Ὡς ἀνθρωπότης βρισκόμαστε στὴν καμπὴ τῆς ἐσχατολογίας. Καί, κατ’ ἀνάγκην, ὡς χριστιανοὶ κατατριβόμαστε μὲ τὰ θέματα αὐτά, ποὺ ἡ ἐνασχόλησή τους εἶναι ἀκίνδυνη, ὅσον ἀφορᾶ τὸ δόγμα καὶ τὴν πνευματικότητα, κατὰ τὸν παμμέγιστο Πατέρα τῆς Καππαδοκίας ποὺ μᾶς προτρέπει νὰ φιλοσοφοῦμε ἐπ’ αὐτῶν: “Φιλοσόφει μοι περὶ κόσμου ἢ κόσμων, περὶ ὕλης, περὶ ψυχῆς, περὶ λογικῶν φύσεων βελτιόνων τε καὶ χειρόνων, περὶ ἀναστάσεως, κρίσεως, ἀνταποδόσεως, Χριστοῦ παθημάτων”. Ἀκόμα καὶ νὰ ἀστοχοῦμε εἶναι “ἀκίνδυνον”(Ἅγ. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, Λόγος Θεολογικὸς Α’ 10).

        Ἐπὶ τοῦ ἐσχατολογικοῦ μποροῦμε νὰ θέσουμε κάποιες σπονδυλώσεις, γιὰ τήν, ὅσον ἔνεστι, κατανόησή του. Ἡ πρώτη σπονδύλωση εἶναι ἡ ἄμεση, προσωπικὴ ἑτοιμότης, ἐκτεινόμενη παράλληλα, πρὸς ἅπαν τὸ Χριστιανικὸ πλήρωμα: “Πᾶσι λέγω· γρηγορεῖτε!” Μαρ. ιγ’ 37). Ἄρχισε μὲ τὴν ἐπὶ γῆς παρουσία τοῦ Κυρίου ἡμῶν, καὶ ἐκτεινόμενη μέχρι τέρματος τοῦ ἐπιγείου βίου. Βεβαιοῦται ἀπὸ ἀνάλογα χωρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ὅπως: “Ὁ Κύριος ἐγγύς...”(Φιλ. δ’ 5), “Ἡ παρουσία τοῦ Κυρίου ἤγγικεν...”(Ἰακ. ε’ 8), “Γρηγορεῖτε...”(Ματ. κδ’ 42/Ἀπ. γ’ 2), “ἅ δεῖ γενέσθαι ἐν τάχει” (Ἀπ. α’ 1), κ.ἄ.

        Ἑπόμενη περίοδος, πιὸ συγκεκριμένη καὶ καθωρισμένης χρονικῆς διάρκειας, εἶναι τὸ διάστημα τῆς πρὸ τοῦ Ἀντιχρίστου ἐποχῆς, στιγματισμένης ὡς “ἔσχατοι καιροί” (Β’ Τ.μ. γ’ 1/Β’ Πέτρ. γ’3._ Ἅγ. Ἰγνάτιος, Πρὸς Ἐφεσίους 1, 11). Χωρὶς ἀμφιβολία, τριῶν-τεσσάρων δεκαετιῶν, ὅμως καταστροφική, ἐκρηκτική.

        Τότε θὰ πραγματοποιηθῆ ἡ ἐξαίσια καὶ θεαματικὴ σκηνὴ τῆς πτώσεως τοῦ σατανᾶ, ἀπὸ τὴν ἐναέρια ἄνεσή του σὲ γαιακὴ ἔρημο: “καὶ ἐβλήθη εἰς τὴν γῆν.” Γνωρίζει ὅτι λίγος εἶναι ὁ καιρός του: “εἰδὼς ὅτι ὀλίγον καιρὸν ἔχει”, ὅτι μετὰ τρισήμισυ ἔτη (“καιρὸν καὶ καιροὺς καὶ ἥμισυ καιροῦ”) θὰ φυλακισθεῖ στὰ τάρταρα (Ἀπ. κεφ. ιβ’). Κατὰ τὸ διάστημα αὐτὸ οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας συγκρούονται μὲ τὶς δαιμονικὲς δυνάμεις, τοῦ Ἀντιχρίστου καὶ τῶν ἀκολούθων του. Μάχη κραταιὰ καὶ νίκη θαυμαστὴ ποὺ θὰ ἐπιτελέσει ὁ Χριστός, “Ὅς καταργήσει τῇ ἐπιφανείᾳ τῆς παρουσίας Αὐτοῦ”, τὴ δύναμη τοῦ ἐχθροῦ (Β’ Θεσ. β’ 8).

        Εὐθὺς ἀμέσως θὰ βασιλεύσει ἡ πάντα νοῦν ὑπερέχουσα εἰρήνη, ἡ εὐλογημένη, πρὸ τῆς Δευτέρας παρουσίας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, περίοδος, διάστημα ὀλίγων αἰώνων,-τὸ Ἀποκαλυπτικὸ διάστημα τῶν “χιλίων ἐτῶν” (Ἀποκ. κ’ 6-7)-, ποὺ θὰ κριθεῖ ἡ διάρκειά του ἀπὸ τὴν ἀρετὴ τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. Τότε, κατὰ τὴν ἀρχὴ τῆς περιόδου ἐκείνης, θὰ ἀκουστεῖ ἡ θεία βροντή: “Ἰδοὺ καινὰ ποιῶ τὰ πάντα” (Ἀπ. κα’ 5). Τοῦτο ἀναμένεται ἀπὸ τὴν ἐκκλησία μετ’ ἀδημονίας: “Καινοὺς οὐρανοὺς καὶ γῆν καινῆν προσδοκῶμεν...” (Β’ Πέτρ. γ’ 13). Σὲ κεῖνο τὸ παντευλόγητο νεοεγκαινιασθὲν περιβάλλον θὰ κληθοῦν οἱ πραεῖς, τοὐτέστιν οἱ φιλειρηνικοί, φιλοδίκαιοι, φιλάδελφοι, νὰ κληρονομήσουν τὴν γῆ (βλ. Ματ. ε’ 5).

        Μετὰ τὸ διάστημα ἐκεῖνο, “λυθήσεται ὁ σατανᾶς ἐκ τῆς φυλακῆς αὐτοῦ”, “καὶ ἐξελεύσεται πλανῆσαι τὰ ἔθνη” (Ἀπ. κ’ 8). Αἴτιο ἀποπομπῆς του νὰ βληθῆ “εἰς τὴν λίμνην τοῦ πυρὸς καὶ τοῦ θείου” (Ἀπ. κ’ 10).

        Ἡ τελευταία περίοδος τῆς ἐσχατικῆς διανύσεως εἶναι ἡ Δευτέρα τοῦ Κυρίου Παρουσία, τὸ τέλος τῆς χρονικῆς ροῆς καὶ ἡ διάνοιξη πρὸς τὴν αἰωνιότητα. Εἶναι τὸ σημεῖο ὅπου “ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται” (Ματ. κδ’ 35), μάλιστα “ροιζηδόν” (Β’ Πέτρ. γ’ 10), μὲ πάταγο ἐκκωφαντικό. Τότε “οὐρανοὶ πυρούμενοι λυθήσονται καὶ στοιχεῖα καυσούμενα τήκεται” (αὐτ.). Διὰ πυρὸς ἡ φθορὰ καὶ ἐκμηδένιση: “Ἅπαντα τὸ πῦρ δοκιμάσει” (Α’ Κορ. γ’ 13).

        Τὰ παραπάνω γραφέντα ἂς χρησιμεύσουν ὡς ἀπάντηση καὶ πρὸς κάποιους χριστιανοὺς πού, ἐνῶ συγχέουν τὶς ἐσχατολογικὲς περιόδους, κατηγοροῦν ἐπὶ χιλιασμῳ ὅποιον ἀναφέρεται στὴν ἐπὶ γῆς ἐγκαθίδρυση τῆς πολιτείας τῶν πραέων.

        Συγκεκριμένα αὐτοὶ χωλαίνουν στὸ σημεῖο, ὅτι μὲ τὴν ἀποτίναξη τῆς ἀντιχρίστου περιόδου, θὰ ἀκολουθήσει, εὐθὺς ἀμέσως, ἡ Δευτέρα τοῦ Κυρίου Παρουσία. Τόσο ξέρουν....

“Ἐγγίζει ἡ ἀπολύτρωσις ἡμῶν” (Λουκ. κα’ 28)

δ.μ.

12 Ἀπριλίου 2024