Ἐρώτηση : Περὶ τοῦ θεατρικοῦ ἔργου «Corpus Christi»

Ἀπάντηση : Θέσατε ἐρώτημα διεγερτικὸ ποὺ κινεῖ τὴν ὀργὴ καὶ τὴν ἀγανάκτηση: νὰ ἀσχοληθοῦμέ μὲ τὸ βλάσφημο ὑποπροϊὸν τῶν διαολισμένων κίναιδων τοῦ κερατᾶ! Λυσσάρικα σκυλιὰ ποὺ καὶ ἡ ἀναφορὰ τοῦ ὀνόματός τους προξενεῖ ρυπαντικὴ καταβύθιση: McNally, ἄγγλος, ὁ σύγγραφέας τοῦ ἀντιχριστιανικοῦ ρυπαρογραφήματος, διαβόητος ἀνώμαλος. Λ. Βασιλείου, ἀλβανός, ὁ σκηνοθέτης τοῦ ἐπὶ σκηνῆς θηλύψυχου καὶ θηλύστολου διαβολουργήματος• τοῦτος ὁ κερατοαλβανός, γέννημα μικτοῦ γάμου, βαθειὰ ἐμποτισμένος καὶ φανατισμένος μὲ τὴν ἀλβανικὴ «κουλτούρα», μετέχει καὶ τοῦ ἕλληνος λόγου, μόνο γιὰ νὰ μάχεται τὸν Ἑλληνισμό. Ἐπίσης ἕνα διεστραμμένο γύναιο παμμίαρο, ἐγκληματικοῦ μητρώου, κατὰ τὴν ἔξωθεν μαρτυρία• τούτη ἡ ἀντίχριστη μαινάδα δὲν ἐπιτρέπει, λέει, σὲ κανένα νὰ ἀμφισβητήσει τὸν πατριωτισμό της καὶ τὴν ὀρθοδοξία της, εἶναι καὶ ἀναιδὴς ἡ βρώμα. Στο «cast» ἠθοποιῶν περιλαμβάνονται ἄλλοι δύο ἀλβανοὶ καὶ οἱ λοιποὶ ἕλληνες. Πρόκειται περὶ δυσσεβῶν καθαρμάτων, τρισεξώλων, ἑξαγορασμένων ἔναντι μικροῦ τιμήματος. Τοῦτο γίνεται ὁρατὸ ἀπὸ τὴ συγκάλυψη ποὺ τοὺς παρέχουν τὰ ἰουδαιοκάναλα• μάλιστα ἐκείνη ἡ ἀρσενικὴ κασωρίς, ὁ McNally, ἔλαβε ἀπὸ τὸ κασώριον Rockefeller Foundation εἰδικὸ βραβεῖο, γιὰ τοῦτο δῶ τὸ βλάσφημο σενάριο! Γιά νὰ τολμοῦσαν νὰ διακωμωδήσουν τὸν Χιλλέλ, τὸν Νοστράδαμο, τὸν «ἐπιστήμονα» Ἀϊνστάιν, ἤ τὸ ψευδομανὲς «Ὁλοκαύτωμα» καὶ θὰ βλέπατε τὶ κοβάλτιο θὰ ἔτρωγαν! Τολμῆστε πεντάδειλα ὀρνίθια, ἀρσενικοθήλυκα πιθηκοειδῆ τῆς αἰσχροβίου μανίας....

Ὑποστηρίζονται, ἐπίσης, καὶ ἀπὸ ἄλλους βλάσφημους σκοταδιστές, ποὺ δηλώνουν «καλλιτέχνες», δαιμονομάνι ὀλεθριότητος ποὺ μολύνει τὴ γῆ καὶ τὸν ἀέρα. Βδελυκτὰ καὶ συχαμερὰ ἑρπετὰ ποὺ στὸν σάπιο ἐγκέφαλό τους καὶ τὴν βοθρολυματοῦσα ψυχή τους θρονιάστηκε ὁ σατανᾶς, νὰ τοὺς ἄγη στὸν ἅδη τῆς ἀπωλείας, διὰ τῆς μανίας κατὰ τοῦ Χριστοῦ καὶ κατὰ τοῦ Ἔθνους. Θεωρῶ πὼς τὰ δύο τοῦτα γλυκύφθογγα ὀνόματα συνιστοῦν τὸ εἶναι μας. Γνωρίζετε κάποιους, τοὺς ἐπιφανέστερους μέσα στὸ σκουπιδαριό, τῶν ἀντιχριστιανικὼς καὶ ἀντεθνικῶς δρώντων, θεατρικῶν «δημιουργῶν» (χα, τὰ περιτρίμματα!): Γ. Καλαβριανός, Τ. Πανούσης, Λ. Κιτσοπούλου, ὁ «εἰκοσιεπτάχρονος» ἐχθρὸς τοῦ ἁγίου Γέροντος Παϊσίου. Καὶ ἄλλοι τέτοιοι οὐτιδανοὶ βάτραχοι ποὺ κοάζουν ἰσχυριζόμενοι ὅτι παράγουν τέχνη, σὰν ἡ τέχνη νὰ εἶναι χαβούζα νὰ ἐλίσσονται σκουλήκια στὴν ἰλύ της. Εἶναι φαρισαϊσμός, προξενεῖ δὲ σκάνδαλο μεγάλο νὰ μιλοῦν περὶ «τέχνης», καὶ «λόγου», καὶ «αἰσθητικῆς», ποιοί; οἱ κάνθαροι, οἱ κατατριβόμενοι μὲ τὴ διαβολικὴ κανθαρίνη.

Παράλληλα κρίνεται ἀκατάλληλος καὶ ὁ τρόπος ἀντιδράσεως τῶν λογικῶς σκεπτομένων, οἱ ὁποῖοι ἀντιδροῦν διττῶς: ἤ διαδηλώνουν ἔξω ἀπὸ τὸ θέατρο, ἤ παρέρχονται ἐν σιγῇ τὶς βλασφημίες τῶν ἀντιχρίστων. Βεβαίως στὸν πιστὸ ἡ δαιμονολύσσα τῶν εὐτελῶν «καλλιτεχνῶν» προξενεῖ ὀδύνη μετὰ φρίκης, ὅμως ἡ ἀντίδρασή του δὲν εἶναι ἡ ἐνδεδειγμένη. Τὶ προτείνουμε.

Ἐμεῖς, παρὰ τὴν κόλαση βλασφημιῶν κατὰ τοῦ μόνου Εὐεργέτου, καὶ τὰ αἰσθήματα ὀργῆς ποὺ μᾶς προξενοῦν, σκεφτόμαστε  ψύχραιμα καὶ προτείνουμε τὴν αὐθεντικὴ λύση, ἥτις καὶ ἀνάγεται στοὺς Ἀποστολικοὺς χρόνους. Εἶναι ὁ ἀναθεματισμός!

Νὰ τὸ διασαφηνίσουμε. Οἱ χριστομάχοι μποροῦν νὰ ἀσελγοῦν ἐπὶ τῶν πιστευμάτων τῆς Πίστεώς μας, καὶ κανεὶς νὰ μὴ τοὺς ἐνοχλῆ. Ποιὸς θὰ ἤταν ἱκανὸς νὰ ὑπερισχύσει αὐτῶν, ὅταν οἱ ἑβραιοδίαυλοι θὰ τὸν ἀντιμετωπίζουν εἰρωνικῶς καὶ θὰ τὸν παρουσιάζουν χλευαστικῶς ὡς γραφικό; Δὲν χρειάζεται νὰ τὸ ἀναφέρουμε, τὰ κανάλια τῆς Ἀράχνης, μόλις ἀκουστεῖ κάπου ἕνας ἀνθέλλην, ἤ ἀντίχριστος, ἀμέσως, καὶ χωρὶς ἅλλη προϋπόθεση, τὸν προσλαμβάνουν. Τώρα προστατεύεται ἀπὸ τὴν ἐξουσία, τὰ κανάλια, τοὺς δημοσιογράφους, τοὺς πολιτικούς, ἀκόμα καὶ ἀπὸ τὴ δικαιοσύνη. Ἡ δὲ ὅποια ἀναμέτρηση θὰ εἶναι ὑπὲρ αὐτῶν.

Θέλετε αὐτὰ τὰ δίποδα μὲ τὰ ταραγμένα στομάχια, μαζὶ καὶ τοὺς ὑποστηρικτές τους, νὰ τοὺς δῆτε νὰ τρέμουν πανιασμένοι; Χρειάζεται ἕνας ἱερέας αὐθεντικός. Ἐν προκειμένῳ ὁ ἐφημέριος τῆς ἐνορίας, ὅπου τὸ «Χυτήριο» μὲ τὸ βλάσφημο θεατρικὸ ἔργο. Ὁ ἱερεὺς αὐτὸς ἔχει ὑποχρέωση νὰ προβῆ, μὲ ὅσοι πιστοὶ τὸν ἀκολουθοῦν, νὰ διαβάσει ἀναθεματισμό, καὶ ὅλα θ’ ἀλλάξουν! Αὐτοὶ βλαστημοῦν τὸν Χριστό μας κι ἐμεῖς τοὺς στέλνουμε στὸ ἀνάθεμα.

Νὰ ἀναφέρουμε ὀλίγα τινὰ περὶ ἀναθέματος, τοῦ μεγαλυτέρου ὅπλου τῆς Ἐκκλησίας μας. Τοῦτο χρησιμοποιεῖται γιὰ σκοποὺς ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴν ὑπεράσπιση τῆς θειότητος τῶν ὑψηλῶν καὶ ἱερῶν ὀνομάτων τῆς Ἁγίας Τριάδος• μὲ τὴν ἀσφαλῆ μετάδοση τῶν θεοπέμπτων δογμάτων τῶν Ἀποστολικῶν καὶ Πατερικῶν παραδόσεων• μὲ τὴν τήρηση τῶν θείων καὶ ἱερῶν Κανόνων ποὺ διέπουν τὸ δίκαιο καὶ τὴν εὐταξία ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ• μὲ τὴν περιφρούρηση τῶν ἠθικῶν ἐντολῶν. Πάντα ταῦτα περιέχονται δυνάμει στὴν Παύλειο ἀλληλογραφία. Ὁ Παῦλος στέλνει στὸ ἀνάθεμα, ὄχι ἁπλῶς ἐκεῖνον ποὺ μισεῖ (αὐτὸ εἶναι δεδομένο) τὸν Κύριον ἡμῶν, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνον ποὺ δὲν Τὸν ἀγαπᾶ: «Εἴ τις οὐ φιλεῖ τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, ἤτω ἀνάθεμα, μαρὰν ἀθά» (Α΄ Κορ. ιστ΄ 22). Πολλῷ μᾶλλον ἀναθεματίζει ἐκεῖνον ποὺ νοθεύει τὸν Χριστό, ἤ τὸ Εὐαγγέλιο: «Εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ’ ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω» (Γαλ. α΄ 9).

Μὲ τὸν ἀναθεματισμὸ πραγματοποιεῖται ἡ ριζικὴ ἀποκοπὴ ἑνὸς μέλους σεσηπότος, μὲ συνεπόμενη παράδοση στὸν σατανᾶ. Ὁ Παῦλός μας, παρέχων αἰωνίου κύρους αὐθεντικὲς διατάξεις, ἀναφέρεται, ἀκριβῶς, καὶ σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο, τῆς παραδόσεως τοῦ ἀναθεματισμένου στὸν σατανᾶ, δηλονότι. Οὕτω, γιὰ κάποιον χριστιανὸ τῆς Κορίνθου ποὺ μοίχευε μὲ τὴ μητρυά του, ὁ θεῖος Ἀπόστολος ἐντέλλεται στὸ ἐκκλησίασμα, νὰ συναχθῆ στὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, παρόντος καὶ τοῦ Παύλου, σωματικῶς μὲν εὑρισκομένου στὴν Ἔφεσο, πνευματικῶς δὲ μετέχοντος στὸ ἐν Κορίνθῳ τελεσιουργούμενο μυστήριο, καὶ ἀφορίσει τὸν παραστρατήσαντα, παραδίδοντάς τον στὸν σατανᾶ: «Ἐγὼ μὲν γὰρ ὡς ἀπὼν τῷ σώματι, παρὼν δὲ τῷ πνεύματι, ἤδη κέκρικα ὡς παρὼν τὸν οὕτω τοῦτο κατεργασάμενον• ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ συναχθέντων ὑμῶν καὶ τοῦ ἐμοῦ πνεύματος σὺν τῇ δυνάμει τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, παραδοῦναι τὸν τοιοῦτον τῷ σατανᾷ εἰς ὄλεθρον τῆς σαρκός...» (Α΄ Κορ. ε΄ 3 – 5). Στὸν σατανᾶ ὁ Παῦλος παρέδωσε καὶ δύο ἀπὸ τοὺς μαθητές Του: «...Ὑμέναιον καὶ Ἀλέξανδρον, οὕς παρέδωκα τῷ σατανᾶ...» (Α΄ Κορ. κεφ. ιγ΄), εἶχε πολλὴ περισσότερη ἀγάπη ἀπὸ ὅλους ἐμᾶς, ὅμως χρησιμοποίησε σκληρὸ μέσον, μὲ σκοπὸ παιδαγωγικό. Ἀρχετύπως, ἐὰν ἡ Ἐκκλησία ἀγαπάει ὅσους τὴν πολεμοῦν, δὲν θὰ τοὺς ἐπιτρέψει νὰ ἀσελγοῦν ἐπὶ πλέον καὶ πλέον, ἀλλὰ θὰ ἐπιβάλει τιμωρητικὸ ἐπιτίμιο, θὰ τοὺς κανονίσει παιδαγωγικῶς καὶ ἐξιλεωτικῶς, μὲ σκοπὸ τὴν ἀνόρθωσή τους. Ὁ Παῦλος, ἐν προκειμένῳ, καὶ στὶς δύο περιπτώσεις παραδόσεως στὸν σατανᾶ, ἔπραξε φιλανθρώπως, ἀποβλέπων στὴ σωτηρία, ὅπως μαρτυρεῖται ἀπὸ τὴ συνέχεια τοῦ κειμένου: «...ἵνα το πνεῦμα σωθῇ, ἐν τῇ ἡμέρᾳ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ», «...ἵνα  παιδευθῶσι μὴ βλασφημεῖν» (ὅπ. π., Α΄ Κορ. ε΄ 5 / Α΄ Τιμ. α΄ 20).

Τὸ ἴδιο παρατηροῦμε καὶ στὴν κοινωνία, καθὼς καὶ σὲ πρωτοκύτταρες κοινότητες, ὅπως στὴν οἰκογένεια ἤ τὴν πατριά: ὁ προκαλῶν τιμωρεῖται, γιὰ νὰ ἐπανορθωθῆ. Ἀλίμονο, ἂν αὐτὸς ὁ δαιμονόληπτος ἀφήνεται νὰ δρᾶ ἀχαλιναγώγητος. Ὅλοι διαισθάνονται ὅτι ἡ ἀσέβεια αὐτοῦ μεταβαίνει ἐπὶ τοῦ συνόλου• ὅταν τινὲς βλαστημοῦν τὸν Χριστό μας, καὶ μεῖς ἀδρανοῦμε, τότε κοινωνοῦμε «τοῖς ἔργοις αὐτῶν τοῖς πονηροῖς» (Β΄ Ἰω. 11 / Ἐφ. ε΄ 11). Μήπως γίναμε «ἅλας μωρανθὲν» (Λουκ. ιδ΄ 34);

Ὁ ἀναθεματισμὸς τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι φιλανθρώπου σκοποῦ καὶ δὲν ἔχει σχέση μὲ τὸν μασονικό, ἤ τὸν ταλμουδικὸ ἀναθεματισμό (herem). Ἂν τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, οἱ πιστοί, ποὺ πάσχουν ὅταν βλασφημεῖται ὁ Χριστός, διαβάσουν ἀναθεματισμό, θὰ τὸ κάνουν γιὰ νὰ φυλάξουν τὴν ἁγιότητα τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ προξενήσουν, διὰ τρανταγμοῦ, τὴ μετάνοια τῶν βλασφημούντων. Τὸ μυστήριο τοῦτο εἶναι διαιωνίου ἰσχύος καὶ παγκοσμίου ἐνδιαφέροντος: ἡ Ἐκκλησία αἰτεῖται καὶ ὁ Χριστὸς παρέχει: «Ὅσα ἐὰν δήσητε ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται δεδεμένα ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ ὅσα ἐὰν λύσητε ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται λελυμένα ἐν τῷ οὐρανῷ» (Ματ. ιη΄ 18• ιστ΄ 19).

Δὲν χρειάζεται νὰ δώσουμε πρακτικὲς συστάσεις. Ὁ ἱ. Κλῆρος μας γνωρίζει ὅτι κατέχει ἰσχυρὸ ὄπλο καὶ θὰ πρέπει νὰ τὸ χρησιμοποιήσει! Εἶναι ἀναμενόμενο νὰ ταραχθοῦν οἱ κατσαρίδες τῆς ἰουδαιοεξαρτήτου δημοσιογραφίας. Ὅμως κὶ αὐτοὺς ποὺ θὰ σκοπεύουν νὰ μᾶς ἐκτρέψουν, διὰ εἰρωνείας ἤ διὰ φανατίσεως, θὰ τοὺς ἀναθεματίσουμε ὡς ἐχθροὺς τῆς Πίστεως καὶ τοῦ Ἔθνους.

Μία κεφαλαιώδης καὶ κοσμοσωτήρια ἐπέμβαση τοῦ Κλήρου μας θὰ εἶναι νὰ ἀναπέμψει πρὸς Κύριον παντορθόδοξη ἱκεσία, νὰ ἐκλείψουν τὰ αἴτια δυστυχίας τῶν ἀνθρώπων. Νὰ ζητήσουμε ἀπὸ τὸν ἀληθινὸ Θεὸ νὰ ἐξαφανίσει τὸ ἰσλάμ, καὶ μαζὶ ὅλο τὸ συνονθύλευμα ποὺ ἀπαρτίζει τὸ «τρίτον τῶν ἀνθρώπων» (Ἀπ. θ΄ 15, 18). Νὰ ζητήσουμε καί, μάλιστα, ταχέως, τὸ οὐράνιο – εἴτε σὲ πυραύλους βρίσκεται εἴτε σὲ πυρηνικοὺς ἀντιδραστῆρες – νὰ μεταβληθῆ σὲ τέφρα. Ὅσο διαμένει ἡ ἀπειλὴ τοῦ πυρηνικοῦ ὁλοκαυτώματος, ὁ βίος τῶν ἀνθρώπων θὰ εἶναι ἀγχωτικὸς καὶ διεσπασμένος.

Θὰ ζητήσουμε καὶ θὰ ἐπιτύχουμε – «Πᾶς γὰρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει» (Ματ. ζ΄ 8) – νὰ ἀχρηστεύσει ὁ Θεὸς ὅλα τὰ κατασκοπευτικὰ «ἄλαλα μπάλαλα» ποὺ κινοῦνται πέριξ τῆς γῆς καὶ ἐπηρεάζουν τὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων.

Ἂς μὴ θεωρηθοῦν ληρωδήματα τὰ γραφόμενα. Ἡ ἀπειλὴ εὑρίσκεται ἐπὶ θύραις. Μπορεῖ τὸ «Χυτήριο» νὰ διέκοψε τὶς παραστάσεις του, ὅμως ἔρχεται ἄλλο βοθρικὸ κῦμα βλασφημιῶν• μπορεῖ, πρὸς τὸ παρὸν νὰ μὴ ἀπειλούμεθα ἀπὸ πυρηνικὸ ὄλεθρο, ἔχουμε εἰρήνη• ὅμως «ὅταν λέγωσιν, Εἰρήνη καὶ Ἀσφάλεια, τότε αἰφνίδιος αὐτοῖς ἐφίσταται ὄλεθρος» (Α΄ Θεσ. ε΄ 3).