Ἡ διοικοῦσα Ἐκκλησία, ἤδη ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ περασμένου αἰῶνος, ἐμφανίζει σημεῖα ἐκτροπῆς, ὀφειλόμενα πρωτίστως στὴν ἀβελτηρία καὶ τὴ συμβατικότητα τῶν ποιμένων της καὶ τῶν θεολόγων της. Ἀσφαλῶς πρόκειται περὶ νοθεύσεως τοῦ τυπικοῦ μέρους τῆς Πίστεως ποὺ ὅμως ἀγγίζει καὶ τὸ δογματικό, ἀφοῦ ἔχει ἀθετήσει μέρος τοῦ κανονικοῦ.

Θὰ παρακολουθήσουμε τροχάδην τὸν ὀλισθηρὸ δρόμο ποὺ κατασκεύασαν οἱ ἐχθροὶ τῆς ἁγίας Ὀρθοδοξίας, ὑποχρεώνοντας τὴν Ἐκκλησία νὰ τὴν διαβῆ. Τὸ ἔτος σταθμός, στὴν ἔναρξη ἁλώσεως τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι τὸ 1923, ὅταν τρεῖς ἀρχιερεῖς ὅλοι κι ὅλοι - ὁ μασόνος πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης, ὁ Ἀθηνῶν Χρυσόστομος Παπαδόπουλος καὶ ὁ Ρουμάνος φαῦλος Κριστέα Μύρων – προβαίνουν σὲ ἀντικατάσταση τοῦ Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου διὰ τοῦ λεγομένου Νέου Γρηγοριανοῦ.

Ἔκτοτε καὶ μέχρι σήμερα ἐφαρμόζεται ἡ τακτικὴ τῆς σαρώσεως σειρὰ ὑπονομευτικῶν ἐνεργειῶν εἰς βάρος τῆς Πίστεως μας, μὲ βεβαία τὴν μακροπρόθεσμη εξασφάλιση ἐπιτυχίας, μὲ ἐπιδίωξη τὴν μετατροπὴ τοῦ ἅλατος σὲ ἄναλον οὐσίαν (βλ. Μαρ. θ' 50). Σπουδαῖο ἐπίτευγμα τῶν σκοτεινοβίων ἐξουσιαστῶν ἦταν ἡ ἔνταξη τῶν κληρικῶν ἁπάντων στὸ σῶμα τῶν ὑπὸ τὸ κράτος μισθοδοτουμένων καὶ ὁ ταπεινωτικὸς ὑποβιβασμὸς αὐτῶν ἀπὸ λειτουργῶν τοῦ Ὑψίστου στὴν τάξη τοῦ δημοσίου ὑπαλλήλου. Συνέπεια τούτου ἦταν οἱ κληρικοί, εὐτυχῶς ὄχι ὅλοι, νὰ ἀποκτήσουν τὴ νοοτροπία τοῦ δημοσίου ὑπαλλήλου. Μάλιστα κάποιες ἐκκλησιαστικὲς τελετές (γάμοι, βαπτίσεις, κηδεῖες, ἐθνικὲς ἑορτές)  προσιδιάζουν στὸ δημοσιοϋπαλληλικὸ ἢ κοινωνικὸ γεγονός. Τὸ χειρότερο δὲ εἶναι ὅτι οἱ ἐπίσκοποι, ὡς ἁδρὰ μισθοδοτούμενοι, προσαρμόστηκαν βαθμιαῖα πρὸς τὴ βουλὴ τοῦ καίσαρα καὶ κατήντησαν εὐπειθεῖς καὶ ἐνδοτικοί, ὅπως καταδεικνύεται ἀπὸ τὴν πρωτάκουστη ἐθελοδουλία τους ἀπέναντι στὸν τζουγκασβίλι.

Κάποια σημεῖα ἐκτροπῆς καὶ ἐκπτώσεως ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἀκρίβεια εἶναι πλέον ὁρατά. Ἕνας δὲ χριστιανὸς ποὺ θὰ ἀναζητοῦσε τὴν ἀκρίβεια στὴν Ἐκκλησία θὰ ἀπογοητευόταν. Διαχέονται στοὺς Ὀρθοδόξους πιστοὺς θεολογικὲς ἀπόψεις ἀπὸ ἄλλες ὁμολογίες δανεισμένες. Οὕτω ὅροι ἀρχαῖοι καὶ ἱεροπρεπεῖς ἀλλοιώθηκαν. Τώρα ἡ ἀρετὴ ἑρμηνεύεται ἠθικιστικῶς· ὁ ζῆλος, μετριοπαθῶς· ἡ ἀμαρτία, συμβατικῶς· ὁ λογισμός, φροϋδικῶς· ἡ ἐκκλ. σύναξη, εὐσεβιστικῶς· ὁ μοναχισμός, ὀργανωσιακῶς· τὸ δόγμα, φιλοσοφικῶς· ἡ ἐκκλησία, οἰκουμενιστικῶς. Ἐπίσης ἔχει ἐμπεδωθεῖ στοὺς ἐκκλησιαστικοὺς ταγοὺς ἡ αὐτόματη διάθεση ὑποταγῆς πρὸς τὴν ἐξουσιαστικὴ παρέμβαση, ἀπὸ τὴ ἐσωτερικὸ ἢ τὸ ἐξωτερικό, προερχόμενη. Παράδειγμα ἡ ἀπάτη τοῦ κορονοϊοῦ καὶ τῶν συμπαρομαρτούντων του, ποὺ ἔκλεισαν οἱ ἱεροὶ ναοὶ καὶ ἔγινε μετάθεση τῆς ἡμέρας τῆς Ἀναστάσεως. Ἢ ἡ ἀναγνώριση τῶν ἀναθεματισμένων ἐπισκόπων τῆς Οὐκρανίας, ἀκόμα καὶ ἀπὸ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ἄρα δικαίως κάποιος βλέπει τὴ διοικοῦσα Ἐκκλησία νὰ πλανᾶται, σκεπτόμενος τὴν ἀποτείχισή του.

Σημειώνουμε ἐδῶ ἕνα παράδοξο. Ἡ Ἐκκλησία, ἤδη ἀπὸ ἑκατονταετίας - ἤδη ἀπὸ τὸ 1919, ὅταν τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως ἄρχισε τὶς ἐρωτοτροπίες μὲ τὴν ἀγγλικανικὴ αἵρεση, ὥστε τὸ 1922 νὰ ἀναγνωρίσει τὶς χειροτονίες της -,  εὑρισκόμενη δυνάμει σὲ μία σχισματικὴ κατάσταση, τὴν ὁποία ἔδειξαν νὰ ἀγνοοῦν ἀκόμα καὶ Ἅγιοι τοῦ καιροῦ μας, κατηγορεῖ ὡς σχισματικὴ τὴν Ἐκκλησία τῶν Παλαιοημερολογητῶν, ἐνῶ, φοβᾶμαι, τυγχάνει ἡ ἰδία σχισματική.

Ὅμως ἡ Ἐκκλησία τῶν παλαιοημερολογιτῶν δὲν προσαρμόστηκε στὸ νέο ἡμερολόγια· δὲν νόθευσε τὸ ἦθος της, μὲ εὐσεβιστικὲς θεολογήσεις· δὲν κοινωνεῖ μὲ καμιὰ αἵρεση, οὔτε μὲ τὸ ΠΣΕ· οἱ κληρικοί της δὲν μισθοδοτοῦνται ἀπὸ τὸ κράτος, τηροῦντες Ἀποστολικὴ ἐντολή (βλ. Α' Κορ. θ' 13) οἱ γυναῖκες ἐκκλησιαζόμενες φέρουν κάλυμμα κεφαλῆς (Α' Κορ. ια' 13). Ἀκόμα τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου δὲν μετέθεσαν βλασφήμως τὸ Σάββατο, ἀλλὰ ἑώρτασαν καταπῶς ὁρίζουν τὰ τυπικά. Διαπιστώνει ἀβίαστα ὁ πᾶς ὅτι στὴν Ἐκκλησία τῶν παλαιοημερολογιτῶν ἀναβιώνει ἡ ἐκκλησία τῶν  κατακόμβων τῶν πρώτων αἰώνων χριστιανικοῦ βίου καὶ ἡ Ἐκκλησία τῶν Σπηλαίων τῆς Ρωσίας κατὰ τὸν παρελθόντα αἰῶνα.

Οἱ παραπάνω διαπιστώσεις ἀρθρώνουν καὶ ἀνάλογα ἐπιχειρήματα ποὺ θὰ πρότεινε ὁ πιστὸς τῆς ἐκκλησίας τοῦ πατρίου ἑρτολογίου: "Ἐμεῖς, θὰ ἔλεγε, δὲν δημιουργήσαμε τὸ σχίσμα· δὲν ἐπιβάλαμε καμιὰ ἡμερολογιακὴ μεταρρύθμιση· δὲν κοινωνοῦμε ἀκοινωνήτω· δὲν μισθοδοτούμεθα ἀπὸ τὸ κράτος· δὲν συμβιβαστήκαμε πρὸς τις ἐπιταγὲς τοῦ καίσαρα· δὲν προτρέπουμε κανένα νὰ δεχθῆ τὸ δαιμονικὸ καὶ θανατερὸ ἐμβόλιο. Μένουμε οἱ ἴδιοι, ὅπως καὶ πρὶν ἀπὸ τὸ 1923. Λοιπὸν νὰ ἐπανέλθουν στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας αὐτοὶ ποὺ ἀποσκίρτησαν". Δὲν βλέπω τὸν παλαιοημερολογίτη νὰ προτείνει κάτι παράλογο. Πιστεύω πὼς ὅταν ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὸ ἱερωνυμικὸ ἄγος νὰ πραγματοποιήσουμε τὴν Ἕνωση τῶν δύο ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν. Αὐτὴ ἡ Ἕνωση νὰ εἶναι ἡ ἐπιδιωκόμενη καὶ ὄχι ἡ ἄλλη τῆς καταπόσεως τοῦ ἅδη τοῦ Π.Σ.Ε. (παγκοσμίου συμβουλίου ἐκκλησιῶν)...

Ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Πατρώου θὰ ζητούσαμε μόνο τὴν ἐπανόρθωση τῶν χειροτονιῶν καὶ τὴν ἐκρίζωση τῶν ἐπιχαιρεκάκων αἰσθημάτων ἐναντίον τῆς Νεοημερολογίτικης Ἐκκλησίας. Ἀπὸ αὐτὴ δὲν τὴν τελευταῖα θὰ ζητούσαμε ἠπιότητα καὶ ἔλεγχο τῆς ἐπιθετικῶν συμπεριφορᾶς της, καθὼς καὶ τοῦ συμπλέγματος ἀνωτερότητος ἀπέναντι τῶν παλαιοημερολογιτῶν. Ἂς ἐπιδείξουν τόση συμπάθεια ὅση καὶ πρὸς τοὺς παπικοὺς ἀπέναντι τῶν ὁποίων στέκουν εὐμενῶς διατεθειμένοι.

Ταῦτα ὡς ἀρχὴ τῆς ἐπιχειρήσεως τῆς ἑνώσεως τῶν δύο Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἥτις καὶ θὰ ἐπιφέρει μεγάλη ἀγαλλίαση στὸ πανορθόδοξο πλήρωμα.

 

 

Μὲ τὴ νίκη

14/8/21

δ.μ.

 

Ὑστερόγρ. Οἱ πρωτοφανεῖς ἐμπρησμοὶ κατὰ Ἑλλάδος τῶν ἀρχῶν τοῦ Αὐγούστου '21, κατέδειξαν ἐναργῶς ὅτι ὀργανώθηκε πόλεμος κατὰ τῆς Χώρας μας. Καὶ ἐνῶ οἱ πάντες ἀντιλαμβάνονται τὸν πρωταγωνιστή – εἶναι ὁ τζουγκασβίλι – καὶ τὸν δευτεραγωνιστή – εἶναι ὁ Κολοκούρης – , ὅμως δὲν κινοῦνται δραστικὰ ἐναντίον τους! Δὲν χρειάζεται ἄλλη ἀπόδειξξη τῆς πανεθνικῆς ραθυμίας ποὺ μᾶς κατέλαβε. Οἱ λίγοι Ἕλληνες ποὺ ἔμειναν ἀφανεῖς καὶ ἄσημοι, ὅμως ἐπιφανεῖς καὶ διάσημοι ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ, νὰ κρατοῦν σφιγμένες τὶς γροθιές τους· ἔρχεται ἡ ὥρα τῆς ἐκδικήσεως. Ὁ αὐτός.

 

Β' Ὡς πότε, ὦ μόσχοι τοῦ κοπαδιοῦ, ποὺ ποιμαίνει ὁ ἰουδαῖος φαρμακός, θὰ εἰσέρχεστε στὸν ἱ.Ναὸ μὲ φίμωτρο, παροργίζοντες τὸν Ἱδρυτὴ τῆς Ἐκκλησίας, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν; Ὁ αὐτός.

 

Γ' Κανεὶς Ἕλληνας, κανεὶς Ὀρθόδοξος, κανεὶς ἐχέφρων μὴ ἐμβολιαστεῖ. Ἂς ἀντέξει μέχρι τὸν Ὀκτώβριο, ποὺ θὰ ἔρθουν τὰ πάνω-κάτω. Τί, δὲν μπορεῖ νὰ ὑπομείνει δύο μῆνες ἀκόμα;

Ὁ αὐτός.