Ἐρώτηση : Περὶ τῆς ἐν Ἐκκλησίᾳ κρατούσης καταστάσεως 

Ἀπάντηση : Ἐκκλησία, κατὰ ἕνα γενικὸ ὁρισμό, εἶναι τὸ πλήρωμα τῶν πιστευόντων Ὀρθοδόξως, τὸ ἄθροισμα τῶν βαπτισμένων στὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Κυριώτερος καὶ λίαν εὔστοχος – θεόπνευστος γάρ – εἶναι τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ὁ εἰκονισμός: Ἐκκλησία εἶναι σῶμα Χριστοῦ: κεφαλὴ ὁ Χριστὸς καὶ μέλη οἱ πιστοὶ Τοῦ (βλ. Ρωμ. ιβ΄ 4 – 5 / Α΄ Κορ. στ΄ 15 – 20 / Ἐφ. δ΄ 15 – 16 / Κολ. β΄ 18). Ἄρα πρόκειται περὶ ὀργανισμοῦ θεανθρωπίνου, Ἁγιοπνευματικῆς διαποτίσεως καὶ Πατρικῆς ὑπερφωτίσεως, διὰ τελέσεως μυστηρίων ζωοποιητικῶν καὶ ὑπερβατικῶν. Ὥστε ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἁγία, καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ καὶ διανέμει τὴν χάρι ἀποκλειστικῶς.

Τὰ παραπάνω δὲν θὰ πρέπει νὰ ἐκλαμβάνονται ὡς ἐξιδανικεύσεις διαθέσεως ρομαντικῆς, ἀλλ’ ὡς μία ἄφθορος ὀντολογικὴ θεανθρωπολογία, μὶα θεολογία κάλλους ποιητικοῦ, ἔνθα συναιρεῖται ὑψούμενη ἡ ὕλη μὲ τὸ καταβαῖνον Πνεῦμα• τὰ ὑπερουράνια μὲ τὰ ἐπὶ γῆς• λόγος ὁ ἔμπρακτος μὲ πρᾶξιν τὴν ἐλλόγιμον• τὸ ἀνθρωποφόρο μὲ τὸ χριστοφόρο• ἡ ψυχὴ μὲ τὴ βούληση. Ὅλα ἐν τῷ φωτὶ τοῦ Χριστοῦ, ἔνθα «σκοτία ἐν Αὐτῷ οὐκ ἔστιν οὐδεμία» (Α΄ Ἰω. α΄ 5).

Ἐναρξάμενοι τῆς συζητήσεως, καὶ ἐπὶ τῇ βάσει τῶν ἀνωτέρω, ἔχουμε νὰ ποῦμε πώς, ἂν θέλουμε νὰ εἴμαστε ἀσφαλεῖς στὴν κρίση μας, θὰ πρέπει νὰ συνδέσουμε τὴν Ἐκκλησία μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ ὄχι μὲ τοὺς ἀνθρώπους ὅποιοι καὶ νὰ εἶναι αὐτοί. Οὕτω στὶς ἐρωτήσεις, Ἡ στάση τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ ἐνδεδειγμένη; Ἡ Ἐκκλησία ταυτίζεται μὲ τὴ θεία βουλὴ τοῦ παναγίου Ἱδρυτοῦ της; Ἔχει δεχθεῖ ξένες ἐπιδράσεις καὶ ἔχει προσαρμοσθῆ πρὸς ὀθνεῖα στοιχεῖα;

Ἡ ἀπάνηση εἶναι σαφῶς ἀρνητική. Μὲ τὸν ὅρο ὅμως νὰ ἀναχθοῦμε στὸν πυρῆνα τῆς Πίστεως, στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ δηλονότι καὶ τοὺς ἁγίους φίλους Του, ποὺ ἀνέρχονται σὲ χιλιάδες χιλιάδων. Δὲν μᾶς ἀπασχολοῦν τὰ νοθευμένα καὶ πλαστὰ μορφώματα, ποὺ δὲν ἔλειψαν ποτὲ ἀπὸ τὴν πολυαιώνιο ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας καί, τὰ ὁποῖα, μὲ τὴν ἀρνητικὴ ἐπενέργειά τους ἀμαυρώνουν τὸ μεγαλεῖο καὶ τὴ λάμψη τῆς μόνης ἁγιοποιοῦ κιβωτοῦ τοῦ κόσμου παντός. Τὸ γνωρίζουμε, γνωσιοθεωρητικῶς; ἐμπειρικῶς; μεθεκτικῶς; ἀποκαλυπτικῶς; ὅλοι οἱ ἐντὸς Ἐκκλησίας, καὶ νὰ δηλώνουν χριστιανοί, δὲν σημαίνει πὼς εἶναι. Δὲν συγκροτείται ὁ θεσμὸς τῆς Ἐκκλησίας μὲ στοιχεῖα σαπρὰ καὶ φθαρτά (βλ. Ματ. κβ΄ 14• ι΄ 38 / Λουκ. θ΄ 62).

 Ἐκτὸς ἀπὸ τὶς δυνάμει ἀρετὲς τῆς ψυχῆς, ποὺ ὡς περιδέραιος κόσμος γίνεται ὁ μυστικὸς στολισμὸς τοῦ ἔσω ἀνθρώπου, εἶναι καὶ κάποια ὁρατὰ καὶ διάφανα σημεῖα χριστιανικότητος, ποὺ ἡ ἀπουσία τους, ἤ ἡ ἀδράνειά τους, γίνεται αἰτία ἀναιρέσεως τῆς χριστιανικότητος, ἐνῶ μεταθέτει τὸν χριστιανὸ στὴν κατηγορία τοῦ εἰδωλολάτρη. Ἕνας χριστιανὸς ποὺ δὲν ἐκκλησιάζεται, ἀμέτοχος τῶν ἱερῶν μυστηρίων, ἤ ποὺ δὲν τηρεῖ βασικὲς Εὐαγγελικὲς ἐντολές, ἤ σταυροκοπεῖται ὡσὰν νὰ παίζει κιθάρα, φερόμενος ἀσεβῶς πρὸς τὰ μαρτύρια τῆς Πίστεώς μας, ὁ τοιοῦτος, ἐὰν μένει ἀμετανόητος, «τῆς χάριτος ἐξέπεσε» (Γαλ. ε΄ 4).

Ἐκεῖνο ποὺ χαρακτηρίζει τὸν τοιοῦτον ἀχρίστιανο χριστιανὸ εἶναι ἡ ἀντανακλαστικὴ θέλησή του νὰ ἀντιμετωπίζει τὰ οὐρανόπεμπτα πιστεύματά μας μὲ διάθεση νοθεύσεως. Πάντοτε ὁ τοιοῦτος θέλει, τὸ ἔχει στὶς φλέβες του, νὰ μὴ προσφέρει κάτι ἀκραιφνῶς Χριστιανικό• ἡ νόθευση ἐγκάθηται στὸν λογισμό του, τὸν λόγο του, τὶς πράξεις του. Εἶναι ὅλα του συγκεκραμμένα μὲ κάτι λίγο ἀρνητικό: «Πάντα μὲν καθαρὰ τοῖς καθαροῖς• τοῖς δὲ μεμιαμμένοις καὶ ἀπίστοις οὐδὲν καθαρόν, ἀλλὰ μεμίανται αὐτῶν καὶ ὁ νοῦς καὶ ἡ συνείδησις. Θεὸν ὁμολογοῦσιν εἰδέναι, τοῖς δὲ ἔργοις ἀρνοῦνται, βδελυκτοὶ ὄντες καὶ ἀπειθεῖς καὶ πρὸς πᾶν ἔργον ἀγαθὸν ἀδόκιμοι» (Τιτ. α΄ 15 – 16). Εἶναι σκληροτράχηλος καὶ οἰηματίας καὶ προβαίνει ἐκ τοῦ αὐτομάτου στὴ λύση «μιᾶς τῶν ἐντολῶν (τοῦ Χριστοῦ) τῶν ἐλαχίστων» (Ματ. ε΄ 19). Αὐτὸς δὲν εἰσέρχεται στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἄλλους παρεμποδίζει νὰ εἰσέλθουν σ’ αὐτήν (Ματ. κγ΄ 14). Διαστροφὴ διεστραμμένου....

Τὰ παραδείγματα ἐπιπίπτουν καταιγιστικὰ στὴ διάνοια. Οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ραδιοφωνικοὶ σταθμοὶ ἔστωσαν τὸ πρῶτο ἐπιλεκτικὸ σημεῖο κρούσεως. Πολλοὶ ἄνθρωποι διψοῦν γιὰ λόγο Θεοῦ. Διψῶντες καὶ πεινῶντες ὄντες, θέλοντας τρόπον τινὰ νὰ κορεσθοῦν, θὰ τείνουν τὰ ὦτα τους στὰ προσφερόμενα προγράμματα. Εἶναι παραμονὲς Χριστουγένων καὶ θὰ τοὺς προσφέρουν τὰ «Κάλαντα» πολλάκις, ὥστε νὰ τοὺς ἐμπεδωθοῦν: «Σαράντα μέρες σαράντα νύχτες ἡ Παναγιά μας κοιλοπονοῦσε(!)...» κ.τ.τ.. Ἕνας χριστιανὸς εὐκατάνυκτος διέρχεται τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς σταθμούς, ν’ ἀκούσει λόγον Θεοῦ. Δὲν πρόλαβε νὰ ἀναπαυθῆ ἡ διψασμένη ψυχή του στὸ κλῖμα μιᾶς κατανυκτικῆς καὶ θεολογικῆς ἐκπομπῆς, καὶ οἱ ἀγροῖκοι ρυθμιστὲς τῆς ἐκπομπῆς διακόπτουν βαναύσως τὴ μήπω διαμορφωθεῖσα ἀτμόσφαιρα, καί, τὶ κρῖμα, ἐπιτυγχάνουν νὰ διασκεδάσουν τοὺς ἀγαθοὺς ἀναβατικοὺς λογισμούς, ποὺ ἄρχισε νὰ καρπογονῆ ὁ νοῦς τοῦ ἀκροατοῦ. Ἀναγγέλουν «μουσικὸ διάλειμμα», μὲ μουσικὴ δωματίου, ἐπὶ τῇ βάσει jaz ἤ synthesizer! Ὁ σταθμὸς μεταδίδει ζωντανὰ τηλεφωνικὴ ἐπικοινωνία, μὲ κάποιον σοφὸ τοῦ Κλήρου μας ἤ ὅποιας ἄλλης ἰδιότητος, ὁ ὁποῖος ἀναπτύσσει σπουδαῖο θέμα, ἀλλ’ ὁ δημοσιογράφος τοῦ σταθμοῦ τὸν διακόπτει ἀσυλλόγιστα, θὰ λέγαμε αὐθαδοευγενικά, γιὰ νὰ ἀναγγείλει τὴν ὥρα, ἀνὰ ἡμίωρο! Ὕστερα ἀπὸ λίγο ἡ ροὴ τοῦ προγράμματος πάλι θὰ διασπασθῆ μὲ τὴν ἐπιβολὴ τινὸς μουσικῆς σφήνας. Στὸ τέλος ὑπολογίζεις πὼς ἡ σαχλεπίσαχλη, συναισθηματικὴ μουσική τους κατέλαβε περισσότερο χρόνο, ἀπ’ ὅσο ἡ συνομιλία. Ἐξαντλοῦν ὅλο τὸ περιεχόμενο τοῦ δίσκου, διαρκείας 5΄. Οἱ ὑπευθυνοανεύθυνοι τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σταθμοῦ «παρ’ ἑαυτοῖς φρόνιμοι» (Ρωμ. ια΄ 25) καὶ ἐθελόσοφοι, θέλουν νὰ ἀγνοοῦν ὅτι αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἡ μουσική, τύπου Mendelssohn, Strauss, Ravel εἶναι μαυλιστική, ἀφοῦ σ’ αὐτὴν λανθάνει ὁ σοδομισμὸς καὶ ὁ δαιμονισμός.

Θὰ ἔλεγα στοὺς κοσμικόφρονες ὑπευθύνους ποὺ τόσο θέλουν τὸ «μουσικὸ διάλειμμα» – κάποιες φορὲς αὐτὸ καλύπτει ἠμίωρο ἤ ὡριαῖο πρόγραμμα – καὶ θέλουν νὰ ὑψώσουν τὸ ἦθος τῶν ἀκροατῶν, νὰ εἰσάγουν Wagner (τὰ ὄψιμα ἔργα του), γιὰ τοὺς φιλοσοφικῶς σκεπτομένους• Händel γιὰ τοὺς εὐαισθήτους καὶ καλλιτεχνικῶς δρῶντας• Haydn, (ὡς τὴ συνισταμένη τῆς κλασικῆς μουσικῆς), γιὰ ὅσους διατρέχουν ὑφ’ ἓν τὴ μουσική. Βεβαίως καὶ Bach, καὶ Liszt, καὶ Chopin, καὶ Moussorgski, καὶ Verdi (τὰ ὄψιμα ἔργα του). Ἀλλὰ καὶ ἡμετέρους, Καλομοίρη καὶ Σκαλκώτα. Ἰδιαιτέρως ἀναφέρω τὸ Δημοτικὸ τραγούδι καὶ ἰδιαιτάτως τὴ Βυζαντινὴ μουσική, τοὺς δύο ὑψηλοὺς πολιτισμικοὺς πυλῶνες τοῦ ἀριστοκρατικοῦ Γένους μας.

Μερικὲς φορὲς οἱ σταθμοὶ αὐτοὶ τὸ παρακάνουν, ὅταν παρενείρουν ποδοσφαιρικὰ προγράμματα, κάτι ποὺ συνιστᾶ ἠθικὴ ἐκτροπή. Εἴδατε ποτὲ σὲ διαύλους καὶ σταθμοὺς μὲ εἰδικὰ προγράμματα – ἀθλητικῶν, οἰκονομικῶν, μόδας κττ – νὰ περικοσμοῦνται μὲ ἐκκλησιαστικὰ προγράμματα; Εὐνόητες οἱ δικαιολογίες τους, ὅμως δὲν ξέρω ἂν θὰ ἤταν εὐσταθεῖς καὶ ἀκατάλυτες, ἀπέναντι τοῦ Κυριακοῦ λόγου: «Πᾶν ρῆμα ἀργὸν ὃ ἐὰν λαλήσωσιν οἱ ἄνθρωποι, ἀποδώσουσι περὶ αὐτοῦ λόγον» (Ματ. ιβ΄ 36).

Ποδοσφαιρικοῦ ἐνδιαφέροντος εἶναι καὶ ἡ συνέντευξη δημοσιογράφου πρὸς τὰ παιδάκια τοῦ Πειραιῶς, τὴν 18/4/2012. Ἀπαντᾶ τὸ παιδάκι σὲ σχετικὴ ἐρώτηση τοῦ παρουσιαστοῦ: «Ὅταν μεγαλώσω θὰ γίνω ποδοσφαιριστής». –«Πὲς μας δύο ποδοσφαιριστές» (τὸ παιδάκι ἀναφέρει ὀνόματα δύο ξένων ποδοσφαιριστῶν). –«Ὡραῖα», λέει ὁ παρουσιαστής! Ἄλλο παιδάκι ἀπαντᾶ: –«Εγὼ θὰ γίνω ἀστρολόγος». –«Ὡραῖα!», λέει πάλι ὁ ἄσχετος καὶ ἀκαλλιέργητος χριστιανικῶς δημοσιογράφος.

Νὰ ἀνοίξουμε ἰδιαίτερη παράγραφο σχετικὰ μὲ τὴν ἰουδαιολαγνία τῶν ἐκκλησιαστικῶν σταθμῶν. Ἡ ἐκτροπὴ ἄρχισε πρὸ δεκαετιῶν, ὅταν παρεισέφρυσαν κάποιοι ἰουδαῖοι στὰ σαλόνια τῶν σταθμῶν τούτων. Ὁ βουλόμενος ἂς κοσκινίσει τὶς δωρεὰν διαφημίσεις, ὅπως τῆς ἁρπακτικῆς καὶ ἀφρικανοληστρικῆς «Unicef» καὶ τοῦ ἰουδαιοσυνθέτου «Ἀρκτούρου». Νὰ ἦταν τὰ μόνα.... Κατ’ ἔτος μᾶς προσφέρουν ξαναζεσταμένη σοῦπα τὴν ἀποτρόπαια σάγκα «Μαουτχάουζεν» τοῦ ἐθελολογοτέχνη Ἰ. Καμπανέλλη.

Προέβησαν καὶ σὲ ἄλλη βεβήλωση οἱ τολμητίες τοῦ ραδιοφώνου «Ekkl. Ell.» (sic!!): μὲ τὴν ἐπέτειο τῶν 100 ἐτῶν, ἀπὸ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Θεσσαλονίκης, κατὰ τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2012, μᾶς διάβαζαν σὲ συνέχειες, ὄχι τὸν Στέφανο Δραγούμη, ἀλλά τὶς σάχλες τοῦ ἰουδαιοάγγλου Μ. Μαζάουερ. Προπαγάνδα ποὺ ἀποβλέπει στὴν ἰουδαιοπάθεια, διὰ πονηρῶν χειρισμῶν. Ὅμως πονηρότερος καὶ διαβολικότερος χειρισμὸς εἶναι τῆς ἰουδαίας Ρ. Κράτσα (τῆς «νέας δημοκρατίας»), ἥτις προπαγανδίζει, μέσῳ τοῦ σταθμοῦ τῆς Ἐκκλησίας τῆς «Ellados», ἐράνους ὑπὲρ τῆς οἰκολογικῆς προστασίας τοῦ Ἰορδάνη ποταμοῦ: «Ἐκεῖ εἶναι ἡ κοιτίδα τοῦ Χριστιανισμοῦ», εἶπε, ὑποδεικνύουσα, «Νὰ δραστηριοποιηθῆ ὑπὲρ αὐτοῦ καὶ ἡ Ἐκκλησία Ἑλλάδος» (ρ/σ Ἐκκλησία Ellados 6/1/2012). Καὶ ὁ ραδιοσταθμὸς τρέχει....

Ὁ ἐκκλησιαστικὸς δίαυλος «4Ε» παρουσιάζει προγράμματα πατριωτικὰ καὶ πνευματικά. Ἐπαινετὸν τὸ τοιοῦτον. Ὅμως τὶ εἶναι αὐτὸ ποὺ συμβαίνει μὲ τὸν Λογοθέτη; Ὁ Λογοθέτης εἶναι ἕνας νομικός, ὅστις παρουσιάζει δίωρο, δὶς ἐπαναλαμβανόμενο, πρόγραμμα, μὲ στοιχεῖα τῆς προ– καὶ προπροηγουμένης γενεᾶς κοινοῦ ἐνδιαφέροντος. Θέλει νὰ παρουσιάζεται πολύξερος καὶ πολύγλωσσος, ὅμως στερεῖται Ὀρθοδόξου παιδείας. Τὸ γράφω μὲ εἰλικρίνεια· ἐγὼ τὸν βλέπω μὲ ἕνα «κιπὰ» στὸ ἰουδαιόπηκτο κρανίο του, νὰ προπαγανδίζει, χρησιμοποιῶντας συχνὰ ἀνούσιες παλιλογίες («Ἡ εἰκόνα ποὺ βλέπετε...», «Ἡ εἰκόνα ποὺ βλέπετε...»), ἀσφαλῶς μὲ σκοπὸ νὰ ἐμπεδώσει στὴ διάνοια τοῦ ἀκάκου ἀκροατηρίου του τὸν ἰουδαιόμεικτο προπαγανδιστικὸ λόγο του. Σὲ μία τελευταία ἐκπομπή του (αὐτὸ τὸ κάνει συχνά) ἄρχισε τὸν λόγο του μὲ τὸν πόλεμο ποὺ κίνησε ἡ Γερμανία κατὰ τῆς Χώρας μας. Ἤμουν βέβαιος ὅτι σύντομα θὰ ἔστρεφε τὸν λόγο του πρὸς τὸ οἰκεῖο του θέμα, ἤγουν τὸν ἰουδαϊσμό. Ὅπερ καὶ ἐγένετο! Ὕστερα ἀπὸ δυὸ – τρεῖς φράσεις, τὸ ἔστρεψε πρὸς τὸ ἁμαρτωλὸ καὶ μυθικὸ «Ὁλοκαὺτωμα», παρουσιάζοντας σειρὰ ἀπὸ χαλκευμένα ντοκουμέντα, ποὺ τοῦ τὰ προμήθευσε τὸ «κ.ἰ.σ.» (κεντρικὸ ἰσραηλιτικὸ συμβούλιο)! Θὰ θέλαμε νὰ συστήσουμε στὸ κανάλι νὰ προσέχει, διότι παρουσιάζει κάποιες ἐκλεκτὲς ἐκπομπές, μὲ συνεντεύξεις ἐπιφανῶν τῆς Ἑλληνορθοδοξίας διδάχων. Ἂς μὴν ἐπιτρέπει νὰ ρυπαίνεται ἡ ὀθόνη τῶν χριστιανῶν μὲ ψυχοφθόρα παραμύθια, διότι αὐτὸ συνιστᾶ ἁμαρτία μείζονα τῆς ψυχικῆς ὠφελείας ἀπὸ τὶς ἄλλες καλὲς ἐκπομπές· «τὶς κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος» (Β’ Κορ. στ΄ 14); Ὅταν ἐνοφθαλμίζεις στὸν κορμὸ τῆς ἀληθείας κέντρισμα ψεύδους, ἥκιστα προσφέρεις στὴν Πίστη: «Ὃς ἐὰν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν» (Ματ. ε’ 19). Λοιπόν, θὰ μεταλλάξουμε «τὴν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει» (Ρωμ. α’ 25); Ἄρα ὅταν παρεισάγεις ψεῦδος, γίνεσαι αἴτιος διαστρεβλώσεως καὶ ὑπόλογος ἀπέναντι τοῦ φοβεροῦ Κριτοῦ, ποὺ νοθεύει τὴν ἀλήθεια.
Φοβᾶμαι ἡ θανατερὴ ἐπήρεια τοῦ ἰουδαϊσμοῦ ἐπὶ τοῦ Χριστιανισμοῦ εὐνοεῖται ἀπὸ τὸν εὐσεβισμό.

Κανεὶς νὰ μὴ ὑποτιμᾶ τοῦτα τὰ ἐπικίνδυνα φαινόμενα, διότι αὐτὰ συνιστοῦν νοθευτικὴ συνάφεια καὶ παρασκευάζουν τὴν ἰουδαιοχριστιανικὴ ἀπειλὴ τῆς ἀπωλείας. Ἔχουμε προηγούμενο τὴν ἰουδαιοπαθῆ ἅλωση τῶν χριστιανῶν τῶν Η.Π.Α., ποὺ βαθμιαῖα ἰουδαιοποιήθηκαν!

Νὰ τελειώνουμε μὲ τὴν Ἐκκλησία «Ellados» παραθέτοντες ἐκεῖνο τὸ σκανδαλιστικό, πῶς νὰ τὸ χαρακτηρίσω, δυσφήμημα: «Εἶμαι ὁ πατὴρ Ἀντώνιος, 40 ἐτῶν». Σὰν νὰ διεκδικεῖ νυφοδιάλεγμα ὁ νεαρὸς πατήρ, ποὺ ὑποστηρίζεται καὶ ἀπό ἕνα μωαμεθανό!

Πολὺ ὕποπτες μοῦ φαίνονται καὶ οἱ διαφημίσεις τῶν διαύλων τούτων. Ἐκδοτικὸς οἶκος διαφημίζει, ἐπὶ μῆνες, μυθιστόρημα, λὲς καὶ οἱ χριστιανοὶ εἶναι ρομαντικὲς μοδιστροῦλες νὰ διαβάζουν ἱστοριοῦλες. Μιὰ ποὺ μιλᾶμε γιὰ ἐκδόσεις ρωτᾶμε ἐντόνως: Τὶ θὰ γίνει μὲ τὸ ἑξάκτινο τῶν ἐκδόσεων τῆς «Ἀποστολικῆς Διακονίας»; Ποιὸς πανάθλιος ρασπούτιν «ρετουσάρισε» τὸ μονόγραμμα   σὲ  .

Οἱ ἐκκλησίες μας, ὡς κτίσματα, ἐκτὸς ἀπὸ τόποι συναθροίσεως, λογικῶν (ἀπὸ τὴ λέξη «Λόγος» καὶ ὄχι ἀπὸ τὴ «λογική») ὄντων, ἀποτελοῦν τὸ ἀδαμαντοποίκιλτο κόσμημα ποὺ περικοσμεῖ τὴν ἑλληνίδα γῆ. Οἱ ἐκκλησίες ἀνήκουν στὸν Λαὸ τοῦ Θεοῦ, ὡς σχοίνισμα κληρονομίας ἀδιαστάτου καὶ ἀδιακόπου. Τὰ σοφόκτιστα τοῦτα καὶ καλαίσθητα καλλιτεχνήματα ποὺ εἰσάγουν τὴν ἐπισημότητα καὶ μεταγγίζουν τὴν ἀφθαρτότητα στὴν γκριζάδα τῆς ζωῆς, ὃσο κανένα ἄλλο κτίσμα, εἶναι γιὰ νὰ εὐφραίνουν καὶ νὰ ὑψώνουν τὸν Λαὸ τοῦ Θεοῦ. Καὶ δικαίως! Τὰ κτίσματα τοῦτα ὀρθώθηκαν καὶ συντηροῦνται εὐτρεπισμένα χάρις στὴ συνδρομὴ τῶν πιστῶν. Ἑπομένως καμιὰ δικαιολογία δὲν προσφέρεται ὡς πρόσχημα γιὰ τὸν ἀποκλεισμὸ αὐτῶν ἀπὸ τὸν ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου Θεσσαλονίκης, κατὰ τὴν πανελλήνια πανήγυρι καὶ ἐπέτειο τῆς 26/10/2012, ὅταν ὁ ἱερὸς Ναὸς κατελήφθη ἀπὸ «ἐπισήμους», προστατευμένους ἀπὸ ἑκατοντάδες ἀστυνομικούς. Ἂν οἱ «ἐπίσημοι» θέλουν νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὴν «πλέμπα», νὰ συνέρχονται στὴ στοά τους.

Εἶναι πολλὰ τὰ τρωτὰ στὴν Ἐκκλησία μας. Νὰ θίξουμε τηλεγραφικῶς μία πολυετῆ παρενέργεια ἐν Ἁγίῳ Ὄρει. Οἱ ἅγιοι ἡγούμενοι καὶ προϊστάμενοι τῶν ΙΘ΄ ἱερῶν Μονῶν, ἂν ὄχι τῆς χάριτος, τῆς φιλαδελφείας ἐκπεσόντες, δὲν ἀπέχουν ἀπὸ τοῦ νὰ γίνουν ἀνθρωποφάγοι. «Κινοῦντες πάντα λίθον» ἐναντίον τῶν ὁμοδόξων (φρονεῖ κανεὶς ὅτι δὲν εἶναι ὁμόδοξοι;) μοναχῶν τῆς ἱερᾶς Μονῆς Ἐσφιγμένου, προβαίνουν σὲ ἐχθρικὲς πράξεις ποὺ μόνο οἱ ἐχθροὶ τῆς Ἐκκλησίας μετέρχονται. Σαφῶς στεροῦνται διακρίσεως καὶ φόβου Θεοῦ, ἀφοῦ ἀποτίναξαν τὴν κυριαρχικὴ ἀρετὴ τῆς ἀγάπης ἐκτρεπόμενοι. Θὰ συνιστοῦσα στοὺς ἁγίους πατέρες νὰ στραφοῦν ἐναντίον τῶν κακῶν συμβούλων τους καὶ ὄχι ἐναντίον ταπεινῶν καὶ ἀνυπεράσπιστων μοναχῶν τῆς Ἐσφιγμένου....

Δὲν θὰ γράψω τίποτε γιὰ τὸ «Ἡμερολόγιο τῶν Μάγια». Δὲν πιστεύω νὰ ὑπάρχει Χριστιανὸς ποὺ πιστεύει τοῦτες τὶς ἀηδίες....