνω ἀριθμός τῶν «ὁλοκαυτουμένων» ὑπερβαίνει τά 50.000.000. Θά πεῖτε ὅτι τό δικό μας ἄθροισμα ἀποτελεῖ συμπίλημα πολλῶν ἀναφορῶν καί ἐνδεχομένως κάπου νά σφάλλουμε. Ὡραῖα, ὅμως ὑπάρχει ἰουδαῖος πού πρόσφερε ἀπίθανα νούμερα –εἶναι ὁ Kurt Gerstein, ὁ ὁποῖος, στήν πρώτη ἔκδοση τοῦ συγγράμματός του ἐκτινασσόταν «ὑφ’ἕν» στό δυσθεώρητο ὕψος τῶν 40.000.000 «θυμάτων»• στή δεύτερη ἔκδοση κατέβηκε στά 25.000.000 καί στήν τρίτη τή «βελτιωμένη», τήν ὁποία τό ὑπουργεῖο Παιδείας τῆς Γερμανίας διανέμει ὑποχρεωτικά σέ ὅλα τά σχολεῖα, ὁ βλαβερός μυθολόγος σταθεροποιεῖ τή σάγκα του στά «6.000.000» (Harwood, σ. 7).

Χάριν τῆς ἱστορίας νά ἀναφέρουμε πώς τόν ἀριθμό «6.000.000» δημοσίευσε, πρό τοῦ Gerstein, ἕνας ἑβραιοπολωνός, ὁ Lemkin, στό βιβλίο του “Axis rule in occupied Europe”, πού κυκλοφόρησε στή Νέα Ὑόρκη, πότε; τό 1943. Ἄρα ἦταν δυνητικός ὁ χαρακτῆρας τοῦ ἀριθμοῦ, ἀφοῦ, μέχρι τό τέλος τοῦ πολέμου, ὑποτίθεται πώς «ἐσφάγησαν» καί ἄλλα πολλά ἑκατομμύρια ἑβραίων. Παρεκβατικῶς νά ἀναφέρουμε πώς ὁ Lemkin οὗτος εἶναι πού συνέταξε τό σχέδιο καταδίκης «τοῦ ρατσισμοῦ, τοῦ ἀντισημιτισμοῦ καί τῆς ξενοφοβίας», στή συνέλευση τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν (Harwood, 7).

Ὁ ψευδής ἀριθμός παγιώθηκε πλέον, ἀφοῦ καί οἱ φαῦλοι δικαστές τοῦ δικαστηρίου τῆς Νυρεμβέργης τόν ἀνέφεραν, προσδιορίζοντας τούς ἑβραίους- «θύματα» τοῦ πολέμου. Σήμερα πού τό ὀλέθριο καί ψυχοφθόρο «Ὁλοκαύτωμα», συνακόλουθα καί τό νούμερο «6.000.000», ἔχουν ἐπιβληθεῖ διά νόμου, κάθε προσπάθεια καταλύσεως φαίνεται προεξοφλημένη.

Πρίν τό νούμερο πάρει τήν κατρακύλα πρός τήν ἐκμηδένιση, θά ὑψωθεῖ κατά τι ἀπό ὁρισμένους ἰουδαίους μυθοπλάστες. Ὁ Kogοn, ὅστις ὑπῆρξε ἔγκλειστος τοῦ στρατοπέδου Buchewald «ἐπί μία ὀκταετία»(!), ἀνεβάζει τόν ἀριθμό τῶν «θυμάτων» σέ 7.125.000 ἑβραίους «The theory and practice of hell, σ. 227). Ὁ “dr” Μ. Perlzweig, ὡς ἐκπρόσωπος τοῦ νεοϋορκέζικου ἰουδαϊσμοῦ, δήλωσε στό παγκόσμιο σιωνιστικό συνέδριο, πού πραγματοποιήθηκε στή Γενεύη, τό 1948 : «Τό τίμημα τῆς ἥττας τοῦ ἐθνικοσοσιαλισμοῦ καί τοῦ φασισμοῦ στοίχισε τή ζωή σέ 7.000.000, οἱ ὁποῖοι καί ὑπῆρξαν θύματα τοῦ πιό ἀνελέητου ἀντισημιτισμοῦ» (Harwood, 7). Δέν εἶναι πού ἡ λίγδα τούτη σερβίρει ἕναν ὑπέρογκο ἀρθιμό, ἀλλά πού μᾶς παραπλανᾶ μέ τό θανατηφόρο ψεῦδος του, ὅτι ὁ ναζισμός καί ὁ φασισμός –πού αὐτοί ἔσπειραν καί συντηροῦν, ἔπεσαν χάρη στή «θυσία» τους!

Ὁ δέ ἀρχιεγκληματίας Βίζενταλ κατεβαίνει κι ἄλλο, χωρίς καί νά ἀκουμπάει τή γραμμή τῶν «6.000.000». Παρέχει τόν ἀριθμό καί τή διάρκεια: «6.200.000 ἑβραῖοι τῆς ἠπειρωτικῆς Εὐρώπης ἐθανατώθησαν ἀπό τό χιτλερικό καθεστώς, σέ διάστημα μικρότερο τῶν 20 μηνῶν» (Βίζενταλ, 11).

Στεκόμαστε γιά λίγο στό level τῶν «6.000.000», πλήν τό ἐπικλινές τοῦ τοπίου καθιστᾶ τήν στάση μας ἐπισφαλῆ. Τό νούμερο αὐτό ἀκούστηκε τήν 22/11/1945, στήν παρωδία τῆς δίκης τῆς Νυρεμβέργης, ὅταν ὁ Wil. Hoettle κατέθεσε, ὅτι ὁ Ἄιχμανν «τοῦ εἶχε ἐκμυστηρευθεῖ πώς οἱ ἑβραῖοι πού θανατώθηκαν σέ διάφορα στρατόπεδα θανάτου ἀνέρχονται σέ 4.00.000, σύν 2.000.000 πού θανατώθηκαν μέ ἄλλους ποικίλους τρόπους» (H. Menneray, La persecution des juifs dans le pays de l’ Est, presente ; Nureberg, “Ed. du Centre, Paris 1949, σ. 100-101). Νἄσου καί ἡ Judaica πού κατακυρώνει τόν ἀριθμό τοῦ Eichmann: «Τά ἀκριβῆ δεδομένα ἐξαφανίστηκαν, οἱ πολλές ὅμως ἐκθέσεις καί τά ντοκουμέντα ἐπιβεβαιώνουν τούς ὑπολογισμούς, ὅτι 4.000.000 ἑβραἰοι θανατώθηκαν στά στρατόπεδα καί ἄλλα 2.000.000 πέθαναν μέ ἄλλους τρόπους» (V 90, Camps). Ἀντιλαμβάνονται οἱ ὁλοκαυτωματοπράτες, πώς ἕνας ἀριθμός στρογγύλος δέν κερδίζει σέ ἀξιοπιστία, ὅσο ἕνας κολοβωμένος. Καί ἰδού πῶς θέτει τά πράγματα ἕνας μυθοπλόκος τσαρλατάνος ἰουδαῖος: Τί; ὁ ἀριθμός Ὑπολείπεται κατά τί τῶν 6.000.000 καθώς τινές ἰσχυρίζονται; «Προσθέστε ἄλλες 100.000 φονευμένους κατά τά 2 τελευταῖα χρόνια τοῦ πολέμου κι ὁ ἀριθμός θά εἶναι τόσο ἀκριβής, ὅσο θά τόν θέλαμε....»(Shirer, 1146). Ὁ ἴδιος αὐτός (σ. 1.164) ἁπλώνει μία γέφυρα μεταξύ 5 καί 6 ἑκατομμυρίων. Κρίνοντας δέ τόν ἀριθμό τοῦ Kogon (7.125), ἀποφαίνεται πώς εἶναι «ἀναφισβήτητα πολύ ὑψηλός» καί προτείνει ἕνα «μετριοπαθές» χάλκευμα, ἐλαφρύτερο κατά ¼: 4,5 ἑκατομύρια εἶναι οἱ ἑβραῖοι πού σφαγιάσθηκαν ἤ θανατώθηκαν διά λιμοῦ» (Shirer, 1150 σημ. καί 1126). Εἶναι ἀλήθεια πώς οἱ ψευδουργοί δυσκολεύονται νά κατρακυλήσουν• πιό εὔκολα θά τό ἔκαναν γιά τόν ἄδη. Ὁ J. Lestchinsky (Congres juif mondial, 1946, σ. 20), «εἰδικός στίς στατιστικές» τῶν νοθεύσεων, μή ἀπομακρυνόμενος τοῦ ὀρίου τοῦ μυθικοῦ ἀριθμοῦ τῆς ἰουδαϊκῆς φαντασιοκοπίας ὁρίζει : “5.978.000”. Ὁ δέ διαβόητος χαλκευτής L. Poliakof (βλ. Six millions “evidences”, Nov. 1951, No 21, σ. 10) πετάει τό μπαλλάκι πρός τά κάτω, ὅμως δείχνει τό γκέλ πρός τά πάνω• «5.300.000 ἑβραῖοι, ὅμως παρανείρει καί τά λοιπά σύνολα «θυμάτων»: «τούς ἀναρίθμητους θανάτους ἀπό λιμό, ἀρρώστειες κλπ». Ὁλικός ἀριθμός, ἐκτός τοῦ προαναφερθέντος, ἀκούστηκε κατά τή δίκη τῆς Νυρεμβέργης: ὁ 5.700.000, ὁ ὁποῖος καί συμφωνοῦσε μέ τούς ὑπολογισμούς τοῦ παγκοσμίου ἰουδαϊκοῦ Συνεδρίου» (Reitlinger, The Final Solution, p. 481- 501.- Shirer 1.382 σημ. 71, 1.164). Ἄλλος ἰουδαῖος, ὁ R. Hilberg, μετά ἀπό «ἐξαντλητικές ἔρευνες», «κατέληξε στόν ἀριθμό τῶν 5.100.000 θυμάτων, (R. Hilberg, The destruction of the European jews, “Allen”, London 1961, σ. 767). Ὁ «λόρδος» Ber. Russel συγχρωτιζόταν μέ “goim”• ἔπρεπε, ὡς ἐθελοφιλόσοφος νά ἐμφανίζεται φιλελεύθερος καί ἀνεπηρέαστος. Ἔτσι στρογγυλοποιεῖ τόν ἀριθμό στά «5.000.000»(B. Russel, The scourge of the swastika, London 1950). Ὁ Korherr, συντάκτης συναφοῦς ἐκθέσεως καταλήγει σέ ἀσφαλέστερα συμπεράσματα, παραθέτοντας ἕναν ἀριθμό πού καταγράφει ἀκόμα καί μονάδες, ὥστε νά γίνει πιστευτός. Τά «θύματα» εἶναι 4.805.518, οὔτε ἕνας παραπάνω ἤ παρακάτω (βλ. G. Wellers, Reply to the neo-nazi falsification of historical facts conserning the Holocaust, στόν συλλογικό τόμο “The Holocaust and the neo-nazi mythomania 1978, σ. 161). Παρεμβάλλονται καί ἄλλοι, μέχρι πού ἡ ἑλβετική ἐφημερίδα “Baseler Nachrichten” τῆς 13/6/1946 δημοσιεύει τά πορίσματα μεγάλης ἐρεύνης, μέ τίτλο “Wie hoch ist die Zahl der judischen Opper;” (Πόσο μεγάλος εἶναι ὁ ἀριθμός τῶν ἑβραίων θυμάτων;), ὅπου ἀνέφερε πώς τό maximum τῶν θυμάτων, εἶναι 1.500.000. Συνακόλουθα καί τό «Παγκόσμιο κέντρο σύγχρονης ἰουδαϊκῆς τεκμηριώσεως» δηλώνει δι’ἐκπροσώπων του στό Παρίσι, ὅτι οἱ ἑβραῖοι πού πέθαναν κατά τόν Β΄Π.Π., ἀπ’ὅλες τίς αἰτίες, εἶναι 1.485.292 (Harwood, σς 5, 28). Ὅμως, καί πάλι, εἶναι μεγάλος ὁ ἀριθμός. Τότε ἀναλαμβάνει τό ἑλβετικό περιοδικό “Die Tat” (Ἡ Πράξη), νά ἐρευνήση τό θέμα σέ βάθος. Καί κατέληξε : «Ἡ ἀπώλεια ζωῆς ἀθώων θυμάτων, ἐξαιτίας τῶν πολιτικῶν φρονημάτων, ἤ ἐξαιτίας τῆς φυλῆς, ἤ ἐξαιτίας τῆς θρησκείας τους, πού πέθαναν στίς φυλακές, ἤ στά στρατόπεδα συγκεντρώσεως, μεταξύ τῶν ἐτῶν 1939- 45, ἀνέρχονται σέ 300.000» (Harwood, 28). Μή ψάξετε μεταξύ ἐκείνων νά βρεῖτε ἑβραίους. Ἐπίσημη ἀπάντηση στό ἐρώτημα, Ποιός ὁ πραγματικός ἀριθμός τῶν ἑβραίων «θυμάτων; ἀνέλαβε νά δώσει ὁ Ο.Η.Ε., πού παραδέχεται μέν τίς «ἀναμφισβήτητα λυπηρές ἀπώλειες τοῦ ἑβραϊκοῦ λαοῦ, κατά τόν Β΄Π.Π.» (ποιές ἦταν αὐτές;), ὅμως, ταυτόχρονα ἐπισημαίνει πώς αὐτές, «δέν ἀνέρχονται σέ 6.000.000, ἀλλά σέ 200.000 ἑβραίους»(The Christophersen, Le mensonge d’ Auschwitz, σ. 15).

Ὁ ἀριθμός τῶν «θυμάτων» θά τοποθετηθῆ στίς σωστές του διαστάσεις μέ τή μεγάλη ἔρευνα πού θά πραγματοποιήσει, εὐθύς μετά τόν πόλεμο, ἡ «Ἐπιτροπή Ἱστορίας τοῦ Β΄Π.Π.». Σύμφωνα μέ τό πόρισμα τῆς Ἐπιστροπῆς, οἱ ἐβραῖοι πού θανατώθηκαν, κατά τό διάστημα τοῦ πολέμου, συμποιοῦνται σέ 28.162 (εἴκοσι ὀκτώ χιλιάδες ἑκατόν ἑξῆντα δύο!) (.... Futisson, Reponse a Pierre Vidal-Naquet, “La Veiille Taupe” ἔκ. β΄, Paris 1982, σ. 49). Μετά ἀπό παρέλευση εἰκοσαετίας, ἡ Ἐπιτροπή, ἁλωμένη ἀπό ἰουδαίους, θά ἀποκηρύξει τό παραπάνω καταλυτικό πόρισμα (βλ. Bulletin du Comite d’ histoire de la Deuxieme Guerre Mondiale, Nos. 205 (Μάϊος -Ἰούνιος 1973), 206 (Ἱούλιος –Αὔγουστος 1973), 208 (Νοέμβριος –Δεκέμβριος 1973) , καί 212 (Αὔγουστος –Σεπτέμβριος 1974), παρά Vidal- Naquet, σ. 194, σημ. 29).

Ὥστε δέν ὑπῆρξαν ἑβραῖοι θύματα! Κι’ ἄν θέλετε νά γνωρίζετε, τούτους –τίς 28.162 –δέν ἐκτέλεσαν οἱ ναζί, ἀλλ’οἱ ἰουδαῖοι capos. Ὁ λόγος εἶναι εὐνόητος. Οἱ παραπάνω ἐκτελεσθέντες θεωρήθηκαν «αἱρετικοί» ἤ «ἁμαρτωλοί», ἐκφραζόμενοι «ἀνευλαβῶς» πρός τό σατανικό ταλμούδ καί τήν αὐτοκρατορική οἰκογένεια. Ἀπό φανατικά προσκολλημένους ἰουδαίους δέν ἐκτλέσθηκε οὐδέ εἵς! Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω, ἀπευθυνόμενοι πρός ὅλους τούς ἰουδαιοπαθεῖς, τούς συνιστοῦμε νά παύσουν νά θρηνοῦν ὀλολύζοντες, ὅπως ἐκεῖνο τό χαμερπές αὐτοευτελιζόμενο καθίκι, ὁ Ἠλ. Πετρόπουλος, πού ἐξεδήλωνε τή συμπάθειά του πρός τό ἰουδαιαριό κλαίγοντας και σκούζοντας γοερῶς. Οἱ ἑβραῖοι τούς φέροντες τόν ἀριθμό τῆς δερματοξίας στό χέρι τους καί μέ παραλλαγμένο ὄνομα –θ’ἀναφερθοῦμε σ’αὐτά λίγο παρακάτω –εἶναι ζωντανοί! Ἑπομένως τό «σαποῦνι» πού ἐπεδείκνυε ἐκεῖνος ὁ πανάθλιος Rudenko, στή δίκη τῆς Νυρεμβέργης, ἦταν καμωμένο ἀπό λῖπος φάλαινας, καί ὄχι ἑβραίων!

Μετά τά ἐκτεθέντα, εἶναι ἑπόμενο νά πλανᾶται τό ἐρώτημα, Ποῦ βρίσκονται τά «6.000.000» τῶν ἑβραίων; Ἄς δοῦμε. Τό ἑβραιομάνι πού συγκεντρώνεται, ἀπό τά διάφορα σημεῖα τῆς γερμανοκρατούμενης Εὐρώπης, στά στρατόπεδα, περνᾶ ἀπό διαλογή, ὑποταγμένο στό σοφό σχέδιο διασκορπισμοῦ τῶν ἑβραϊκῶν μαζῶν. Ἀντιλαμβάνεστε, δέν εἶναι χρήσιμο νά βρίσκονται στήν Πολωνία 3,5 ἑκατομμύρια ἑβραῖοι, σχεδόν ὅσοι καί στίς Η.Π.Α.. Ὅθεν τό σχέδιο κατανομῆς ἀνά χώρα, πού καθόρισε ὁ βασιλιάς τῶν ἑβραίων, ἀρχίζει ὑλοποιούμενο. Στό σχέδιο ἀνακατανομῆς τοῦ παγκοσμίου ἑβραϊσμοῦ, περιλαμβάνονται ταῦτα• α΄μεταφορά 1,5 ἑκατομμυρίου ἑβραίων στήν Παλαιστίνη καί, συνεπῶς, τήν ἀνακήρυξη τοῦ ἱσραήλ σέ κράτος• β΄μετακίνηση 3,5 ἑκατομμυρών ἑβραίων, ἀπό Εὐρώπη πρός Η.Π.Α., μέ σκοπό νά ἐπιτευχθῆ ἡ πλήρης ἰουδαιοποίηση τῆς ἀνερχομένης ὑπερδυνάμεως• γ΄ ἡ ἀναδιοργάνωση τῶν ἱσραηλιτικῶν κοινοτήτων καί ἡ ὑπαγωγή τους ὑπό ἀπόλυτο καθεστώς.

Προσεγγίζουμε τήν Παλαιστίνη, τή χώρα πού πρό τοῦ 1890 δέν εἶχε οὔτε ἔναν ἑβραῖο, ὅμως «τό 1922 (ἀριθμεῖ) 33.800• τό 1931, 174.600• τό 1939, 449,500. Μεγάλη ἄνοδος δίδεται εὐθύς μετά, ὥστε «τό 1951 οἱ ἑβραῖοι τῆς Παλαιστίνης νά ἐνέρχονται σέ 1.404.404» (Judaica V 1502, Demography/ VIII 721 – 733, History), πράγματι δέ σέ περισσότερους ἀπό 2 ἑκατομμύρια. Καθόλο τό διάστημα τοῦ πολέμου κατέφθαναν στή χώρα τῆς μελλούσης τρομομανίας ἀποστολές ἑβραίων. Μόνο κατά τόν Μάρτιο τοῦ 1943, «σύμφωνα μέ στατιστικές πού δόθηκαν στόν Himmler, φαινόταν πώς, ἀπό τίς 353.000 ἑβραίους μετανάστες, μόνο τό 15% κατευθύνθηκε γιά τήν Παλαιστίνη» (Billig σ. 17). Ἦταν ἐκεῖνοι πού ἐκρίνονται κατάλληλοι γιά «κιμπουτσίμ», «μοσαβίμ» (“kibbutz”, “moshav”) κττ.. Τό δέ ὑπόλοιπο 85% ἀσχολούμενοι μέ ζητήματα οἰκονομικοῦ πορισμοῦ ἐκρίνοντο κατάλληλοι γιά ὑπερατλαντικές κατακτήσεις. Μεταφέροντο ἑβραῖοι πρός Παλαιστίνη, κατά τό διάστημα τοῦ πολέμου• τοῦτο δέν ἀποκρύβεται, ἐκτός ἀπό τούς τρόπους μεταφορᾶς καί τόν ἀριθμό. Ἰδού ὁ δαίμονας Gourion (Ἱσραήλ “Alvin Redman Hellas”, Ἀθήνα 1966, σ. 65) : Ἀπό τό 1940 καί μέχρι τό 1946 στόν πληθυσμό τοῦ Ἱσραήλ προσετέθησαν ἄλλοι 700.000, ἀπό τούς ὁποίους «οἱ 300.000 ἦταν δραπέτες τῶν στρατοπέδων». Τό ἑβραιολόγι συνεχίζει νά αὐξάνη καί μεταπολεμικῶς, ἀπό μεταναστεύσεις ἐξ’ Εὐρώπης. Τό 1955 ἀνέρχεται σέ 1.781.000. Τό δέ 1081 ἀνέβηκαν στά 3,5 ἑκατομμύρια («Νέα τοῦ Ἱσραήλ. Ἀθῆναι 1956, ἔτ. Α΄ σ. 27/Ἱσραήλ: γεγονότα καί ἀριθμοί, «Διπλ. ἀντιπρ τοῦ ἱσραήλ»1966, σ. 33.- Ἀθ. Χαστούπης, ΕΕΘΣΠΘ, ΚΕ΄1981, σ. 440). Δέν ἀμφιβάλλουμε ὅτι μεταξύ αὐτῶν παρενείρονται λεληθέτως καί ἄλλες πολλές χιλιάδες ἑβραίων τῶν στρατοπέδων. Ἔχουμε ἐπιχείρημα τούς στιγματισμένους διά τοῦ ἀριθμοῦ». Ὁρῖστε ἡ ὁμολογία : Στό Ἱσραήλ τά ¾ τοῦ πληθυσμοῦ ἔχουν πάνω στή άρκα τους ἕνα τέτοιο νούμερο χαραγμένο μέ καυτό σίδερο («Ἱσραηλινά Νέα» Ἰούν. 1980, τχ 135, σ. 5). Καλέ, ἕνα tattoo εἶναι, τί «καυτό σίδερο» καί κουραφέξαλα... Τήν ἐποχή πού ἐγράφοντο ταῦτα 1980), οἱ ἑβραῖοι τοῦ ἱσραήλ ἠριθμοῦντο σέ 3.802.000 («Ὁ πληθυσμός τοῦ ἱσραήλ, στίς παραμονές τοῦ Ρος Ἀσανά τοῦ ἔτους 5740 (1980) εἶναι 3.802.000 ἄτομα», περ. «Ἱσραηλινά Νέα», Ὀκτ. 1979, τχ 127, σ. 6). Τά ¾ τῶν ἑβραίων, ξέρετε, εἶναι 2.850.00, δηλαδή αὐτοί πού πέρασαν ἀπό τά κρεματόρια καί δέχτηκαν «στή σάρκα τους τό καυτό σίδερο» εἶναι μόνο στό Ἱσραήλ, 2.850.000 ἑβραῖοι! Εἴπατε τίποτα;

Προσεγγίζουμε καί τίς Η.Π.Α.. Δέν χωρεῖ ἀμφιβολία, οἱ Η.Π.Α. φαίνονται γιά τούς ἰουδαίους ἕνας ἀτέλειωτος buffalo (βίσων), πού θά τρέφει μέ τίς σάρκες του τή σαρκοβόρο φυλή ἐπί πολλές δεκαετίες. Ἑπόμενο ἦταν νά ἀναγνωρίζεται ὡς ἡ μεγάλη δεξαμενή ὑποδοχῆς ἑβραίων: «Κατά τό 1928, ἀπό τά 4.200.000 ἑβραίων, πού ὑπῆρχαν στίς Η.Π.Α., τά 3.500.000 εἶναι ἑβραῖοι ἐξ’Ἀνατολικῆς Εύρώπης, γεννημένοι ἐκεῖ, ἤ καταγόμενοι ἀπό ἐκεῖ» (Os Vanowsky, (ed.), The American jew- a reappraisal, Philadelphia 1964, p. 29). Οὕτως ἐπί πληθυσμοῦ 118.000.000 κατοίκων (τό 1929) ὑπάρχουν πλέον τῶν 4.228.000 ἑβραίων, ἤτοι 3,58%. Εἰς τήν Νέαν Ὑόρκην κατοικοῦν 1.765.000 ἑβραῖοι, εἰς τό Σικᾶγον 325.000»(ἐφ. «Ἱσραήλ, 30/4/1929, Α΄ἀρ. 25/26/9/1928, Α΄ἀρ. 18). Κατά τά ἑπόμενα ἔτη, μέχρι τό 1941, ὁ ἑβραϊσμός τῶν ΗΠΑ δέν θά αὐξηθεῖ, παρά μόνο ἐκ τῶν ἐνόντων, λόγῳ τῶν αὐστηρῶν ἀπαγορεύσεων τοῦ Ἀμερικανικοῦ κράτους νά δέχεται παντός εἴδους λαθρομετανάστες. Ὅμως εὐθύς μέ τήν ἔναρξη τοῦ πολέμου οἱ πύλες τῆς Ἀμερικῆς ἄνοιξαν καί οἱ ἑβραῖοι εἰσέρχονταν ἀκωλύτως, ἐνῶ τούς ἐδίδετο ἕνα συνηθισμένο ἀμερικάνικο ὀνοματεπώνυμο. Στό ἑξῆς, ἡ χώρα θά ἀρχίσει νά ἐπιβάλλεται ὡς ἡ ὑπερδύναμη τῶν ὅπλων καί ρυθμιστής τῆς παγκοσμίου οἰκονομίας• συνάμα δέ καί ἡ προστάτρια τῆς ὑψηλῆς κουλτούρας τῆς coca-cola, τῶν blue jeans, τῶν mc-donalds, τῆς rock καί ὅλων τῶν ὑποπροϊόντων τοῦ τίποτα. Ἐνῶ οἱ ἐπήλυδες δερματόστικτοι, σάν σκουλήκια σέ σάπια κρέατα, θά καταβροχθίζουν τίς σάρκες της, ἔκτρέποντάς την σέ κράτος ἀλαζονίας καί τυραννίας γιά ὅλα τά ἔθνη.

Φυσικά τά ἑκατομμύρια τῶν ἑβραίων, πού μετεφέρθησαν στίς Η.Π.Α., δέν θά πρέπει νά γίνονται ὀρατά, ὅπως συνέβη μέ τήν Παλαιστίνη, διότι ἁπειλεῖται μέ κατάρρευση ὁ Μῦθος. Ἡ ἐντολή εἶναι σαφῆς: δυνατή συγκάλυψη, μέτρια ἀποκάλυψη. Ἡ παρατιθέμενη, συντηριτική κλῖμαξ θέλει νά πεῖ πώς ἑβραῖος ἀπό Εὐρώπης δέν εἰσῆλθον οὔτε ἕνας. Τήν παρακολουθοῦμε : Τό 1947, δηλαδή μετά τήν κατάπαυση τοῦ πολέμου, δηλώνεται πώς οἱ ἑβραῖοι τῶν ΗΠΑ ἀριμοῦνται στά 5.000.000 (βλ. Judaica V 1501, Demography) καί «τό 1964 ὁ ἰουδαϊκός πληθυσμός τῶν ΗΠΑ ὑπολογίζεται στά 5.500.000» (Arberry, σ. 39). «Τό 1968 στίς ΗΠΑ ζοῦν 5.721 ἑβραῖοι• στή Νέα Ὑόρκη καί τά προάστιά της ζοῦν 2.687.000 ἑβραῖοι», (R. John, Jews, Justice and Judaisme, “Doubleday & Co., 1969, σ. 365).

Τό 1970 εἶναι 5.750.000 : «Ἀπό τά 13.000.000 (γρ. 16.000.000) τοῦ παγκοσμίου ἑβραϊσμοῦ, τά 5.750.000 βρίσκονται στίς ΗΠΑ, οἱ ὁποῖες καί ἀποτελοῦν τό μεγαλύτερο κέντρο ἰουδαϊκοῦ πληθυσμοῦ» (Judaica VI 430, Education). Ὀκταετία μετά, τό 1978, οἱ ἑβραῖοι ἐκεῖ εἶναι 5.775.935, σύμφωνα μέ τήν ἔκδοση τῆς ἑβραιοαμερικάνικης ἐπετηρίδας τοῦ ἔτους ἐκείνου (βλ. περ. «Ἱσραηλινή Ἐπιθεώρησις»24/2/1978). Ἡ κλῖμαξ εἶναι φυσιολογική, κατά κάποιο βαθμό. Ἀνατρέπεται ὅμως ἀπό ἕνα ἄλλο παράθεμα, ἔνθα παρέχεται ἡ στατιστική κατάσταση τοῦ ἑβραϊσμοῦ τῆς Εὐρώπης καί τῆς Ἀμερικῆς. Ὁρῖστε τό ἀποκαλυπτικό ἀπόσπασμα : «Ἀντίθετα μέ τή μεγάλη πτώση στόν εὐρωπαϊκό ἑβραϊσμό, ὁ ἀριθμός τῶν ἑβραίων τῆς Ἀμερικῆς ἀνέβηκε ἀπό τό 1/3 τοῦ παγκοσμίου ἑβραϊσμοῦ τό 1935, στό ½ τό 1948» (Judaica V 1498, Demography). Δέν μᾶς χρειάζονται περαιτέρω στατιστικές ἐξερευνήσεις. Τό παράδειγμα τῶν συγκοινωνούντων ἀγγείων, πού ἡ μείωση τοῦ ἀριθμοῦ τῶν ἑβραίων τῆς Εὐρώπης σημαίνει αὔξηση τῶν τῆς Ἀμερικῆς, διαλευκαίνει τό μυστήριο. Ἀναμφισβήτητα ἡ στατιστική αὔξηση τοῦ ποσοστοῦ τῶν ἑβραίων τῆς Ἀμερικῆς ἀπό τό 1/3 στό ½ ὑποκρύπτει τά ἐπιζητούμενα ἑκατομμύρια, πού μᾶς ἀποκαλύπτονται ἀπό τό παρά πόδας ἀπόσπασμα. «Ἄν καί ἐπίσημα οἱ ἑβραῖοι τῆς Ἀμερικῆς λέγεται πώς εἶναι 5.600.000 (τό ἔτος 1963), ὅμως ὁ ὁλικός ἀριθμός δέν θά πρέπει παρά νά ὑπολογίζεται σέ 9.000.000» (ἐφ. “Deutsche Wochenzeitung” 23/11/1963, στοῦ Harwood, σ. 28). Ὁ ἀριθμός τοῦτος λύνει ὁριστικά τό πρόβλημα σχετικά μέ τά «σαπωνοποιημένα» ἑκατομμύρια τῶν ἑβραίων. Είπώθηκε δέ ὄχι ἀπό κάποιον τυχαῖο, ἀλλά ἀπό τόν δράκο Ben Gourion.

Ἀπόδειξη, ὅτι ὁ ἑβραϊσμός τῶν ΗΠΑ, κατά τό διάστημα τοῦ πολέμου, αὐξήθηκε ἀφύσικα, ἀποτελεῖ ὁ διπλασιασμός τοῦ ἀριθμοῦ τῶν συναγωγῶν τῆς ἁλωμένης χώρας. Δέκα ἔτη μετά τήν παύση τοῦ πολέμου, αὐτές ἀριθμοῦνται σέ 4.000, ἀπό 2.000 πού ἦταν πρίν. Αὔξηση συναγωγῶν προεικάζει καί ἀνάλογη αὔξηση τοῦ ἀριθμοῦ τῶν «εὐσεβῶν», νομίζω.

Ὁ διερευνητικός νοῦς πού θά θελήσει νά προβῆ σέ μαθηματικές πράξεις, βάσει τῶν παρατεθέντων στατιστικῶν δεδομένων, ἴσως νά μή ἱκανοποιεῖται πλήρως καί νά τηρῆ κάποιες ἐπιφυλάξεις. Ἴσως καί νά διαπιστώνει, πώς λείπουν κάποιες ἑκατοντάδες χιλιάδες «ἐξαφανισμένοι» ἑβραῖοι. Ἐνώπιον αὐτοῦ τοῦ φιλαλήθους ἀνθρώπου θά ἀνοίξουμε μία παράγραφο πού θά διαπραγματευθῆ κάτι τό ἀσυνήθιστο : τό παρά τοῖς ἑβραίοις φαινόμενο τῆς μετωνυμίας, πολύ διαοφορετικό ἀπό τά λοιπά ἔθνη.

Ὁ ἑβραῖος, ξέρετε, ἐπιβάλλεται, μέ ἔξωθεν ἐπιβολή, νά ἀλλάζει τό ὄνομά του, ἄσχετα μέ τό τί αὐτός ἐπιθυμεῖ γιά τόν ἑαυτό του. Δέν εἶναι καθόλου γνωστή μία πράξη ἀτιμωτική, πού προξενεῖ στόν κάθε ἐλεύθερο ἄνθρωπο αἴσθημα ντροπῆς. Μόλις ὁ ἑβραῖος πατήσει στήν eretz τοῦ ἱσραήλ, θά ὑποχρωθῆ, σύν τοῖς ἄλλοις, στήν μετονομασία του! Ὁρῖστε ἡ ἀπίστευτη πληροφορία: «10.016 ἄτομα στό Ἱσραήλ ἤλλαξαν τό ξενόφωνον ὄνομά των μέ πλέον ἑβραιόφωνον» (περ. «Νέα τοῦ Ἱσραήλ» ἔτ. Β΄31, 1/6/1956)• ἄλλη : «(ἔφθασε στήν Παλαιστίνη καί) κατά τή συνήθεια ἐξεβράϊσε τό ἐπίθετό του, ἀπό Yerusalimsky τό ἔκανε Yerusalmi. Γνωρίζετε τόν Yerusalmi; Πρόκειται γιά «ἕναν ἀπό τούς μεγαλυτέρους ἱστορικούς τῆς ἐποχῆς μας» Ὁ ἴδιος ὁμολογεῖ «συνεσταλμένα» : «Εἶμαι ὁ πιό παράξενος ἀνάμεσα στούς παράξενους, ἐγώ ὀ ἰουδαῖος, ὁ ἱστορικός, ὁ ἱστορικός τῶν ἑβραίων» (περ. “L’ Express” 27/1/1989 σ. 44,45). Χά, χά, χί.... Ὥστε ἡ μετονομασία ἀποτελεῖ ἰουδαϊκό «κεκτημένο» ἄνωθεν ἐπεμβάσεως: «Ἡ σιωνιστική πρακτική ἔχει συχνά συνδεθεῖ μέ τήν ἑβραιοποίηση τῶν ἐπιθέτων τῶν ἑβραίων (Judaica, XII 312, Names. Βλ. καί αὐτ. 302, Name, Change of). Τό ἴδιο, κατ’ἀντιθετική κατεύθυνση συνέβη καί στίς ΗΠΑ. Μόλις οἱ ἑβραῖοι ἀποβιβάζονταν στόν λιμένα τῆς Νέας Ὑόρκης, τούς ἀνέμενε ἐκεῖ κυβερνητικό κλιμάκιο (φρόντιζε ὁ ἰουδαῖος πρόεδρος Ροῦζβελτ), ἡ «Ὑπηρεσία Μετανάστευσης», μέ ἐπικεφαλῆς τόν σιωνιστή Λέμιουελ Σόφιλντ, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ τούς ἀπηύθυνε τό “shalom”, τούς πολιτογραφοῦσε «Ἀμερικανούς», ἀλλάζοντας καί τό ὄνομά τους τότε ἄλλαξαν ἑκτομμυρίων ἑβραίων τά ὀνόματα (Higham, σ. 69) : John καί Smith, Joan καί Helen… Μπορεῖ κάποιος νά παρακολουθεῖ τίς νεκρολογικές στῆλες τῶν ἑβραίϊκων περιοδικῶν τῶν Η.Π.Α. καί θά δεῖ δημοσιευμένα καί τά δύο ὀνόματα τῶν πεθαμένων ἑβραίων, τό ἑβραίϊκο καί τό ἀμερικάνικο (βλ. τεκμήρια στοῦ Harwood, σ. 7). Δεῖτε καί τό διεστραμμένο reptile, τόν Ηενρυ Κισσινγερ, τοῦ ὁποίου τό πρώην ἑβραίϊκο ὀνοματεπώνυμο εἶναι Avraham ben Elazaro. Ἔχετε καί ἐγγύτερα παραδείγματα: Τσάτσος, Μάνος, Κωνσταντίνης, Σταυρουλάκης....

Ἄλλωστε, ποιός δέν γνωρίζει στήν Ἀμερική, πώς οἱ ἑβραῖοι πού εἰσῆλθαν στίς Η.Π.Α., διαρκοῦντος τοῦ πολέμου, εἶναι ἐκεῖ, κι ἄς ὁρκόζονται ὅτι ἔγιναν «σαποῦνι». Τοῦτοι βρίσκονται ἐνταγμένοι σέ 30 ὁμοσπονδίες δεκάδων καί ἑκατοντάδων χιλιάδων μελῶν ἑκάστη. Ἀπαρτίζουν δέ μία συνομοσπονδία, ὑπό τή γενική ὀνομασία “American Federation of Jews from Central Europe”. Εἶναι οἱ πεθαμένοι ἑβραῖοι, ἀμερικανώνυμοι, ἀλλά δερματόστικτοι, πού χαχανίζουν εἰς βάρος τῶν μωροπίστων, οἱ κατευθυνόμενοι «όλέ καντάς» (νέοι ἔποικοι). Ἐν κατακλεῖδι, ἡ μετακίνηση τῶν ἑβραίων, φαινόμενο σέ ἔξαρση, καθόλο τόν περασμένο αἰῶνα, θά πλανηθῆ ὅποιος τό ἐντοπίση μόνο στίς ὑπό τόν ἰουδαιοπειθῆ Ἄξονα χῶρες. Μία γενική θεώρηση εἶναι πώς ἡ παντός εἴδους αὐξομείωση ἦταν ἐλεγχόμενη. Συγκεκριμένα ὁ ἀριθμός ἑβραίων φτωχῶν χωρῶν μειωνόταν, ἐνῶ αὔξαινε τῶν πλουσίων χωρῶν. Ἐναργέστερα μειώνεται ὁ ἀριθμός τῶν ἑβραίων τῆς περιφέρειας, γιά νά αὐξηθῆ ἐκεῖνος τῆς πρωτευούσης. Παράδειγμα, οἱ ἑβραῖοι τῆς Κούβας, ἀπό 9.500, τό 1930, ἔμειναν, μετά τόν πόλεμο, 1.000• στό Σουρινάμ, ἀπό 630, ἔμειναν 500• στήν Τζαμάικα, ἀπό 1.250, ἔμειναν 250 (Ἤστβαν Μπάκονι, Οἱ ἑβαῖοι δουλέμποροι τῶν λαῶν. «Ἐλεύθερη Σκέψις», Ἀθήνα 1987, σ. 24). Σέ κάποιες χῶρες συνεχίζουν νά αὐξάνουν, γιά νά μειωθοῦν ξαφνικά. Στήν Ἀλγερία οἱ ἑβραῖοι τό 1901 εἶναι 50.000• τό 1921, ἀνεβαίνουν στούς 73.967• τό 1941, ἀπογειώνονται στίς 120.000 καί τό 1955, τίς 140.000• τό 1968, θά περιμένατε νά ἀνέλθουν τίς 180.000, ὅμως ἔπεσαν στίς 3.000 (Judaica II 617 – 618, Algeria)! Δηλαδή αὔξαινε ὁ ἱσραήλ καί ἐκραταιοῦτο, ὅσο δυνάστευε τό γαλλικό ἀποικιοκρατικό καθεστώς, μέχρι τό 1963. Ὅλοι ἐκεῖνοι ἀπορροφήθηκαν στήν Παλαιστίνη καί τίς ΗΠΑ, ἐνῶ ἕνας μικρός ἀριθμός ἀπεχώρησε τό 1962 (κατά τήν κορύφωση τῆς ἐπαναστάσεως τῶν Ἀλγερίνων ἀπέναντι τῶν «Γάλλων» ἀποικιοκρατῶν) μεταξύ τῶν 50.000 ἑβραίων τῆς Ἀλσατίας κα΄τῆς Λωραίνης (Judaica II 757, Alsace).

Ἡ ἀναφορά τῆς Ἀλγερίας καταδεικνύει τήν ἐσωτερική μετακίνηση ἑβραϊκῶν μαζῶν, βάσει τοῦ σχεδίου πού ἐκπονοῦν οἱ ἀξιωματοῦχοι της βασιλικῆς αὐλῆς. Στήν Ἀλγερία ὑπῆρχαν πόλεις, πού κατά τό 1941 ἀριθμοῦσαν κάποιες ἑκατοντάδες ἑβραίους, ὅπως Aumala (221), Bougie (625), Laghouat (443), Mascara (1958), Nedroma (560), Souk-Ahraw (750), Tiaret (26000), Tlemcen (5.000). Καί ἐνῶ ἀπό τίς μικρές ἐκεῖνες πόλεις οἱ ἑβραῖοι ἐξέλιπαν, ὅμως ἡ πρωτεύουσα, τό Ἀλγέρι, ἀπό 25.000 ἑβραίους ἀνέβηκε, τό 1941, πάντα, στίς 30.000. Γιά νά μείνουν, τό 1963, οἱ 3.000 ἐκεῖνοι ἀποικιοκράτες, νά χειρίζονται τήν οἰκονομία τῆς χώρας. Ὅσοι περίσευαν μετεφέρθησαν.

Δεῖτε ἐνδεικτικῶς καί μία χώρα γερμανοκρατούμενη, τήν Ἑλλάδα μας. Στήν Ἀθήνα οἱ ἑβραῖοι δέν εἶναι παρά μερικές ἐκατοντάδες• αὐτούς πού ἔφερε μαζί του ὁ Max Rothschild, συνοδευόμενος (ναί!) ἀπό τόν Ὄθνωα, τό 1932. Ἐνῶ ὁ πόλεμος ἔβαινε στήν κορύφωσή του, ὁ βασιλιάς τῶν ἑβραίων διατάζει, νά ἐπιλεγοῦν, βάσει εἰδικῶν κριτηρίων 3.000 ὁμόθρησκοί τους, τῆς ἱσραηλιτικῆς κοινότητος Θνίκης, γιά τήν ἀντίστοιχη κοινότητα τῶν Ἀθηνῶν, οἱ ὁποῖοι καί ἀπεστάλησαν, κατά τόν Αὔγουστο τοῦ 1943, ὑπό τήν προστασία τῆς ναζιστικῆς ἐξουσίας (βλ. Judaica III 818, Athens. Βλ. καί VII 880). Σοφή ἀνακατανομή τῶν σοφῶν τῆς Σιών: οἱ κοινότητες τῶν ἑβραίων τῶν μικρῶν πόλεων μειώθηκαν ἀπό τό ἑβραϊκό στοιχεῖο μέχρι καί 90%, ὅπως : Βεροίας, Ξάνθης, Ἄρτης, κ.ἄ. καί ἐνισχύθηκε ἡ τῶν Ἀθηνῶν (βλ. «Βιβλίο Μνήμης ἔκδ. Κ.Ι.Σ.Ε., Ἀθήνα 1972, σ. 2). Ἄς σκεφθῆ ὁ ἁλτικός νοῦς• πῶς γίνεται οἱ ἑβραῖοι τῶν μικρῶν πόλεων νά διώκονται, ἐνῶ τῶν Ἀθηνῶν νά προστατεύονται: «ὁ ἑβραίϊκος πληθυσμός τῆς Ἀθήνας αὔξήθηκε ταχέως ἐξαιτίας τοῦ πολέμου» (N. Stavroulakis, Εἰσαγωγή στοῦ Er. Sevillias, Athens – Auschwitz, “Lycabettus Press”, Athens 1983, σ. XIX).